เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 35

"ละ..ลุกออกไปได้แล้ว แกทำให้ฉันหมดอารมณ์จะเล่นน้ำต่อรู้ไหม"

"หมดอารมณ์จะเล่นน้ำในสระแต่ก็มีอารมณ์จะเล่นน้ำของกูต่อไม่ใช่รึไง" พารันถามหยอกล้อ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวลงไปจนใบหน้าเสมอกับเนินสามเหลี่ยมอวบนูน เรียวลิ้นสากตวัดเลียกลีบกุหลาบเปื้อนเลือดอย่างมูมมามราวสัตว์ร้ายหิวกระหาย พร้อมกับดันเรียวขาทั้งสองข้างของหญิงสาวออกจากกัน ส่งผลให้กลีบกุหลาบอวบนูนค่อยๆแย้มบานอีกครั้ง

"พะ..พายมันสกปรก..อึก..อ๊า..ยะ..อย่าดูด" หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวกับการกระทำของชายหนุ่มที่สัมผัสใจกลางความเป็นสาวด้วยริมฝีปากและลิ้นอุ่นชื้นอย่างไร้ความรังเกียจ แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นภาพแบบนี้ก็ตาม

"อืม~" พารันเหลือบมองใบหน้าสวยหวานเพียงนิดขณะตวัดลิ้นหยอกเย้ากับติ่งเกสรสีสวย สูดดมกลิ่นคาวเลือดที่คุ้นเคยเข้าปอดฟอดใหญ่ แล้วค่อยๆดันเรียวลิ้นเข้าไปทักทายร่องสวาท

"เอ่อ...นายให้พวกผมออกไปก่อนดีไหมครับ" คาไลน์ที่อดทนฟังเสียงครางของเจ้านายทั้งสองคนมาพักใหญ่พูดขัดขึ้น โดยมีลูกน้องนับสิบคนพยักหน้าเห็นด้วย

"ถ้าจะไปก็คลานออกไป" เขาผละริมฝีปากออกจากดอกไม้งามอย่างอ้อยอิ่ง ใช้หลังมือเช็ดเลือดออกจากปากและปลายจมูกลวกๆ "ใครกล้ามองเมียกูแม้แต่หางตากูจะจับมันถลกหนังทั้งเป็น"

คำพูดประกาศิตของพารันทำเอาลูกน้องทุกคนหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะปรายตามองภาพต้องห้ามนั้น และไม่มีใครกล้าที่จะคลานออกไปจากตรงนั้นเลยสักคน แม้แต่มือขวาของพารันอย่างคาไลน์ก็ยังเลือกที่จะยืนฟังเงียบๆโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีก

"เลิกบ้าได้แล้ว!" พัดชาผลักศีรษะของชายหนุ่มออกจากหว่างขาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมของเขาที่วางอยู่บนเตียงนอนข้างๆมาห่อหุ้มเรือนร่างเปลือยเปล่าไว้ "ทำอะไรไม่คิดเดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องใหญ่หรอก รู้ไหมว่ามันมีกล้องวงจรปิด"

"กูคงไม่ใจร้ายปล่อยให้ภาพพวกนั้นหลุดออกไปหรอก อย่าลืมสิว่าผัวมึงเป็นใคร"

"ไม่ต้องมาอวดความยิ่งใหญ่แถวนี้! แกทำให้ทริปทะเลของฉันพังหมดเลยรู้ไหม!"

"ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น กูไม่ได้พามาเที่ยววันเดียวสักหน่อย เดี๋ยวคืนนี้พาไปดินเนอร์"

"เชิญไปดินเนอร์คนเดียวเถอะ!" เธอสะบัดหน้าหนี แล้วรีบหยัดกายลุกขึ้น ตั้งท่าจะเดินออกไป แต่ก็ช้ากว่าพารันที่ยื่นมือเข้ามาคว้าแขนไว้

"ไหนๆก็ลงมาแล้วเล่นน้ำเป็นเพื่อนกูหน่อย"

"ยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีกเหรอ นี่หน้าฉาบด้วยปูนเสริมเหล็กกี่ชั้นฮะ!" พัดชาว่าให้อย่างนึกหมั่นไส้ ยื่นมือเข้าไปดึงแก้มสากอย่างแรงจนอีกฝ่ายต้องเอียงหน้าตามไปด้วย

"โอ๊ย! เจ็บๆ"

"โดนแค่นี้ทำเป็นร้องนะ ตอแหลจริงๆเลย"

"เล่นน้ำด้วยกันหน่อย"

"เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอนครับ" คาไลน์รับคำอย่างหนักแน่น เขาเคารพพัดชาเกินกว่าจะมีความรู้สึกแบบนั้นกับเธอได้ คนที่ถูกฝึกมาให้เป็นนักฆ่าตั้งแต่เด็กอย่างเขารู้ว่าต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไร

"เจ็บชะมัด" พัดชาบ่นอุบพลางกดหน้าท้องเบาๆขณะเดินเข้ามาในโรงแรมคนเดียว ความป่าเถื่อนของพารันทำเอาขาทั้งสองข้างแทบหมดเรี่ยวแรง เธอจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินตรงไปกดลิฟต์

ติ๊ง~

เสียงประตูลิฟต์ข้างๆเปิดออกเรียกความสนใจให้เธอหันหน้าไปหาคนที่เพิ่งก้าวออกมาอัตโนมัติ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อเผลอสบตากับชายหนุ่มเจ้าของแววตาดุดันที่ก้าวออกมาเป็นคนแรก โดยมีผู้ชายร่างกายกำยำอีกสี่คนเดินตามหลังออกมา

ราวกับโดนมนต์สะกดบางอย่างทำให้เธอไม่สามารถละสายตาจากเจ้าของแววตาดุดันคู่นั้นได้ แต่เมื่อโดนเขาปรายตามองมากลับรู้สึกไม่ชอบใจ แวบหนึ่งเธอเห็นรอยยิ้มเยือกเย็นปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขา ก่อนที่มันจะหายไปในตอนที่เขาเดินผ่านหน้าเธอออกไป เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี ทำให้เธอรีบก้าวเข้าไป

"เพิ่งเคยเห็นคนที่น่ากลัวกว่าไอ้พายแฮะ" เธอพูดกับตัวเองเบาๆเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงความดุดันของชายหนุ่มที่เพิ่งเดินสวนกันไปเมื่อสักครู่ ก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆเพื่อไล่ความคิดไร้สาระเหล่านั้นออกจากสมอง

เจ้าของแววตาดุดันเอี้ยวหน้ากลับไปเมื่อประตูลิฟต์ปิดลง มุมปากหนาเหยียดยิ้มยากจะคาดเดา

"เป็นดอกไม้มีพิษที่สวยจริงๆ สวยจนอยากขยี้ให้แหลกคามือ" เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะสาวเท้าออกไปโดยมีลูกน้องทั้งสี่คนเดินตามประกบหลัง