เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 98

@สองสัปดาห์ต่อมา

"อัลเลนนนนน" น้ำเสียงสดใสของเพลลินดังก้องในห้องโถงใหญ่ภายในคฤหาสน์หรูหราของอัลเลน เด็กน้อยในชุดเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเอี๊ยมกระโปรงยีนส์สีน้ำเงินวิ่งเข้าไปโผกอดผู้เป็นปู่ที่นั่งรออยู่บนโซฟาในห้องรับแขกด้วยความคิดถึง ท่ามกลางรอยยิ้มเอ็นดูของเทียน่าและเหล่าแม่บ้านที่มายืนรอต้อนรับ

"ไม่เจอกันนานหลานปู่โตเป็นสาวแล้วนะเนี่ย" อัลเลนหยัดกายลุกขึ้นอุ้มหลานสาวตัวน้อยขึ้นมาโยนเหนือศีรษะ แล้วฝังจมูกลงบนพวงแก้มป่องฟอดใหญ่ให้หายคิดถึง ขณะที่เพลลินหัวเราะชอบใจกับการหยอกล้อของผู้เป็นปู่

"ที่รักอย่าโยนหลานแบบนั้น มันอันตรายนะ" เทียน่าเอ็ดสามีเบาๆ แล้วลุกขึ้นมาหอมแก้มหลานสาวฟอดใหญ่ แต่เพลลินก็แสร้งยกมือน้อยๆขึ้นมาปิดแก้มไว้ แล้วเป็นฝ่ายเลื่อนใบหน้าเข้าไปหอมแก้มเทียน่าเอง

"หือ? ตัวแค่นี้รู้จักหยอกแล้วเหรอคะหลานย่า"

"หนูคิดเถิงอัลเลน คิดเถิงเทียน่า เพราะเทียน่าจ๋วยเหมือนหม่ามี๊ของหนูเยยค่ะ"

"เหรอคะ? แล้วย่ากับเพลลินใครสวยกว่ากันคะ"

"โตขึ้นหนูจาจ๋วยเหมือนหม่ามี๊ค่ะ แต่ตอนนี้หนูจาจ๋วยเหมือนเทียน่า เพราะเทียน่าจ๋วยอัลเลนเลยยัก หนูก็ยักเทียน่าเหมือนอัลเลน"

"ฮ่าๆๆ ใครสอนหลานปู่ให้พูดอะไรแบบนี้ หืม?" อัลเลนหัวเราะร่าอย่างขบขันกับความช่างจ้อของหลานสาวตัวน้อย แต่ยังไม่ทันที่เพลลินจะได้ตอบอะไรกลับไป เสียงของพัดชาที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับพารันก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน

"เพลลินเรียกคุณปู่กับคุณย่าด้วยชื่อแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะคะ"

"ไม่เป็นไรพ่อไม่ถือ อย่าดุหลานเลย"

"คุณพ่อคุณแม่สบายดีนะคะ"

"ก็สบายดีตามประสาคนแก่"

"ถ้าพูดแบบนั้นพายก็คงแก่เหมือนกันมั้งคะ เพราะพ่อกับพายเหมือนพี่น้องกันมากกว่าพ่อกับลูกอีกค่ะ"

"ฮ่าๆๆ ลูกสะใภ้พ่อก็ยังปากหวานเหมือนเดิมนะ" อัลเลนส่งหลานสาวให้ภรรยาอุ้มต่อแล้วเดินเข้าไปลูบผมลูกสะใภ้เบาๆ แต่พารันก็รีบดึงพัดชามากอดไว้แน่น

"อย่าเอากลิ่นพ่อมาติดตัวเมียผม"

"ไอ้นี่! ฉันเป็นพ่อแกนะ ยังเห็นฉันเป็นพ่ออยู่ไหม ไม่ทักทายแล้วยังมาทำหน้ารังเกียจใส่ฉันอีก"

"พ่อห้ามเข้าใกล้เมียผมเกินสามเมตร ผมไม่อยากให้กลิ่นพ่อติดตัวเมียผม แค่ไอ้คาไลน์คนเดียวผมก็อ้วกแตกวันละร้อยรอบแล้ว"

"นี่แกแพ้ท้องแทนเมียหรือเป็นโรคร้ายกันแน่?"

