เมียนักเลง นิยาย บท 13

@สามชั่วโมงต่อมา

"เหมเมาเหรอ" นาร์เนียเงยหน้าถามขณะเดินจูงมือเหมราชเข้ามาในโรงจอดรถของคอนโดมิเนียม ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยที่จะให้เขาขับรถกลับบ้านตอนนี้

"ถ้าเมาจะเดินตรงได้เหรอวะ ถามไม่คิด" คำตอบของเหมราชไม่ได้สร้างความมั่นใจให้เด็กสาวเลยแม้แต่น้อย เธอมองเขาตาปริบๆในตอนที่เขาหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา

"เหมขับรถไหวเหรอ หนูยังไม่อยากตาย~"

"กลัวตายนักก็กลับไปนั่งแดกไอติมในวงเหล้ากับไอ้สามตัวนั้นโน้นไป เดี๋ยวจะช่วยสงเคราะห์ซื้อไอติมให้" เขาพูดประชดอย่างนึกรำคาญ พร้อมกับดึงมือออกจากการเกาะกุม ตวัดขาเรียวยาวราวกับนายแบบขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์คันหรู

"เหม อุ้ม~" หมวกกันน็อกในมือถูกแย่งไปอย่างอุกอาจในตอนที่กำลังจะครอบมันลงบนศีรษะ เหมราชเหลือบมองเจ้าของการกระทำอย่างไม่ชอบใจนัก ถึงอย่างนั้นก็ยอมอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนถังน้ำมันข้างหน้า

"หนูกลับไปนอนเล่นที่คอนโดของเหมก่อนได้ไหม ร้านเค้กของคุณแม่ปิดสามทุ่ม ยังเหลืออีกตั้งหลายชั่วโมง หนูไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว" เธอออดอ้อนเสียงหวาน แล้วยื่นมือขึ้นไปเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากให้เหมราช ขณะที่มือบางอีกข้างหนึ่งถือหมวกกันน็อกของเขาไว้

"แน่ใจเหรอว่าอยากอยู่กับฉันจริงๆ"

"หนูอยากอยู่กับเหมค่ะ" นาร์เนียยิ้มแป้น

"พร้อมจะเสียตัวให้ฉันแล้วว่างั้น?"

"เหมอยากได้ตัวหนูเหรอ" เด็กสาวเอียงคอถาม เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากเหมราชจึงค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปประชิดริมฝีปากหยักได้รูป "แบ่งไอติมของเหมให้หนูกินก่อนสิ แล้วหนูจะให้"

"หึ" เหมราชแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ "เดี๋ยวจะให้แดกจนจุกเลย"

"หนูไม่ตะกละนะ ไม่จุกหรอก" เธอตอบอย่างมั่นใจ จากนั้นจึงค่อยๆสวมหมวกกันน็อกให้ชายหนุ่ม แล้วกอดคอเขาไว้หลวมๆ

เหมราชแสยะยิ้มอย่างไม่อาจคาดเดา ก่อนจะขับรถออกมาจากคอนโดมิเนียมของบดินทร์ทันที ตลอดทางที่ขับรถมาเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กจากตัวของนาร์เนียโชยมาเตะจมูก ชวนให้เขาเคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมบริสุทธิ์ของมัน

"ไหนไอติมของเหม" ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพักของเหมราช เด็กสาวก็รีบแบมือขอสิ่งที่ต้องการ ทว่าเจ้าของห้องกลับเดินผ่านหน้าเธอเข้าไปในห้องนอนโดยไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา

"เหมอย่าขี้งกสิ เราตกลงกันแล้วนะ" นาร์เนียยู่ปากเง้างอด ก่อนจะรีบเดินตามเข้าไป เธอชะงักฝีเท้าเล็กน้อยเมื่อเดินพ้นกรอบประตูเข้ามาแล้วเห็นเหมราชกำลังถอดเข็มขัด ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า

เด็กสาวยิ้มแป้นชอบใจ รีบเดินไปนั่งรอบนเตียงอย่างสงบเสงี่ยม ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยแพขนตางอนสวยจ้องมองเป้ากางเกงของชายหนุ่มไม่วางตาในตอนที่เขาเดินกลับมาหา

"อยากกินก็ถอดเองดิ"

"แค่ก! แค่ก! หะ..เหมหนูหายใจไม่ออก" นาร์เนียเบือนหน้าหนีพลางหอบหายใจหนักๆ ความใหญ่โตของเขาที่คับแน่นเต็มปากทำให้เธอไม่สามารถกลืนน้ำลายได้ เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ

"แล้วใครใช้ให้เธอกลั้นหายใจวะ"

"อื้อ!!" เธอเปล่งเสียงร้องในลำคออีกครั้งเมื่อเหมราชดันอาวุธร้ายของเขาเข้ามาในปาก แต่ด้วยขนาดที่ใหญ่โตเกินขนาดของมัน ทำให้มันไม่สามารถดันเข้ามาจนสุดได้

เด็กสาวหอบหายใจหนักๆ เมื่อไม่มีทางเลือกจึงค่อยๆขยับศีรษะเข้าออกอย่างเงอะงะ จินตนาการว่ามันคือไอศกรีมแท่งโปรด แม้ว่าขนาดของมันจะต่างกันมากก็ตาม

"อ๊า~ ดูดแรงๆ" มือหนาลูบผมเด็กสาวเบาๆอย่างพึงพอใจ ก่อนจะยื่นมือลงไปปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของเธอ

"แค่ก! แค่ก!" นาร์เนียสำลักหน้าดำหน้าแดงเมื่อโดนกดศีรษะเข้าหาความใหญ่โต น้ำลายที่ไม่สามารถกลืนลงคอได้ไหลยืดออกมาเปรอะเปื้อนริมฝีปาก เธอรีบปัดมือหนาออกจากศีรษะ แล้วถอนริมฝีปากออกจากแก่นกายใหญ่

"แค่ก! แค่ก!" เด็กสาวล้มตัวนอนแผ่หลาอย่างหมดแรงพลางหอบหายใจ ริมฝีปากและปลายคางฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำลายของตัวเอง แต่นั่นกลับเป็นภาพที่เร้าอารมณ์สำหรับเหมราช

"หะ..เหมหนูเริ่มกลัวแล้วนะ" หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวจนแทบผิดจังหวะเมื่อเหมราชทิ้งตัวลงมากลางหว่างขา ก่อนจะซุกใบหน้าลงมาคลอเคลียซอกคอ มือหนาบีบเคล้นหน้าอกใหญ่ที่ยังห่อหุ้มด้วยบราเซียร์