เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 37

"ฉันบอกให้ปล่อยไง! นายจะเป็นใครฉันไม่สนหรอกนะ แต่สิ่งที่นายกำลังทำมันคือการคุกคามฉัน!"

"เมื่อกี้ฉันทำเธอเจ็บ เลยอยากพาเธอไปดื่มไวน์ด้วยกันสักแก้วเป็นการขอโทษ" ท่าทางเกรี้ยวกราดของพัดชาไม่ได้ทำให้เจ้าของแววตาดุดันหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เขาตวัดสายตามองเป็นการเตือนครั้งที่สองเพื่อให้เธอสงบปากสงบคำ ก่อนจะหันหลังเดินออกมาทันที โดยมีลูกน้องทั้งสี่คนเดินตามประกบหลังไม่ห่าง

พัดชากำเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มแน่น ยอมอยู่ในอ้อมแขนเขาเงียบๆโดยไม่ขัดขืน ทว่าสมองมันกำลังคิดหาทางออกว่าควรจัดการยังไงกับสถานการณ์อันตรายแบบนี้ การโวยวายเหมือนเมื่อสักครู่คงไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดนัก แต่การยอมไปกับคนแปลกหน้าก็ไม่ใช่วิธีที่ฉลาดเหมือนกัน ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทางเลือกมากนัก

'ไอ้บ้าพาย! เมื่อไหร่จะตามมาสักที!' เธอบ่นในใจอย่างหงุดหงิดเมื่อมองกลับไปข้างหลังแล้วไม่เห็นพารันเดินตามออกมาสักที ทั้งที่ตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย แม้แต่ลูกน้องของเขาก็ไม่มีใครเดินตามเธอออกมาเลยสักคน

"นี่ห้องนายเหรอ" พัดชาเอ่ยถามหลังจากยอมเงียบมาตลอดทางเมื่อโดนอุ้มเข้ามาในห้องพักห้องหนึ่งในโรงแรมเดียวกัน ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาที่อย่างน้อยก็ไม่ได้ไปไหนไกล

"ฉันแค่อยากดื่มกับเธอเป็นการขอโทษ" ชายหนุ่มค่อยๆวางเธอลงบนโซฟาหรูหรา แล้วเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม "ขอโทษที่แนะนำตัวช้าไปหน่อย ฉันชื่อลูเซียน"

"ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน ไม่ต้องขอโทษหรอก"

"จะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอ มันเสียมารยาทนะ"

"ไม่จำเป็นมั้งคะ"

"ตอนแรกกะจะปล่อยไปหลังจากดื่มด้วยกันเสร็จ แต่เธอทำให้ฉันเริ่มหงุดหงิดรู้ไหม...พัดชา"

"รู้จักฉันได้ยังไง" พัดชาถามเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงอาการตกใจหรือสงสัยทางสีหน้า เธอมั่นใจว่าตัวเองไม่เคยเจอลูเซียนมาก่อน เพราะเธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลย หรือหากเขาเป็นศัตรูของพารันก็น่าแปลกที่เธอไม่เคยได้ยินพารันพูดถึงเขาเลย แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจนั่นคือเขาไม่ได้มาอย่างเป็นมิตร

"เธอเป็นคนสวยนะพัดชา ฉันก็แค่สนใจเธอ"

"จะบอกว่าพอเจอกันหน้าลิฟต์ก็เกิดสนใจฉันขึ้นมาจนถึงขั้นตามสืบประวัติของฉันงั้นเหรอ? หรือตามสืบประวัติฉันนานแล้วกันแน่"

"คนฉลาดอย่างเธอน่าจะตอบคำถามนั้นได้นะ" ลูเซียนบิดยิ้มร้ายกาจ แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง "แต่การอวดฉลาดในสถานการณ์ที่ควรแกล้งโง่มันเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดเลยนะ"

"..." พัดชากำหมัดแน่นเมื่ออีกฝ่ายหันหลังให้ เธอแอบหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ขาสั้นออกมาหมายจะส่งข้อความหาพารัน แต่ลูเซียนกลับตวัดสายตามองมาพอดี

"เก็บมันไว้ก่อนดีไหม ฉันเริ่มจะหงุดหงิดจริงๆแล้วนะ" ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไรกับมือถือ ลูเซียนก็เดินย้อนกลับมาแย่งมันไปอย่างถือวิสาสะ พัดชากัดฟันแน่น ยื่นมือเข้าไปบีบแขนแกร่งอย่างแรงในตอนที่อีกฝ่ายตั้งท่าจะเดินออกไป

"งั้นขอถามหน่อยว่านายเป็นมิตรหรือเป็นศัตรูกันแน่"

"ฉันจะเป็นมิตรหรือศัตรูมันขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอ"

"..." น่ากลัว นั่นคือความรู้สึกของเธอในตอนนี้ แววตาของลูเซียนที่พร้อมจะบดขยี้เธอให้แหลกลาญมันทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่น เพราะแม้แต่พารันก็ไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้ มันเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกจนมุม รู้สึกพ่ายแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มต่อสู้ด้วยซ้ำ

พรึ่บ!

ลูเซียนสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมอย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินออกไปหยิบเครื่องดื่มด้วยตัวเอง พร้อมทั้งเก็บมือถือของพัดชาไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์