เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 38

"พัด ทำไมไม่เปิดไฟ" พารันกวาดตามองรอบๆห้องพักเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอกับความเงียบงัน อุณหภูมิในห้องยังปกติราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีการเปิดใช้เครื่องปรับอากาศ ภายในห้องปกคลุมด้วยความมืดสลัว มีเพียงเสียงคลื่นที่ดังเล็ดลอดเข้ามา

"หายไปไหนวะ" เขารีบหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาเมื่อไม่เห็นคีย์การ์ดอีกใบหนึ่งของพัดชาเสียบอยู่ในช่องของมัน ทำให้มั่นใจได้ว่าเธอยังไม่กลับมาที่ห้องพักทั้งที่เดินออกมาจากผับก่อนเขาหลายนาทีแล้ว

"มีอะไรรึเปล่าครับนาย" คาไลน์ที่กำลังจะเดินแยกไปที่ห้องพักของตัวเองเดินวกกลับมาเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มยังยืนอยู่หน้าประตู

"คาไลน์มึงไปเช็กกล้องวงจรปิด กูขอเร็วที่สุด"

"นายหญิงไม่ได้อยู่ในห้องเหรอครับ"

"พัดหายไป ไม่รับสายกูด้วย มึงรีบไปดูกล้องวงจรปิด เอาภาพมาให้ได้ว่าเมียกูหายไปไหน!"

"ครับ" คาไลน์รับคำโดยไม่ถามอะไรต่อ ก่อนจะรีบวิ่งออกไป

หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อไม่สามารถติดต่อพัดชาได้ เขาคงชะล่าใจเกินไปที่ไม่เดินตามเธอออกมาตั้งแต่แรก แม้จะมั่นใจในระดับหนึ่งว่าพัดชาสามารถดูแลตัวเองได้ แต่เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆเขากลับกระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติด

"ให้พวกเราไปตามหารอบๆดูก่อนไหมครับนาย บางทีนายหญิงอาจจะไปเดินเล่นริมชายหาดก็ได้นะครับ" ลูกน้องคนหนึ่งแสดงความเห็น

"ไปดูที่ชายหาดสองคน ที่เหลือไม่ต้อง" พารันออกคำสั่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักเพื่อมองหาจุดที่น่าสงสัย แต่ทุกอย่างภายในห้องก็ยังเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าพัดชาคงไม่ได้กลับมาก่อนจริงๆ น่าแปลกที่หัวใจมันกระตุกไม่หยุดนับตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนที่พารันกำลังจะหันหลังเดินออกไปจากห้องพักพอดี เขารีบกดรับสายเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือคาไลน์

"เจอพัดชาไหม"

(นายครับ! คนที่เอาตัวนายหญิงไปคือลูเซียนครับ มันพานายหญิงไปที่ชั้น(...)ห้อง(...)ตอนนี้หน้าห้องมันมีลูกน้องยืนคุมอยู่สี่คนครับ)

"เป็นไปไม่ได้! มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ดูผิด"

(ผมมั่นใจว่าใช่ลูเซียนแน่นอนครับ ถึงจะตกใจที่เห็นว่าเป็นมันแต่ผมมั่นใจว่าใช่ลูเซียนแน่นอน)

"เวรเอ้ย!" พารันสบถคำหยาบอย่างหัวเสีย ก่อนจะกดวางสายแล้ววิ่งออกไปทันที ทำให้ลูกน้องทุกคนที่ยืนอยู่ด้วยกันต้องรีบวิ่งตามไป

"เลือกสิสาวน้อย มันคือของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้เธอกับไอ้พารันโดยเฉพาะเลยนะ" พัดชากำหมัดแน่นเมื่อเห็นความโกรธแค้นสะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นั้นของลูเซียน เขาทำให้เธอกลายเป็นคนโง่ที่หาทางเอาตัวรอดไม่ได้ แต่ถึงจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของตัวอันตรายอย่างลูเซียนไปได้ ก็คงหนีจากลูกน้องของเขาที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ได้

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนที่ลูเซียนเริ่มลากริมฝีปากลงมาสัมผัสเนินอกอวบอิ่มพอดี ทำให้เขาชะงักไป ก่อนจะดันตัวลุกขึ้น หยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา

"อ๊า...สุดที่รักของเธอโทรมา อยากให้ฉันรับสายไหม"

"อะ..ไอ้เวรเอ้ย! ฉันจะระเบิดสมองแก!"

"เดาว่าตอนนี้มันคงตามหาเธอให้วุ่น ไหนๆฉันก็ตั้งใจว่าจะกลับมาเซอร์ไพรส์มันอยู่แล้ว งั้นก็ให้ของขวัญมันเป็นเสียงครางของเธอเป็นไง" เขาโยนมือถือเครื่องหรูไว้บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก แล้วโน้มใบหน้าลงไปประกบจูบอย่างรุนแรง แต่พัชชากลับเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ทั้งที่ร่างกายร้อนรุ่มจนเม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นตามกรอบหน้าและลำคอ

"อยากรู้จริงๆว่าไอ้พารันมันจะพังประตูเข้ามาตอนไหน แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว"

"อื้อ!" พัดชารีบดึงแขนทั้งสองข้างออกจากพันธนาการเมื่อคนข้างบนขยับตัวลงไปกลางหว่างขา แล้วถอดกางเกงยีนส์ขาสั้นกับแพนตี้ตัวบางของเธอออก เพียงแค่ใจกลางความเป็นสาวแนบชิดกับเป้ากางเกงของเขาร่างกายก็สั่นสะท้าน ทั้งที่สมองสั่งให้ต่อต้าน แต่กลับไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

"อ๊า..เธอเป็นดอกไม้ที่สวยจริงๆ"

"อึก!..พะ..พาย~"

"ฮ่าๆๆ ครางชื่อผิดแบบนี้สงสัยต้องโดนลงโทษสักหน่อยแล้วมั้ง" ลูเซียนหัวเราะร่า ก่อนจะรีบถอดเสื้อยืดตัวบางของหญิงสาวออก แล้วสอดมือเข้าไปปลดตะขอบราเซียร์เป็นปราการสุดท้าย เขาเลียริมฝีปากเบาๆอย่างกระหายเมื่อได้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของพัดชาที่ไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม