เพียงเธอผู้เดียว นิยาย บท 8

ฌอนมองเบนสันและครอบครัวเหมือนมองของไร้ค่า แล้วประกาศว่า “เราไม่มีโต๊ะให้พวกแกในห้องใหญ่ มีโต๊ะเล็กอยู่ตัวหนึ่งตรงระเบียงที่น่าจะพอสำหรับพวกแกทั้งครอบครัว ไปนั่งที่ได้แล้ว อาหารเย็นกำลังจะเสิร์ฟ”

ทุกสายตาในห้องจับจ้องไปที่เบนสันและครอบครัวราวกับพวกเขาเป็นมนุษย์ต่างดาวหน้าตาประหลาดที่เพิ่งลงมาเหยียบพื้นโลก

ขณะที่ทุกคนนั่งอยู่ในพีโอนีฮอลล์ซึ่งเป็นห้องจัดเลี้ยงหลัก เบนสันและครอบครัวต้องเบียดตัวเข้าไปนั่งที่โต๊ะเล็กๆ ตรงระเบียง

ไม่มีอะไรที่จะหมิ่นศักดิ์ศรีได้เท่ากับการถูกปฏิบัติราวกับเป็นคนที่ถูกขับออกมาอย่างน่าสังเวชอีกแล้ว พวกเขาอยากจะเดินออกจากงานเลี้ยง ไม่แยแสคำดูถูกทั้งมวล ทว่าเบนสันและคอบครัวก็อดทนต่อความอับอายพลางกัดฟันกรอดและกำมือแน่น พวกเขาไม่ต้องการให้คนอื่นมองว่าทำตัวไม่สุภาพ ไม่เคารพคนอื่นด้วยการเดินออกจากงานเลี้ยงวันเกิดของพ่อเขาไปเสียดื้อๆ

พวกเขาเดินไปที่โต๊ะอันโดดเดี่ยวตรงระเบียงและนั่งลง โดยมีสายตาเยาะหยันของแขกและญาติๆ มองตาม

งานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว!

แขกในงานต่างได้กินเลี้ยงอันหรูหราที่มีอาหารน่ารับประทานมากมายเรียงรายมาให้ลิ้มลองอย่างต่อเนื่อง ยกเว้นโต๊ะที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวตรงระเบียง

พวกเขารอกระทั่งแขกคนอื่นๆ กินของหวานเสร็จแล้ว ก็ยังไม่มีใครมาเสิร์ฟอาหารบนโต๊ะพวกเขา

เมื่อมื้อเย็นใกล้จะจบ ซามูเอลก็เดินมาและสั่งพนักงานให้เสิร์ฟอาหารเหลือให้แก่เบนสันและครอบครัวของเขา

ราวกับเป็นฟางเส้นสุดท้าย เบนสันและครอบครัวเก็บกลั้นความโกรธและความไม่พอใจไว้ไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาเห็นเราเป็นอะไร ขอทานหรือหมาที่ต้องรอกินของเหลืออย่างนั้นเหรอ

ราวกับว่าเขาถึงจุดเดือดแล้ว เบนสันทำหน้าบึ้งตึงผิดวิสัยตัวเองและผุดลุกขึ้นจากโต๊ะ “กลับกันเถอะ” เขาเร่งคนอื่นอย่างเด็ดขาด “พอกันทีกับงานเลี้ยง”

ฌอนกำลังดื่มฉลองกับแขกผู้มีเกียรติที่สุดของเขาอยู่ในงานเลี้ยงอย่างรื่นเริงตอนที่ซามูเอลเข้าไปหาเขาแล้วกระซิบข้างหูว่า “พ่อครับ เบนสันกับครอบครัวไม่กินมื้อเย็นและออกจากงานไปแล้วครับ พวกเขาดูไม่พอใจมาก”

“หึ! ก็สมแล้วกับที่พวกมันให้ยาขยะๆ เป็นของขวัญวันเกิดฉัน พวกมันคิดอะไรอยู่ มันมาที่นี่เพื่ออวยพรหรือสาปแช่งฉันกันแน่ ทำไมฉันจะต้องเลี้ยงอาหารดีๆ พวกมันด้วยล่ะ เอาไปให้หมายังดีซะกว่า”

...

ทันทีที่พวกเขาออกจากโรงแรมมา ลีอาห์ซึ่งยังขมขื่นก็ฟาดมือใส่นาธานอย่างแรง

“ดูแกและความคิดโง่ๆ ของแกซิ เราให้แกไปหาของขวัญที่เหมาะสมให้ฌอน แกคิดบ้าอะไรของแกอยู่ ถึงให้ยาที่น่าอับอายนั่นเป็นของขวัญเขา ขอบคุณนะที่ทำให้เราดูเหมือนตัวตลกต่อหน้าทุกคน ทำให้เขาเอาของเหลือมาให้เรากินอย่างกับเราเป็นขอทาน ความคิดแกนี่มันปราดเปรื่องจริงๆ!”

