เพียงเธอผู้เดียว นิยาย บท 4

ไอ้กร๊วกเวรตะไลจอมอวดดี!

วอลเตอร์ ซาห์น โมโหและสาปส่งขณะที่เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรขอความช่วยเหลือจาก โทมัส ดันน์ เสียงของเขาฟังเหมือนเสียงหวูดเรือ

“เดี๋ยวแกจะได้ลิ้มรสชาติของการตกนรก!” เขาแสยะยิ้มวิปริตให้นาธานหลังจากวางสายแล้ว

ทุกคนส่ายหน้าอย่างเศร้าใจกับการกระทำอันโง่เขลาของนาธาน คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็มองว่านาธานฆ่าตัวตายชัดๆ แทนที่จะใช้โอกาสนี้หนีไป เขากลับส่งตัวเองขึ้นไปบนตะแลงแกงตอนที่บอกให้ วอลเตอร์ ซาห์น ขอความช่วยเหลือจาก โทมัส ดันน์

สีหน้าของเพนนีเต็มไปด้วยความวิตกกังวลขณะที่เธอรีบร้อนก้าวเข้ามาหาพร้อมอุ้มควีนี่ไว้ “เราควรจะรีบไปกันเดี๋ยวนี้นะคะ นาธาน” เธอเกลี้ยกล่อม “โทมัส ดันน์ เป็นคนใหญ่คนโตในเขตตะวันออก เป็นคนเลวทรามที่เข้าข้างคนต่ำช้าอย่าง วอลเตอร์ ซาห์น”

“ให้ผมจัดการเอง เพนนี” เขาพูดอย่างเยือกเย็น “ทำแบบนี้จะได้ไม่ต้องมีปัญหาเวลามาจัดการทีละคน ให้ผมจัดการพวกมันให้จบๆ ไปเลย”

ไม่ถึงสิบนาที ยกที่สองของความวุ่นวายก็เริ่มขึ้นในโรงเรียนอนุบาลอันสงบสุขอีกครั้ง คราวนี้หนักหนากว่าครั้งแรกด้วยซ้ำ

ใครบางคนมองออกไปนอกหน้าต่างและตะโกนด้วยความประหลาดใจ “ว้าว น่าตื่นตาชะมัดยาดเลย! ดูกองกำลังทหารที่ยืนอยู่ข้างนอกนั่นสิ ขนาดรถทหารยังมาเป็นสิบๆ!”

รถบรรทุกทหารนับสิบเคลื่อนขบวนเสียงดังลั่นเข้ามาในโรงเรียนอนุบาลทีละคันๆ อย่างสง่างาม

“เร็ว!”

“เร็ว!”

ทหารนับพันในชุดลายพรางลงมาจากรถบรรทุกเมื่อรถจอด แล้วจัดระเบียบแถว

จากนั้นไม่นานชายร่างกำยำไว้จอนข้างหูก็ก้าวลงมาจากรถจี๊ปทหารคันหนึ่ง

เขาคือ โทมัส ดันน์ คนที่ วอลเตอร์ ซาห์น ขอความช่วยเหลือไปนั่นเอง

“หน่วยที่หนึ่งและหน่วยที่สอง ปิดถนน ฉันต้องการให้ปิดล้อมโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ไว้ทั้งหมด”

“ถ้าฉันไม่ออกคำสั่ง แม้แต่นกสักตัวเดียวก็ห้ามเข้าออกบริเวณนี้ทั้งสิ้น”

เสียงของ โทมัส ดันน์ ดังก้องราวกับเสียงฆ้องขณะที่เขาตะโกนออกคำสั่ง

“รับทราบครับท่าน! เราจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าภารกิจจะสำเร็จลุล่วง!”

หน่วยที่หนึ่งและหน่วยที่สองตอบอย่างพร้อมเพรียงกันขณะที่พวกเขาออกปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว ภายในพริบตา โรงเรียนอนุบาลก็ถูกปิดล้อมเอาไว้

โทมัส ดันน์ ดึงปืนพกออกมาจากสายคาดเอวและส่งสัญญาณบอกหน่วยที่เหลือ “ตามฉันมา!”

