เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 42

@วันต่อมา (คฤหาสน์ของพารัน)

"มึงนอนพักเถอะ กูจะลงไปคุยกับคาไลน์หน่อย" พารันลูบผมคนตัวเล็กที่นอนพักผ่อนอยู่บนเตียงเบาๆ หลังจากกลับมาถึงบ้านเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว

"ให้คาไลน์พักผ่อนบ้างเถอะ ตั้งแต่กลับมาจากฮ่องกงก็ไม่เห็นได้พักเลย เรื่องที่โรงแรมก็เป็นคนจัดการหมดทุกอย่าง นี่กะจะใช้งานลูกน้องให้คุ้มกับเงินเดือนหลักแสนเลยรึไง"

"แต่กูก็จ่ายเงินโบนัสให้มันทุกเดือนนะ เงินที่มันได้แต่ละเดือนซื้อรถยนต์คันนึงยังเหลือเลย"

"ฉันสงสารคาไลน์จริงๆเลยที่มีเจ้านายแบบแก ถ้าว่างมากก็มานอนเป็นเพื่อนกันนี่ หรืองานพวกนั้นมันสำคัญกว่าฉัน"

"ไม่มีงานไหนสำคัญกว่ามึงหรอก" พารันถอนหายใจเบาๆอย่างยอมแพ้ แล้วล้มตัวนอนข้างๆ ตบตูดมนเบาๆในตอนที่พัดชาขยับเข้ามาสวมกอด "นอนเถอะ กูไม่ไปไหนแล้ว"

"ฉันกำลังคิดว่าจะย้ายมาอยู่กับแกดีไหม"

"กูไม่ปล่อยให้มึงอยู่คนเดียวหรอก ตอนแรกว่าจะรอให้มึงเรียนจบก่อนแล้วค่อยแต่งงานกัน แต่พอเกิดเรื่องขึ้นเมื่อคืนกูก็ใจร้อนอยากจัดงานแต่งงานกับมึงวันนี้เลย"

"เกี่ยวอะไรกับเรื่องเมื่อคืนล่ะ"

"เมื่อคืนกูกลัวมากว่าจะเสียมึงไป มันทำให้กูไม่อยากรอแล้ว" ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้าไปจุมพิตกลางหน้าผากมนเบาๆ "พัด...แต่งงานกันไหม"

"ขอกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ"

"แล้วทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากด้วย ไม่ว่าจะขอที่ไหนกูก็อยากแต่งงานกับมึงอยู่ดี นั่นต่างหากประเด็นสำคัญ"

"ไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลยนะ จะขอสาวแต่งงานทั้งทีแหวนสักวงก็ไม่เตรียมมา"

"เรื่องแต่งงานกูจริงจังนะ" พัดชามองสีหน้าจริงจังของชายหนุ่มแล้วอมยิ้มเล็กน้อย ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจมันเต้นระรัวกับคำพูดตรงๆของเขา แม้จะไม่หวานซึ้งแต่รับรู้ได้ถึงความจริงใจ

"ตกลงจะแต่งหรือไม่แต่ง"

"ก่อนจะตอบขอถามเรื่องลูเซียนให้เคลียร์ก่อนได้ไหม" พารันถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง

"มันเป็นศัตรูคู่แค้นของกูมานานแล้ว พ่อของมันเป็นมาเฟียเหมือนกัน แถมยังเป็นคู่แข่งกับครอบครัวกูอีก เลยทำให้กูกับมันไม่ถูกกันไปด้วย แต่จริงๆกูก็เกลียดขี้หน้ามันอยู่แล้ว"

"เพราะงั้นลูเซียนเลยแค้นแกเหรอ"

"กูกับมันเหมือนน้ำมันกับไฟที่อยู่ใกล้กันไม่ได้ ตอนอยู่ฮ่องกงกูกับมันมีเรื่องกันหลายครั้ง มันเคยส่งลูกน้องมาลอบฆ่ากูจนรถคว่ำเกือบตาย เรื่องนี้ทำให้พ่อโกรธมากจนเกือบจะส่งคนไปถล่มมัน แต่กูเป็นคนขอว่าจะจัดการมันเอง"

"..."

