เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 30

ฉันไม่ได้เตือนนายไปตั้งนานแล้วเหรอ ให้เลิกติดต่อกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอะไรนี้แล้วหรือไงฮะ?” แม่ลูกเผชิญหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง จงเสี่ยฮวาก็เป็นคนทำลายบรรยากาศนี้

“แม่ แม้แต่หน้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแม่ยังไม่เคยเห็น ทำไมจงใจทำตัวเป็นศัตรูกับเธอ?” สวี่เจียนถามด้วยความเจ็บปวด

“เพราะว่าเธออายุแค่สิบเจ็ดก็ท้องโตแล้ว เหมือนขยะ!”

จงเสี่ยฮวาเหมือนกินดินระเบิดแบบนั้น พูดออกมาโดยไม่สนใจความรู้สึกของลูกชาย “หลังจากเธอถูกโรงเรียนไล่ออกยังไม่รู้จักปรับปรุงตัว ยังคลอดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงาน พูดให้ชัดเจนคือเธอมีความด่างพร้อย ฉันจะยอมรับลูกสะใภ้แย่ๆแบบนี้ได้ยังไงกัน?

“มันเป็นความผิดเธอหรือไง? เธอเป็นผู้ถูกกระทำ!”

“พอเถอะ ไม่ต้องพูดเรื่องที่มันไม่มีประโยชน์” จงเสี่ยฮวารีบพูดตัดบทของเขาทันที “ถึงแม้ว่าเธอจะมีดี ผู้หญิงนี้ ฉันรับไม่ได้!”

“ขอเพียงผมรับได้ก็พอ” เขาเลี้ยงดูเธอตั้งแต่อายุสิบเจ็ดจนถึงยี่สิบเอ็ดปี ก็เพราะอยากให้มาเป็นลูกสะใภ้

“กล้านัก!” จงเสี่ยฮวาตบโต๊ะแรงๆ สายตาดูโหดเหี้ยม “เรื่องการแต่งงานต้องแต่งกับคนที่คู่ควร! เธอมีชื่อเสียงไหม? แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งคิดอยากจะเกาะคนรวย ช่างน่าตลกเสียจริง ให้เธอไปให้ไกล อย่าคิดมาทำให้ครอบครัวเราต้องแปดเปื้อน!

“แม่ เธอทั้งสวยและอบอุ่น ต้องเชื่อฟังแม่เป็นแน่” สวี่เจียนพูด หยิบรูปภาพในกระเป๋าข้างลำตัวยื่นให้แม่ “ขอแค่แม่ดูเธอสักครั้ง แม่ก็จะชอบเธอ ผมมั่นใจ”

เขาเห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเพียงครั้งเดียวก็ชอบจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว เข้าใจว่าทุกคนบนโลกนี้ต้องชอบเธอ

ใครจะรู้ว่าจงเสี่ยฮวาไม่แม้แต่ปลายหางตามองสักครั้ง หยิบรูปมาฉีกทิ้งและโยนลงพื้นแรง “ผู้หญิงไร้ยางอายแบบนี้ ฉันไม่จำเป็นต้องดู! หากเธอรักลูกจริง ก็คงจะอยู่ให้ห่างจากลูกก่อนแต่แรก ไม่ใช่คิดจะมาเกาะลูกแบบนี้?”

มองดูรูปภาพที่ถูกฉีด สวี่เจียนหน้ามืดลงไม่พูดอะไร ก้มลงเก็บขึ้นมาจากพื้น ต่อรูปเข้าด้วยกันแต่ก็ถูกแม่แย่งไป ทิ้งลงบนพื้นและเหยียบซ้ำ

“แม่ แม่ จะเกินไปแล้วนะแม่!”

“ลูกชาย ลูกคิดให้ดีหน่อยเถอะ! แม่กับพ่อลูกก็ห้าสิบกว่าแล้ว อยากเกษียณและอุ้มหลานแล้ว อย่าให้พวกเราต้องผิดหวังเลยได้ไหม?”

“นอกจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ผมจะไม่มีลูกกับใครทั้งนั้น” สวี่เจียนลุกขึ้นต่อต้าน เดินไปนั่งยังเก้าอี้อีกฝั่งของโต๊ะ

“ยิ่งแม่พูดแบบนี้ ยิ่งแทงใจผมแม่รู้หรือเปล่า?” จงเสี่ยฮวาโกรธจัดจนตามืดมน กัดฟันและพูด “ทำไมลูกถึงได้รักเธอได้ขนาดนี้กันห้ะ?”

“เพราะว่าเธอเดินเข้ามานั่งอยู่ในใจผมแล้ว อยู่ในนี้จนฝังรากลึก” สวี่เจียนพูดความในใจของตัวเอง ในความทุกข์มีความหวานอยู่บ้าง “เหมือนกับดอกไม้ที่ผลิบานสวยงามอยู่ในจิตวิญญาณ สี่ปีผ่านไปเธอยิ่งดูงดงามกว่าเดิม ผมยิ่งรักเธอมากกว่าแต่ก่อน…………”

ภาพเหตุการณ์ตอนเจอกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนครั้งแรกปรากฏบนสายตา

ในตอนนั้นเธอล้มลงตรงเท้าเขาอย่างแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบเลือด แต่เขากลับค้นพบว่าเธอแตกต่างจากคนปกติ ทั้งบริสุทธิ์ สะอาด ชาญฉลาด แม้ว่าหลังจากนั้นจะรู้ว่าเธอท้อง เขาก็ไม่เคยเปลี่ยนความคิด

“เพราะสวยถึงได้ชอบ งั้นก็จัดการง่ายแล้ว”

จงเสี่ยฮวาหยิบอัลบั้มรูปที่สั่งทำออกมาจากกระเป๋าและดันไปให้สวี่เจียน “ในนี้มีแต่คนสวยและอ่อนหวาน ฐานะที่บ้านก็ดีและยังเป็นกุลสตรี อีกอย่างต่างก็บริสุทธิ์ ลูกเลือกซักคนมาแต่งงาน”

“แม่ ให้ผมได้รักเธออย่างสงบๆได้ไหม?” สวี่เจียนมองไปที่แม่ “ผมไม่มีทางแต่งกับคนอื่น ทำไมผมอายุสามสิบเอ็ดแล้วยังไม่แต่งงาน ก็เพราะรอจนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเรียนจบ นอกจากเธอก็ไม่มีใครเข้าตาผม”

“เจียนเอ๋อร์ ลูกจะคิดเผื่อแม่หน่อยได้ไหม?”

จงเสี่ยฮวาพยายามระงับอารมณ์โกรธ พูดอย่างจริงใจ “แม่กับพ่อลูกอยากอุ้มหลาน อยากจนใกล้เป็นบ้าแล้ว น้องชายของลูกก็มีโรครุมเร้า แสงไฟของตระกูลสวี่ทั้งหมดต้องพึ่งลูกแล้ว”

“แน่นอน หลังจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแต่งงานกับผม ภายในหนึ่งปีผมจะมีหลานให้แม่”

“เหลวไหล!” จงเสี่ยฮวาเริ่มตบโต๊ะอีกครั้ง “ลูกยังเด็กแถมยังเป็นตำรวจ อนาคตจะได้ทำหน้าที่ยิ่งใหญ่! เธอแค่ผู้หญิงเอาตัวแลกเงิน จะมาเป็นภรรยาผู้บัญชาได้? อาจจะถึงภรรยานายกเทศมนตรี?”