เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 39

"อ๊า..ละ..ลูเซียน" ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอเปล่งเสียงครางอย่างสุดจะกลั้นเมื่อคนข้างบนวางมือลงมาบนหน้าท้องแบนราบ ความร้อนจากฝ่ามือหนาที่กำลังลูบไล้เบาๆยิ่งทำให้ร่างกายของเธอร้อนรุ่มเข้าไปใหญ่ แม้จะเก่งกาจแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถต้านทานฤทธิ์ยาได้

"ฮ่าๆๆ เสียงครางของเธอมันเร้าใจดีจริงๆ ตอนอ้าขาให้ไอ้พารันเธอก็คงครางชื่อมันเสียงหวานแบบนี้ใช่ไหม" สีหน้าทรมานของหญิงสาวสร้างความพึงพอใจให้ลูเซียนไม่น้อย รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่เขาจะกระชากตัวเธอขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าตัก

"ละ..ลูเซียน..อ๊า..ชะ..ช่วยฉันหน่อย..อึก..ร้อน..อ๊า~" พัดชาส่งสายตาวิงวอน แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปซุกไซ้ซอกคอหนา ขบเม้มเบาๆจนอีกฝ่ายหลุดเสียงครางในลำคอ

"อืม~ ถ้าคืนนี้เธอทำให้ฉันพอใจฉันอาจจะเก็บเธอไว้ก็ได้นะ"

"อะ..เอามันเข้ามาสักที..อึก..ละ..ลูเซียน..อ๊า..ฉันต้องการ" เธอผละใบหน้าออกจากลำคอหนาในเวลาต่อมา จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ร่างกายสั่นเทาอย่างหนักเมื่อโดนฤทธิ์ยาเล่นงานจนสติกระเจิดกระเจิง

"บอกมาสิว่าคนที่เธอต้องการตอนนี้คือใคร ฉันหรือไอ้พารัน"

"อึก..ฉะ..ฉันต้องการ..ช่วยฉันหน่อย..อ๊า..ลูเซียนเอามันเข้ามาสักที"

"ฮ่าๆๆ แบบนี้สิมันถึงจะสนุกหน่อย" ชายหนุ่มเลียริมฝีปากเบาๆ แล้วรีบปลดเข็มขัดหนังราคาแพงออก ในขณะที่พัดชาเชิดหน้าเปล่งเสียงครางหวาน ท่าทางยั่วยวนของเธอกระตุ้นอารมณ์ดิบของคนมองได้เป็นอย่างดี

ฉึบ!

"โอ๊ย! เวรเอ้ย!" ลูเซียนสบถอย่างหัวเสียเมื่อจู่ๆคนบนหน้าตักที่กำลังทำหน้าเคลิบเคลิ้มก็หยิบมีดพกสั้นในรองเท้าผ้าใบออกมาตวัดมันใส่คอเขาเต็มแรง แต่เพราะเขายกแขนขึ้นมาบังไว้ได้ทันจึงทำให้ปลายมีดกรีดลงบนท้องแขนแทน

"เหี้ยเอ้ย!" เขาตวัดเสียงอย่างเกรี้ยวกราด ยกมือขึ้นมาหมายจะฟาดหน้าพัดชา แต่ก็ช้ากว่าเธอที่ยกแขนขึ้นมาบังไว้ แล้วปักปลายมีดลงบนฝ่ามือของเขาเต็มแรง

ฉึบ!

"อ๊ากกกกกกกกก!!" ความเจ็บปวดแล่นสู่ฝ่ามือจนท่อนแขนสั่นเทา ลูเซียนใช้อีกมือหนึ่งกระชากผมพัดชาอย่างแรงด้วยความโกรธจัด ทว่าเธอกลับยกยิ้มมุมปากทั้งที่ยังหอบหายใจถี่ๆ มือบางยังกำด้ามมีดแน่น

"ก่อนจะเด็ดดอกไม้ที่ชอบก็หัดเช็กให้ดีก่อนว่าดอกไม้นั้นมันมีพิษรึเปล่า"

"มึงมันวอนหาที่ตายแท้ๆ ก็ดีเหมือนกัน กูจะได้ส่งไปนรกพร้อมกับไอ้พารันเลยทีเดียว"

"ไม่ต้องห่วงหรอกลูเซียน เพราะถ้าต้องลงนรกจริงๆฉันก็จะลากแกไปด้วย"

"เป็นแค่ดอกไม้ที่กำลังจะเฉาตายยังกล้ามาข่มคนอย่างกูอีกนะ"

"งั้นก็ตายไปพร้อมกันเลยเป็นไง?" พัดชาถามเสียงเยือกเย็น ก่อนจะดึงมีดออกจากฝ่ามือใหญ่หมายจะปักมันลงกลางลำคอหนา แต่กลับโดนเหวี่ยงออกมาอย่างแรงจนเสียหลักล้มลงบนพื้น ความเย็นของพื้นกระเบื้องช่วยดับความร้อนรุ่มในร่างกายได้ชั่วคราว

"ฮ่าๆๆ เข้ามาสิลูเซียน มาฆ่าฉันให้ตาย ฉันจะได้ลากแกไปตายพร้อมกัน"

เพียะ!