"กูเคยฝั่งกระสุนไว้ที่ท้ายทอยของมัน"

"งั้นลูเซียนคนเมื่อคืนเป็นใครล่ะ?"

"นั่นแหละประเด็นหลักของเรื่องที่เล่ามา ลูเซียนมันไม่ตายแต่กลายเป็นเจ้าชายนิทราแทน มันนอนหลับไปตั้งสี่ปีแล้ว สงสัยอยากตายด้วยมือกูจริงๆถึงกล้าฟื้นขึ้นมา ไอ้เวรนี่มันตายยากตายเย็นจริงๆ"

"มันบอกว่ากลับมาเซอร์ไพรส์แก สงสัยคงจะแค้นแกมาก"

"ถ้ามันอยู่ในที่ของมันดีๆกูคงไม่กลับไปวุ่นวายกับมัน แต่มันมายุ่งกับผู้หญิงของกูก่อน ครั้งนี้มันคงไม่ได้นอนหลับสบายเหมือนสี่ปีที่แล้ว"

"งั้นก็ปล่อยมันไปเถอะ"

"พูดอะไรของมึง อย่ามาทำตัวเป็นแม่พระแถวนี้" พารันชักสีหน้าไม่ชอบใจ แต่พัดชากลับยกศีรษะขึ้นมาหนุนหน้าตักแกร่งอย่างอารมณ์ดี มุมปากบางเหยียดยิ้มร้ายกาจ

"ถ้ามันแค้นแกขนาดนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาตามหามันหรอก เพราะยังไงมันก็ต้องเป็นฝ่ายมาหาแกเองอยู่แล้ว"

"ลูเซียนมันถนัดลอบกัด กูไม่อยากปล่อยไว้นาน ถ้ามันยังไม่ตายกูคงอยู่ไม่เป็นสุข"

"ฮ่าๆ เขินเป็นด้วยเหรอ"

"พูดมาก"

"หูแดงแล้วน่ารักนะเนี่ย"

"บอกให้นอน"

"พูดแค่นี้ก็เขินแล้วเหรอ" ยิ่งเห็นพารันพยายามกลบเกลื่อนความเขินอายก็ยิ่งนึกสนุกอยากกลั่นแกล้ง พัดชาค่อยๆพลิกตัวนอนราบ แล้วแนบหน้าผากลงบนแก้มสาก "เป็นอะไรไปคุณว่าที่เจ้าบ่าว เขินเหรอ"

พรึ่บ!

"อ๊ะ!" เธอผงะด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆพารันก็ผลุนผลันลุกขึ้น เอื้อมมือไปหยิบมือถือเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

"ทำอะไร โทรศัพท์มันน่าสนใจกว่าฉันเหรอ"

"จะโทรบอกพ่อกับแม่ให้มาสู่ขอมึงพรุ่งนี้เลย"

"จะบ้าเหรอ! บอกเมื่อไหร่ว่าจะแต่งเร็วๆนี้"

"..." คำพูดของพัดชาไม่ได้ทำให้พารันล้มเลิกความคิดเลย เขารีบต่อสายหาผู้เป็นพ่อทันทีโดยไม่สนใจสีหน้าตกใจของพัดชา

"โอเคๆ! ฉันไม่แกล้งแล้ว" เธอรีบล้มตัวนอนอีกครั้งอย่างสงบเสงี่ยม มองพารันตาแป๋วอย่างออดอ้อนราวกับแมวน้อยกำลังร้องขออาหาร ทำเอาพารันแทบไปต่อไม่ถูก

"ถ้ายังแกล้งไม่เลิกกูจะเอาจริงแล้วนะ" เขายอมกดวางสายแล้ววางมือถือไว้ที่เดิม ซึ่งพัดชาก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

พารันเบือนหน้าหนีพลางลูบหน้าเบาๆ ท่าทางออดอ้อนของพัดชายิ่งมองยิ่งทำให้ใจสั่น เธอคงจงใจกลั่นแกล้งเขาให้เสียอาการแบบนี้ และมันได้ผลเป็นอย่างดี