ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 980

"ข้าเห็นกับตาเพราะบังเอิญผ่านไปพอดี” อ๋องเยี่ยกล่าว

“บังเอิญผ่านแล้วยังบังเอิญเห็นด้วยหรือ?”

“เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ ข้ากำลังจะไปที่ตำหนักสีอันเพื่อคารวะเสด็จแม่ จึงต้องผ่านวังอี้หลานพอดี” อ๋องเยี่ยสะบัดถ้วยของเขา ใบหน้าฉายแววไม่แยแส “อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก เพียงแต่ข้าเห็นกับตาถึงกล้าเล่า เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง เจ้าสามารถตรวจสอบก็ได้ว่าภายในปีนี้มีขันทีและทหารกี่คนล้มตายในวังอี้หลาน”

จ้วงจ้วงตกใจ “ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยพูดอะไรเลยล่ะ?”

“ข้าเป็นสายเลือดราชวงศ์ที่ถูกทอดทิ้ง จึงไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการภายในวังหลังมากเกินไป” อ๋องเยี่ยทำท่าทางโดดเดี่ยวเล็กน้อย จื่ออันเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนที่ถูกราชวงศ์ทอดทิ้งแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะการทรยศภายในวังหลัง และการสมรู้ร่วมคิดต่อสู้ภายในราชวงศ์ก่อนต่างหาก

สำหรับผู้ที่อยากมีชีวิตดี ๆ เมื่อเจอแบบนี้ ใครบ้างจะไม่ท้อใจ?

สำหรับนางแล้ว หากไม่ใช่เพราะอ๋องเจ็ด นางคงไม่มีทางวิ่งฝ่าน้ำโคลนเช่นนี้เด็ดขาด คงจะไปซ่อนตัวที่ไหนสักแห่งที่สงบสุขสบายใจ

อ๋องเหลียงเปลี่ยนเรื่อง “เจ้าส่งคนไปขัดขวางองครักษ์เงาแล้วหรือยัง?”

อ๋องเยี่ยตอบว่า “คนถูกส่งออกไปแล้ว แต่จะสกัดกั้นได้ทันเวลาหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับโชคชะตาของอ๋องหนานหวายแล้ว”

องครักษ์เงาที่ส่งไปปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ ประการแรกคือมีกำลังคนเพียงพอ ประการที่สองคืออ๋องเยี่ยได้ถ่ายทอดความนัยจากจักรพรรดิว่าสามารถลงมืออย่างไร้ความปรานี ดังนั้นหากพวกเขาไม่สามารถหยุดยั้งได้ ชีวิตของอ๋องหนานหวายก็ถึงวาระสุดท้ายแล้ว

คิ้วของจื่ออันกระตุกอีกครั้ง ตอนนี้ทุกอย่างแก้ไขได้ง่ายดาย ยกเว้นก็แต่ความปลอดภัยของอ๋องเจ็ด ตราบใดที่เขาปลอดภัยดี ไม่สำคัญว่านางต้องแบกรับมากแค่ไหน นางสามารถอดทนได้

“โหรวเหยายังอยู่ข้างในหรือเปล่า?” จื่ออันถาม

“ใช่ ยังอยู่ข้างใน ตั้งแต่เจ้าไปจนกลับมาก็ยังไม่จากไปไหน” จ้วงจ้วงกล่าว “ลึก ๆ แล้วโหรวเหยาก็คงคิดถึงน้องสาวของนาง”