"ปาป๊าทำหม่ามี๊ท้องค่ะ" เพลลินตอบเสียงใสแทนผู้เป็นพ่อ สร้างความงุนงงให้อัลเลนและเทียน่าไม่น้อย

"เพลลินรู้เรื่องแบบนี้แล้วเหรอ? หืม? หลานย่าแค่สามขวบก็เก่งขนาดนี้แล้วเหรอ"

"หนูเห็นตอนปาป๊ากับหม่ามี๊ผสมพันธุ์กันค่ะ"

"ฮะ!/ฮะ!" อัลเลนและเทียน่าร้องขึ้นด้วยความตกใจกับคำพูดที่พ่นออกมาจากปากหลานสาว และเป็นเทียน่าที่เอ่ยถามขึ้น

"หลานย่าไปเอาคำพูดแบบนั้นมาจากไหนคะ"

"วีนบอกค่ะ วีนบอกว่าปาป๊ากับหม่ามี๊ผสมพันธุ์กัน หนูก็เคยเห็นด้วยค่ะ"

"เคยเห็น!?" อัลเลนตวัดสายตามองลูกชายเป็นเชิงขอคำอธิบาย แต่พารันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ต่างจากพัดชาที่ซุกหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งกลบเกลื่อนความอาย

"ไอ้ลูกเวรนี่! แกทำอะไรให้หลานฉันดูฮะ!"

"ถ้าเทียน่าอยากให้ปาป๊าเปนเด็กดีเทียน่าต้องสั่งสอนปาป๊านะ เพราะเทียน่าเป็นหม่ามี๊ของปาป๊า"

"ฮ่าๆๆ ทำดีมากคนสวยของป๊า แม่ได้ยินแล้วใช่ไหม ถ้าไม่อยากให้ใครด่าผมว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนพ่อกับแม่ก็ต้องสั่งสอนผมก่อน ไม่งั้นคนที่จะโดนด่าก่อนผมก็คือพ่อกับแม่นั่นแหละ"

"พายพอแล้ว โดนลูกด่ามันน่าภูมิใจตรงไหนเนี่ย" พัดชาตีแขนแฟนหนุ่มเบาๆ แต่พารันก็ยังไม่วายกลั้วหัวเราะ

"ฉันเหนื่อยใจกับแกจริงๆ อย่าเลี้ยงหลานฉันให้โตมาเหมือนแก" อัลเลนส่ายหน้าเอือมระอา แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ โดยมีเทียน่าเดินอุ้มหลานสาวเข้ามานั่งข้างๆ

"พ่อด่าผมก็เหมือนด่าตัวเองนั่นแหละ เพราะผมเหมือนพ่อแทบทุกอย่าง"

"ปาป๊าหล่อเหมือนอัลเลน~" เพลลินเอ่ยชมเสียงหวานพร้อมกับคลานขึ้นไปบนหน้าตักของอัลเลน เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอัลเลนอีกครั้ง

"หลานปู่น่ารักจริงๆเลย โตมาต้องเป็นเด็กดีนะ"

"ถ้าเปนเด็กดีอัลเลนจะยักหนูไหม"

"เด็กอะไรช่างพูดช่างถาม อ้อนเก่งตั้งแต่เด็ก ไม่ให้ปู่รักหลานแล้วจะให้ปู่รักใคร"

"ต้องยักน้องของหนูด้วยนะ"

"ไม่ต้องบอกปู่ก็รักหลานเท่ากันอยู่แล้ว"

"หนูก็ยักอัลเลน ยักเทียน่ามากๆด้วย~" เด็กน้อยค่อยๆแนบพวงแก้มลงบนบ่าแกร่งอย่างออดอ้อน เทียน่าที่ได้เห็นความน่ารักของหลานสาวอดไม่ได้ที่จะยิ้มเอ็นดู เช่นเดียวกับอัลเลนที่กอดหลานสาวไว้ในอ้อมแขนด้วยความรักและเอ็นดู

พัดชามองภาพตรงหน้าแล้วคลี่ยิ้มบางๆ ค่อยๆซบหน้าลงบนบ่าแกร่งของแฟนหนุ่ม ไม่ต่างจากพารันที่หลุดยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ความสุขที่อยู่ตรงหน้ายากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ หากแต่หัวใจมันอบอุ่นราวกับถูกโอบกอดไว้