เพนนีพยายามกล่อมแม่ให้สงบลง “หนูเชื่อว่านาธานไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นหรอกค่ะแม่”

“หยุดเถียงกันได้แล้ว” เบนสันเอ่ยอย่างหดหู่ “วันนี้เราทำตัวเองขายขี้หน้าต่อหน้าญาติๆ และเพื่อนฝูง พ่อเชื่อว่าปู่จะยิ่งเกลียดเรามากกว่าเดิมซะอีก สถานการณ์ของเรามีแต่จะยิ่งแย่ลง”

“ใจเย็นก่อนครับทุกคน อีกไม่นานพวกเขาจะต้องมาเคาะประตูบ้านเรา อ้อนวอนขอยาเอง” นาธานยืนยัน

เพนนียิ้มให้เขาเศร้าๆ “ไม่เอาน่ะนาธาน เราเหลือทนกับความไร้สาระของคุณแล้วนะ แบบนั้นจะเป็นไปได้ยังไง”

“พวกเขาเพิ่งจะเขวี้ยงยาทิ้งต่อหน้าทุกคน อะไรทำให้คุณคิดว่าเขาจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วมาอ้อนวอนขอเราล่ะ”

“ถึงคุณปู่จะป่วย แต่เขาก็มีเงินทอง ซึ่งก็แปลว่าท่านไปหาทางรักษาตัวอย่างดีที่สุดก็ได้ ท่านไม่จำเป็นต้องพึ่งยาของคุณเลย”

แต่นาธานไม่หวั่นไหวในคำทำนายของตัวเอง “ทำใจให้สบายเถอะ ผมมั่นใจว่าเขาจะต้องยอมขอโทษที่ตัวเองทำผิดและกลับมาขอยาจากเรา”

ท่าทางมั่นใจของเขาไม่ต่างจากตอนที่เขาคาดการณ์ว่าคุณฮาร์วีย์จะมาขอโทษที่บ้าน

เพนนีและครอบครัวรู้สึกงุนงงกับคำพูดของเขา อะไรทำให้เขามั่นใจในการคาดการณ์ของตัวเองขนาดนี้

ความคิดของพวกเขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงงอแงอย่างน่าสงสารของควีนี่ “พ่อจ๋า ควีนี่หิว เมื่อไหร่เราจะได้กินข้าวเที่ยงจ๊ะ หนูเห็นมีอาหารบนโต๊ะคนอื่นเยอะแยะเลย! หนูเห็นแล้วหิวมาก”

ควีนี่หมายถึงอาหารหรูหราหน้าตาน่ากินที่เสิร์ฟในงานเลี้ยงวันเกิดปีที่เจ็ดสิบของฌอน รายการอาหารทั้งหมดซึ่งอุดมไปด้วยอาหารเลิศหรูราคาแพงประกอบด้วยเนื้อวากิว ฟัวกราส์ คาเวียร์ เป๋าฮื้อ ลอบสเตอร์ และอื่นๆ อีกมากมาย แต่ละจานเทียบเท่าเงินเดือนหรือแม้แต่เงินทั้งปีของพวกเขา ทำเอาพวกเขากระเป๋าแห้งได้เลยทีเดียว

“อาหารพวกนั้นมันแพงไปจ้ะควีนี่ เราหากินไม่ได้หรอก” เพนนีอธิบายให้ลูกสาวฟัง “แม่จะทำอย่างอื่นให้หนูกินตอนถึงบ้านนะจ๊ะ”

แต่นาธานยืนกราน “ทำไมคุณถึงคิดว่าเราจะหาของพวกนั้นกินไม่ได้ มาเถอะ ไปหาอะไรดีๆ กินกัน”

“แต่เราไม่มีเงินนะคะ นาธาน...” เพนนีเอ่ยเสียงแผ่วลงอย่างไม่มั่นใจ

“ไม่ต้องห่วงครับ ให้ผมจ่ายค่าอาหารเอง ผมพอมีเงินอยู่บ้างนิดหน่อย” นาธานย้ำให้เธอมั่นใจ

ถึงเขาจะไม่ได้สนใจเรื่องฐานะเงินทอง แต่นาธานก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเขามีเงินสดอยู่เป็นสิบๆ ล้าน ทั้งหมดนั้นไม่มีความหมายต่อเขาเลย เพราะพวกมันเป็นแค่ตัวเลข

คลาวด์พาเลซ – ร้านอาหารที่แพงที่สุดในแชนนิ่ง

ร้านตั้งอยู่ชั้นสูงที่สุดของตึกที่สูงที่สุดในแชนนิ่ง – ตึกพินนาเคิล

ร้านอาหารขนาดใหญ่แห่งนี้มองลงไปทิวทัศน์กว้างใหญ่ที่งดงามที่สุดของเมืองแชนนิ่ง และขึ้นชื่อเรื่องวัตถุดิบชั้นเลิศและบรรดาเชฟยอดฝีมือที่จะรังสรรค์เมนูต่างๆ ให้คุณได้ลิ้มลองรสชาติที่อร่อยล้ำ

คลาวด์พาเลซเป็นร้านอาหารเฉพาะ สำหรับคนที่มีฐานะ มีอำนาจ และมีสถานะทางสังคมแบบเหลือล้นเท่านั้น

เศรษฐีทั่วไปที่มีเงินแต่ไม่มียศหรือตำแหน่งทางสังคมจะถูกมองอย่างดูแคลนที่คลาวด์พาเลซ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน