เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 40

"พูดอะไรน่าขำ คนที่ต้องลงนรกมันคือมึงกับเมียรักของมึงต่างหาก"

"นายจะให้ผมจัดการมันเลยไหมครับ" คาไลน์ที่เพิ่งเดินถือมีดเปื้อนเลือดเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกแปดคนมองหน้าลูเซียนด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก พร้อมจะใช้มีดในมือปลิดชีวิตอีกฝ่ายทุกเมื่อหากได้รับคำสั่งจากเจ้านาย

"พูดอะไรแบบนั้น อย่าทำเหมือนจะฆ่ากูได้ง่ายๆสิ แบบนั้นมันจะไปสนุกอะไร" ลูเซียนหัวเราะในลำคอเบาๆทั้งที่เลือดจากฝ่ามือยังหยดลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า ดวงตาคมกริบมองเลยไปข้างหลังคาไลน์ที่มีลูกน้องของตัวเองนับสิบคนเดินเข้ามาสมทบพอดีอย่างเหนือกว่า แล้วเบนสายตากลับไปหาพารันอีกครั้ง

"เอาไงดีล่ะ จะฆ่ากูตอนนี้เลยไหม"

"หมาลอบกัดอย่างมึงมันต้องไม่ตายดี"

"แต่น่าเสียดายที่มึงต้องตายก่อน"

"ฮ่าๆๆ" พัดชาที่ได้ยินอย่างนั้นหัวเราะร่ากับคำพูดของลูเซียน เธอปรายตามองคาไลน์เล็กน้อยในตอนที่เขาหันหน้ามาสบตากันพอดี "ประตูนรกมันยังไม่เปิดต้อนรับพวกฉันหรอก ฝากแกไปเปิดประตูนรกรอพวกฉันก่อนก็แล้วกัน"

ปัง!

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวหลังสิ้นสุดคำพูดของพัดชาเพียงแค่เสี้ยววินาที เมื่อเธอหยิบปืนที่เหน็บอยู่ข้างหลังกางเกงยีนส์ของพารันออกมาเล็งศีรษะของลูเซียน ลั่นไกอย่างไม่ลังเล แต่ก็ช้ากว่าลูเซียนที่มองเห็นการกระทำของเธอและก้มตัวหลบกระสุนที่พุ่งเข้าใส่ได้ทัน

ฉึบ!

"อ๊ากกกกกก!!" ลูเซียนรีบยกแขนขึ้นมาปิดหน้าเมื่อคาไลน์ที่ยืนอยู่ห่างพอสมควรพุ่งเข้ามาตวัดปลายมีดใส่ลำคอหวังปลิดชีวิตในคราเดียว ก่อนที่ลูกน้องของทั้งสองฝ่ายจะปะทะกันหลังจากนั้น

พารันอาศัยจังหวะในช่วงชุลมุนหยิบกางเกงขาสั้นของพัดชามาให้เธอสวมใส่ แล้วอุ้มเธอออกมาจากตรงนั้นทันที

พัดชาปรายตามองลูกน้องทั้งสี่คนของลูเซียนที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นหน้าห้องเพียงนิด ไม่ได้ตกใจกับสภาพศพที่โดนปาดคอด้วยคมมีด เพราะเดาได้ไม่ยากว่านั่นคงเป็นฝีมือของคาไลน์

"บ้าฉิบ! เมื่อกี้ฉันไม่ทันได้คิดเลยเผลอยิงปืนไป เดี๋ยวตำรวจต้องมาแน่"

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น คาไลน์มันรู้ดีว่าต้องจัดการยังไง"

พัดชาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ มือขวายังกำด้ามปืนแน่น เธอซบหน้าชุ่มเหงื่อลงบนแผงอกแกร่งเปลือยเปล่าพลางหอบหายใจหนักๆ ภายในกายยังร้อนรุ่มเพราะฤทธิ์ยาที่ยังไม่สลายไป เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของพารันมันทำให้เธอไม่สามารถต้านทานความต้องการได้

"ทนหน่อย กินยาไปแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น"

"ฉะ..ฉันยังไม่ได้มีอะไรกับมันนะ"

"อย่าอธิบายในสิ่งที่มึงไม่ได้ทำผิด"

"ขอบคุณที่มาทันเวลาพอดี"

"จะทำให้กูรู้สึกผิดไปถึงไหน" พารันก้มมองคนในอ้อมแขนอย่างรู้สึกผิด หากเขาไปช่วยเธอช้ากว่านี้เขาคงจะเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องผู้หญิงของตัวเองได้ เขารู้สึกขอบคุณพัดชาที่เธอเข้มแข็งมากขนาดนี้

"จะไม่ไปช่วยคาไลน์หน่อยเหรอ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวลทันทีที่ถูกวางลงบนเตียงในห้องพัก

"กูไม่กล้าปล่อยให้มึงอยู่คนเดียวแล้ว"

"อย่าเป็นแบบนี้สิ มาขี้แยตอนนี้ฉันไม่มีแรงปลอบนะ" เธอบีบแก้มสากเบาๆเมื่อสังเกตเห็นดวงตาแดงก่ำของพารันในตอนที่เขาหย่อนตัวนั่งลงบนขอบเตียง

"ขอโทษ"