เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 97

แกร๊ก~

"คาลายยยยยย" บานประตูห้องนอนที่ถูกเปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาทพร้อมกับเสียงใสๆที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของห้องอย่างคาไลน์ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หน้ากระจกต้องหันไปยังต้นทางของเสียงนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้แม้จะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนั้น

"ครับ?" เขาขมวดคิ้วเป็นเชิงถามพร้อมติดกระดุมเสื้อเชิ้ตไปด้วย แล้วเดินเข้าไปหาเพลลิน

"หนูอยากเย่นกับน้อง แต่ปาป๊าบอกว่าน้องต้องอยู่ในท้องหม่ามี๊ก่อนเก้าเดือน หนูเยยมาหาคาลาย" เด็กน้อยค่อยๆเดินเข้าไปในอ้อมแขนแกร่งเมื่อคาไลน์ย่อตัวนั่งลงตรงหน้า

"ช่วงนี้นายใหญ่แพ้ท้องหนัก ผมเองก็มีงานต้องทำ ถ้าคุณหนูเบื่อก็เล่นกับลูกน้องคนอื่นก่อนนะครับ"

"ปาป๊าบอกว่าคาลายมีเงินเยอะ จริงหย๋อ?"

"หือ?" คำถามของเพลลินสร้างความงุนงงให้คาไลน์ไม่น้อย เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ พร้อมกับสางผมให้เธอไปด้วย

"เราหนีไปด้วยกันนะ หนูจะกินเยอะๆ จะโตไวๆแล้วมาเป็นเมียคาลาย พอหนูโตแย้วคาลายเอาน้องมาใส่ในท้องหนูนะ~"

"หนีไปด้วยกัน? เมีย? ไปเอาคำพูดแบบนี้มาจากไหนครับ ถ้านายใหญ่ได้ยินคุณหนูจะโดนดุนะ"

"ปาป๊าบอกว่าคาลายจะมีคนยัก แล้วก็จะมีน้องด้วยกัน แต่หนูยักคาลายก่อน หนูไม่ให้หรอก"

"ผมไม่มีคนรักหรอกครับ ยังไม่คิดจะมีด้วย"

"รอหนูนะ หนูจะโตไปเป็นเมียคายายเอง"

"ฮ่าๆ ไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหนครับ" คาไลน์หลุดขำด้วยความเอ็นดูกับท่าทางมุ่งมั่นของเจ้านายตัวน้อย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นอุ้มเธอขึ้นแนบอก แล้วเดินไปนั่งบนเตียง

"คาลายต้องรอหนูนะ"

"กว่าคุณหนูจะโตต้องเจอคนอีกมาก เอาไว้คุณหนูโตกว่านี้ก็จะรู้เรื่องพวกนั้นเองครับ ผมคงรอคุณหนูไม่ได้หรอก เพราะผมไม่อยากมีคนรัก สำหรับผมการอยู่คนเดียวมันสบายใจกว่า แล้วอีกอย่างผมไม่กล้าคิดอกุศลกับคุณหนูหรอกครับ"

"หนูบอกปาป๊าแย้วว่าหนูยักคาลาย หนูยักของหนูมาตั้งแต่เด็กแย้ว ไม่ให้ใครหรอก" เด็กน้อยทำหน้ามุ่ย พร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดลำคอหนาไว้แน่นอย่างหวงแหน คาไลน์ไม่ได้อธิบายอะไรมากกว่านั้นเพราะเห็นว่าเป็นเพียงความคิดไร้เดียงสาของเพลลิน เมื่อเธอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่เธอจะเข้าใจทุกอย่างได้เองโดยไม่ต้องฟังคำอธิบายของเขา

@หลายวันต่อมา

"อรุณสวัสดิ์ครับนาย นายหญิงกับคุณหนูยังไม่ตื่นเหรอครับ" คาไลน์เอ่ยทักทายเจ้านายหนุ่มที่กำลังเดินปิดปากหาวหวอดๆลงมาจากชั้นสองในตอนเช้าตรู่ ขณะที่เขากำลังจะเดินผ่านห้องโถงใหญ่ออกไปพอดี

"เออ ออกกำลังกายแต่เช้าเลยนะมึง" พารันทักทายกลับไปเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทอยู่ในชุดออกกำลังกาย กรอบหน้าคมคายและลำคอหนาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ

"ช่วงนี้งานหนักเลยไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย วันนี้เลยตื่นเช้าหน่อยมาออกกำลังกายก่อนครับ"

"แอบด่ากูว่าโยนงานให้มึงทำคนเดียวว่างั้น"

"เปล่าครับ ผมชินแล้ว"

"คำพูดมึงเหมือนไม่คิดอะไร แต่กูฟังแล้วเหมือนโดนหลอกด่ายังไงไม่รู้แฮะ" เขาเดินผ่านหน้าคาไลน์ไปทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างแรง ทำให้คาไลน์ต้องเดินตามไปหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม มองสีหน้าซีดเผือดของเจ้านายด้วยความเป็นห่วง

"เอากาแฟสักแก้วไหมครับ"

"คาไลน์"

"นายหญิงมาแล้วงั้นผมขอตัวไปวิ่งก่อนนะครับ"

"เออ จะไปไหนก็เรื่องของมึงเถอะ" คาไลน์หยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงเมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้านายหนุ่ม ส่งยิ้มบางๆทักทายพัดชา แล้วเดินออกไปทันที

"ทำไมตื่นแต่เช้าจัง หน้าพายซีดมากเลยรู้ไหม" พัดชาเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักแกร่ง ลูบแก้มสากเบาๆด้วยความเป็นห่วง

"ตื่นมาอ้วกแล้วนอนไม่หลับเลยลงมาเดินเล่น"

"ทรมานมากเลยใช่ไหม" เธอทำหน้าเศร้า แล้วเลื่อนริมฝีปากเข้าไปจูบหนักๆกลางหน้าผากของพารัน เรียกรอยยิ้มบางๆให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย ท่อนแขนแกร่งตวัดโอบรัดเอวคอดไว้หลวมๆ

"ถ้าบอกว่าสบายมากก็คงโกหก แต่แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก แค่เกือบตายแต่ไม่ถึงตาย"

"งั้นมีแค่สองคนพอแล้วนะ ไม่อยากเห็นพายเป็นแบบนี้อีกแล้ว"

"เรื่องนั้นค่อยว่ากัน เพราะถ้ามีอีกแล้วต้องแพ้ท้องแทนเมียเหมือนเดิมพายก็โอเคนะ แบ่งกันทำหน้าที่ไง พายแพ้ท้อง ส่วนพัดก็อุ้มท้องลูกเก้าเดือน แต่ว่าอีกสองอาทิตย์ไปฮ่องกงกันนะ"

"เอาสิ ไปเที่ยวบ้างก็ดีเหมือนกัน แต่ตอนนี้พัดว่าพายกินอะไรหน่อยดีไหม หน้าซีดมากเลย"

"กินพัดแทนข้าวได้ไหม"

"ไม่ต้องมาหื่นเลย"

"ฮ่าๆ ขออยู่แบบนี้นานๆหน่อยนะ กอดพัดแล้วเหมือนได้เติมพลังเลย" ใบหน้าคมคายซุกเข้าหาความอบอุ่นจากเนินอกอวบอิ่ม ฟังเสียงหัวใจของเธอที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆแล้วหลับตาลงช้าๆ พัดชาก้มมองแฟนหนุ่มแล้วคลี่ยิ้มบางๆ ค่อยๆแนบพวงแก้มลงบนศีรษะของเขาพลางลูบผมให้เบาๆเหมือนที่ทำเป็นประจำ