“ตามหาคนที่มันกล้าแตะต้องคนของฉัน รับรองได้ว่าฉันจะจัดการมันให้น่วม!”

นายทหารเคลื่อนที่เข้าไปในห้องเรียนทีละคน ติดอาวุธตั้งแต่ดาบปลายปืนไปกระทั่งปืนกลหรือแม้แต่ระเบิดมือ

พวกเขาปิดล้อมโรงเรียนทั้งหลังในเวลาอันรวดเร็ว ทั่วทุกมุมเต็มไปด้วยทหารประจำการ

“หยุดอยู่กับที่!”

เพียงเห็น โทมัส ดันน์ ทุกคนก็เสียวสันหลังวาบแล้ว แล้วพวกเขาก็ยิ่งรู้สึกสงสารนาธานและครอบครัวของเขา

เมื่อได้ โทมัส ดันน์ หนุนหลัง วอลเตอร์ ซาห์น ก็กลับมาทำกร่างได้อีกครั้ง “หึๆ จุดจบของแกใกล้เข้ามาแล้ว” เขาจ้องมองด้วยแววตาชั่วร้ายด้วยความพึงพอใจ

จากนั้นเขาก็หันไปหา โทมัส ดันน์ และประจบอีกฝ่าย “ผมดีใจมากครับที่ในที่สุดคุณก็มาที่นี่ คุณดันน์ ผมซาบซึ้งในบุญคุณของคุณมากที่ช่วยทวงคืนความยุติธรรมให้ ได้โปรดเห็นใจครอบครัวของผมและอย่าปล่อยให้มันลอยนวลไปนะครับ!”

“จริงค่ะ คุณดันน์” คุณนายซาห์นก็เข้ามาร่วมวงด้วยพร้อมลูกชายร่างอ้วนของพวกเขาและหลั่งน้ำตาเสแสร้ง “ดูสิคะว่ามันป่าเถื่อนขนาดไหน มันทรมานเรา! ได้โปรดให้เราได้รับความยุติธรรมเถอะนะคะ!”

โทมัน ดันน์ ขมวดคิ้วเมื่อเห็นบอดี้การ์ดของ วอลเตอร์ ซาห์น นอนตัวงออยู่เกลื่อนพื้นด้วยความเจ็บปวด “เกิดอะไรขึ้น” เขาหันไปหาวอลเตอร์ซึ่งใบหน้าเปื้อนเลือด

“เพราะมันนั่นแหละครับ” วอลเตอร์ ซาห์น ชี้ไปที่นาธานด้วยความขุ่นเคืองอย่างเจ็บแสบ “ไอ้กุ๊ยป่าเถื่อนนี่มันไม่ใช่แค่ทำร้ายลูกเมียผมเท่านั้นนะครับ มันยังทำร้ายบอดี้การ์ดของผมและบังคับให้ผมนั่งคุกเข่าต่อหน้ามันอีก”

โทมัส ดันน์ มองตามทิศที่นิ้วของวอลเตอร์ชี้ไป สายตาประสานเข้ากับสายตาแน่วแน่ของนาธาน

กิริยาของเขาเปลี่ยนไปอย่างสังเกตได้ นัยน์ตาไหวระริก

“ผมไม่เคยถูกหมิ่นศักดิ์ศรีแบบนั้นมาก่อนเลยครับ คุณดันน์” วอลเตอร์ ซาห์น ขุ่นเคืองใจกับความพ่ายแพ้ขณะยืนอยู่ข้างๆ โทมัส ดันน์ “มันทำให้ผมกลายเป็นตัวตลกของคนในแชนนิ่ง ได้โปรดช่วยผมเอาคืนมันด้วยนะครับ”

นัยน์ตาของ โทมัส ดันน์ ยังคงจับจ้องนาธานอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะหันไปหา วอลเตอร์ ซาห์น “ถ้างั้นแกจะให้ฉันทำอะไร”

ราวกับว่าตัวเองกำลังจะได้รับรางวัลเชิดชูเกียรติ วอลเตอร์ ซาห์น ยืดตัวขึ้น เชิดหน้า อกผายไหล่ผึ่ง เขาปรายตามองนาธานและครอบครัวอย่างเย้ยหยันก่อนจะประกาศก้องให้ทุกคนได้ยินด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ทุกคนในแชนนิ่งต่างก็รู้ว่าผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น”

