เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 36

"อื้อ~ หนวกหูชะมัด" น้ำเสียงแหบพร่าของพัดชาดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในผับหรูชั้นใต้ดินของโรงแรม เธอค่อยๆซบหน้าคลอเคลียแผงอกแกร่งของพารันที่นั่งอยู่ข้างๆเมื่อแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมากพอสมควรเริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกาย พรากเรี่ยวแรงของเธอไปทีละนิด

"เนี่ยนะดินเนอร์ของแก"

"แล้วใครมันบอกให้กูไปดินเนอร์คนเดียว กูเลยพามานั่งชิวๆในผับแทนไง"

"ลืมไปรึเปล่าว่าฉันเป็นเจ้าของผับนะ มาเที่ยวทะเลด้วยกันทั้งทีแกคิดว่าฉันอยากจะมานั่งโง่ๆอยู่ในผับของคนอื่นรึไง"

"แต่บรรยากาศมันไม่เหมือนกัน ที่นี่ฝรั่งเยอะ อึ๋มๆทั้งนั้น" ดวงตาคมกวาดมองผู้คนรอบๆท่ามกลางความมืดสลัว พร้อมกับจิบไวน์ไปด้วย

"กล้ามองผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉันคงไม่อยากเป็นผัวฉันแล้วใช่ไหม" พัดชาถามเสียงแข็ง มือบางจับประคองใบหน้าคมคายให้โน้มลงมาเล็กน้อย ไม่ยอมให้เขาใช้สายตาคู่นั้นมองผู้หญิงคนอื่น ท่าทางหึงหวงของเธอเรียกรอยยิ้มมุมปากจากเจ้าของใบหน้าคมคายได้ไม่ยาก

"หึงไม่เข้าเรื่อง ทำเหมือนกูกินไม่เลือก"

"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า? แกไม่มีสิทธิ์เลือกกินอยู่แล้ว เพราะแกกินฉันได้แค่คนเดียว"

"นับวันเมียกูยิ่งขี้หึงนะ" เขาเลื่อนริมฝีปากลงไปจูบเบาๆบนพวงแก้มนวล "ถึงจะมองผู้หญิงคนอื่นเล่นๆแต่กูมีเมียคนเดียวชื่อพัดชา"

"ใครอนุญาตให้มองไม่ทราบ"

"ทีมึงยังไม่เคลียร์กับผู้ชายในสต๊อกของมึงให้ชัดเจนเลย กูมองแค่นี้ทำเป็นของขึ้น"

"ตัวติดกับแกขนาดนี้จะมีผู้ชายคนไหนโง่มายุ่งกับฉันอีกล่ะ แค่นี้ก็ถือว่าเคลียร์หมดแล้ว แต่ถ้าจะพูดถึงเอริคหยุดความคิดไว้แค่นั้นเลย ฉันไม่ชอบพูดเรื่องเดิมหลายรอบ"

"เอาตัวรอดเก่งแล้วยังยั่วโมโหกูเก่งอีกนะ"

"แค่นี้ก็โมโหแล้วเหรอ"

"แค่ไม่ชอบใจที่แตะต้องมันไม่ได้" พารันปัดมือบางออกจากแก้มสาก แล้วเบือนหน้าหนี

"แต่ถ้าใครแตะต้องแกฉันก็ไม่ยอมเหมือนกันนะ" ประโยคถัดมาของพัดชาทำหัวใจแกร่งเต้นแรงไม่เป็นส่ำ พารันอมยิ้มเล็กน้อยทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังรู้สึกไม่ชอบใจที่เธอทำเหมือนปกป้องเอริคมากกว่า เขารู้สึกเหมือนกำลังโดนสารภาพรักท่ามกลางบรรยากาศรอบข้างที่น่าอึดอัด

"แม่มดอย่างมึงพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย?"

"จริงๆฉันหวานเป็นนะ โดยเฉพาะกับผู้ชายคนอื่น"

"เดี๋ยวตบปากแตก" พัดชาหัวเราะน้อยๆอย่างชอบใจที่เห็นพารันแสดงอาการหึงหวง ก่อนจะผละใบหน้าออกจากแผงอกแกร่ง หยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นมากระดกเข้าปากรวดเดียว ทำราวกับมันเป็นน้ำเปล่าไม่มีรสชาติ

"พาย~"

"หือ?"

"ไปเดินเล่นริมหาดเป็นเพื่อนหน่อย"

"ไปนอนเล่นเป็นเพื่อนกูบนห้องดีกว่า" ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้าไปใกล้ๆจนปลายจมูกโด่งคมสัมผัสกับพวงแก้มนวล ท่ามกลางกลิ่นเหล้าคละคลุ้งเขาได้กลิ่นหอมจางๆที่คุ้นเคยจากตัวเธอ

ดวงตาโฉบเฉี่ยวภายใต้แพขนตางอนสวยจ้องมองรองเท้าหนังราคาแพงตรงหน้าด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้าเจ้าของรองเท้านั้นแต่กลับรู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด

พรึ่บ!

"ไง สาวน้อย" พัดชารีบเงยหน้าขึ้นมาเมื่อจู่ๆเจ้าของรองเท้าคู่นั้นก็ย่อตัวนั่งลงตรง น้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมาเยือกเย็นจนรู้สึกไม่ปลอดภัย เธอผงะถอยหลังด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขา เขาเป็นคนเดียวกันกับเจ้าของแววตาดุดันที่เธอเจอเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

"ขอโทษค่ะ ฉันเดินไม่ระวังเอง" เธอกล่าวขอโทษพลางลอบมองผู้ชายอีกสี่คนที่ยืนคุมอยู่ข้างหลังของเขา มันน่าหงุดหงิดที่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนร่างกายโดนสาปไปชั่วขณะ ไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้น

"เหมือนเมื่อเช้าเราจะเจอกันที่หน้าลิฟต์นะ"

"คุณจำผิดคนแล้วมั้งคะ ฉันไม่คุ้นหน้าคุณเลย"

"โกหกหน้าตายมันเป็นการกระทำของคนโง่นะ"

"มานั่งด่าผู้หญิงแบบนี้ก็ไม่ใช่การกระทำของคนฉลาดเลยนะคะ"

"งั้นเหรอ?" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วช้อนตัวพัดชาขึ้นในท่าเจ้าสาว

"เฮ้! ปล่อยนะ!" การกระทำของเขาสร้างความตกใจให้พัดชาไม่น้อย เธอกระชากคอเสื้อของเขาเต็มแรงอย่างไม่สบอารมณ์

"อยู่เฉยๆดีกว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว" ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าสะสวยของคนในอ้อมแขนเพียงนิด "ฉันมันเป็นพวกความอดทนต่ำซะด้วยสิ"