“เนื่องจากผมสัญญาว่าผมจะหักแขนมันข้างหนึ่ง ผมก็ต้องทำตามนั้น แต่ไม่เอาเท่าเดิมแล้ว ผมจะหักแขนมันทั้งสองข้างแทนข้างเดียว”

อะไรนะ

พวกเขามึนงงไปหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้น

กร๊อบ! กร๊อบ! ทหารหักแขนทั้งสองข้างของเขา

เสียงกรีดร้องโหยหวนของ วอลเตอร์ ซาห์น ดังลั่นห้อง

ชายสองคนในชุดสูทจับแขนทั้งสองข้างของคุณนายซาห์นไว้ ขณะที่ชายอีกคนรัวตบแก้มทั้งสองข้างของเธอไม่ยั้ง

ฟันของเธอกระเด็นร่วงออกจากปากทีละซี่ๆ เลือดกบปาก

ตุ้บ! ตุ้บ!

ทั้งสองนอนหมอบอยู่กับพื้นเบื้องหน้านาธาน วอลเตอร์ ซาห์น แขนหักทั้งสองข้าง ขณะที่คุณนายซาห์นเสียฟันไปหมดปาก

โทมัส ดันน์ รีบก้าวเข้าไปหานาธาน แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าอีกฝ่ายด้วยความเคารพ “ผม โทมัส ดันน์ นายพล...”

“ว่ากันโดยทั่วไป คุณไม่ได้ทำงานให้ผมแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรก็ได้” นาธานยื่นแขนข้างหนึ่งไปรั้งอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น

ตอนแรกนาธานยังนึกชื่อ “โทมัส ดันน์” ไม่ออก

แต่แล้วเขาก็นึกออกเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย เขาเคยเป็นหนึ่งในผู้อารักขาประจำตัวนาธาน

ว่ากันโดยทั่วไปอย่างนั้นเหรอ

โทมัส ดันน์ แปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบแปลกๆ ของนาธาน แต่แล้วไม่กี่วินาทีก็เข้าใจเจตนาเบื้องหลังคำตอบเขา นาธาน ครอส ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของตัวเอง

เขาตอบอย่างจริงจัง “เป็นเกียรติอย่างยิ่งของผมที่ได้ทำงานรับใช้คุณทางเหนือครับ ผมจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณตลอดไป!”

โทมัน ดันน์ ได้รับบาดเจ็บขณะที่เขาเป็นผู้อารักขาส่วนตัวของท่านนายพล เขาจึงถูกส่งไปอยู่เขตตะวันออกมาจนถึงตอนนี้

เนื่องด้วยความใกล้ชิดกับนาธาน ความชื่นชมที่เขามีต่อท่านนายพลจึงมากยิ่งกว่าทหารนายอื่นๆ

เขาวางนาธานไว้เป็นแบบอย่างจนถึงขั้นเคารพเทิดทูนเขาเป็นดั่งเสาหลักแห่งศรัทธาของตัวเอง

การได้มาเจอวีรบุรุษของตัวเองอีกครั้งเป็นเหมือนฝันที่เป็นจริง อารมณ์ปั่นป่วนเกือบจะทำให้เขาหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อเห็นนาธาน

ความรู้สึกพ่ายแพ้โหมใส่ วอลเตอร์ ซาห์น และภรรยาเมื่อทั้งคู่เห็น โทมัส ดันน์ ย่อตัวคุกเข่าลงตรงหน้านาธาน เขาเหมือนสิงโตเชื่องๆ ที่ยอมสยบให้แก่นายของตน ทั้งสองรู้ว่าวันนี้ไม่ใช่วันของพวกเขา

ไม่หลงเหลือความยโสที่เข้าครอบงำและความบันเทิงเริงใจอีกต่อไป กระทั่งร่องรอยความเกลียดชังแม้เพียงน้อยนิดในดวงตาก็จางหาย เหลือไว้เพียงความหวาดกลัว ความสิ้นหวัง และความเสียใจเท่านั้น...