เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 10

“ท่านประธาน เธอไม่เป็นอะไรนะครับ?”

เมื่อเห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนในสภาพสมบูรณ์ นัยน์ตาโอเล่ย์ก็มีประกายยินดีพาดผ่าน ไม่ถูกจระเข้กินก็ดีแล้ว

“ไม่ตายหรอก” น้ำเสียงของเซียวเซิ่งราบเรียบ

แต่หัวใจสวี่เจียนกลับเจ็บจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ไข่มุกที่ตัวเองปกป้องอย่างพิถีพิถันมาตลอดสี่ปีกลับถูกทรมานจนมีสภาพแบบนี้ในวันเดียว!

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดูแล้วสภาพแย่มาก ทั่วทั้งร่างไร้คลื่นพลังชีวิต ศีรษะหงายไปด้านหลัง เสื้อผ้าบนร่างปิดสนิท สามารถมองเห็นบาดแผลได้อย่างเลือนราง ชวนให้สยดสยอง

“เซียวเซิ่ง คุณปล่อยเธอนะ!”

สวี่เจียนตวาดเสียงเฉียบขาด พุ่งไปทางเซียวเซิ่งอย่างดุร้าย จนปัญญาที่โอเล่ย์ขัดขวางอยู่ข้างหลัง เขาเดือดดาลจึงปล่อยหมัดกระแทกทรวงอกโอเล่ย์อย่างแรง โดยไม่เหลือทางให้ถอย

“อุก!” โอเล่ย์รีบถอย และถูกคนยันเอาไว้จากด้านหลังจึงฝืนให้ไม่ล้มลงได้

เขาพยายามหลืนกลิ่นคาวเลือดที่อยู่ในลำคอ โบกมือสั่งบอดี้การ์ดให้ล้อมสวี่เจียนเอาไว้ ทุกคนคิดไม่ถึงว่าความสามารถที่แท้จริงของสวี่เจียนจะสูงขนาดนี้ จึงไม่กล้าประมาทเลินเล่อ ล้วนนำความสามารถที่แท้จริงออกมาใช้ทั้งหมด

สวี่เจียนยอมแพ้การต่อสู้ นัยน์ตาเย็นเยียบกดดันผู้คน “เซียวเซิ่ง นี่คุณมีความผิดฐานตั้งใจทำร้ายผู้อื่น! ตอนนี้ผมสามารถจับคุณได้แล้ว!”

“ผู้บัญชาสวี่ คุณมองให้ชัดเจนสิครับ” โอเล่ย์ยกมือชี้ไป พลางเอ่ยอย่างมีนัยยะลึกซึ้งว่า “บนร่างของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสวมชุดแต่งงาน! เพื่อที่จะแต่งเข้าตระกูลไฮโซ เธอไม่เสียดายที่จะต้องใช้ชีวิตเข้าแลก คุณจะแข็งใจทำมันพังได้ยังไง”

“เธอถูกใส่ร้าย ผมจะสืบให้ชัดเจน!”

“เธอเป็นคนวางแผนหรือว่าถูกใส่ร้าย พวกเราไม่สนใจ! แต่สะใภ้ที่เพิ่งแต่งเข้ามาใหม่ หรือเด็กที่เพิ่งจะเกิดมา สั่งสอนสักหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ ไม่ได้เป็นปัญหาเรื่องตั้งใจทำร้าย

“วี๊ด...” สวี่เจียนโมโหสุดๆ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่สูญสิ้นสติสัมปชัญญะ ลำคอขยับขึ้นลง ส่งเสียงผิวปาก

กองกำลังสนับสนุนมาถึงทันที เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาบุกเข้าวิลล่าตระกูลเซียวโดยไม่สนใจสิ่งใด ทั้งสองฝ่ายวิวาทกันขึ้นมา ชุลมุนวุ่นวายมาก

เซียวเซิ่งไม่ได้รับผลกระทบใดๆจากเหตุการณ์ภายนอกทั้งนั้น เขาวางเสี่ยวเนี่ยนนอนราบบนพื้น แขนสองข้างวางทับกันบริเวณท้องของเธอ บังคับให้เธอสำลักน้ำออกมา

สำลักน้ำเสร็จแล้ว คนยังไม่ฟื้น นิ้วมือเรียวยื่นที่จมูกโด่งของเธอ ก็พบว่าไม่มีลมหายใจแล้ว

ต้องผายปอด?

เงาต้นไม้สะบัดไปมา ก่อให้เกิดเงามืด ลวงใบหน้าของคนทั้งคู่ ทำให้คนมองเห็นไม่ชัด

มือข้างหนึ่งของเซียวเซิ่งอยู่ที่ข้างแก้มของเสี่ยวเนี่ยน ก้มหน้าลง เคลื่อนริมฝีปากเข้าไปใกล้...แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าที่แต่งหน้าจัดของเธอก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย

“เซียวเซิ่ง คุณอย่าแตะต้องเธอ ให้ผมทำเอง!” เห็นเซียวเซิ่งจะจูบเด็กสาวของตัวเอง โทสะของสวี่เจียนก็พุ่งขึ้นสูงจนนัยน์ตาแดงก่ำ

คล้ายกับจงใจตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขา วินาทีถัดไป เซียวเซิ่งก็หลับตาลงแล้วครอบครองริมฝีปากเย็นชืดของเสี่ยวเนี่ยน

เมื่อเข้าปากก็รู้สึกถึงความอ่อนนุ่มอันน่าประหลาด กลิ่นหอม และความหวานเล็กน้อย ชุ่มชื่นเหมือนกับน้ำตาลข้าวมอลท์ที่ทำจากเมล็ดข้าวฟ่าง ไม่เพียงแต่จะไม่รู้สึกไม่พอใจ กระทั่งรูขุมขนก็รู้สึกสบาย

จูบอีกครู่หนึ่ง หัวใจก็ถูกกระแทก

เมื่อจูบอีก บริเวณที่ริมฝีปากเชื่อมติดกันก็เกิดกระแสอุ่นร้อนรุนแรงทะลักไปทั่วทั้งร่างจนชาวาบไปครึ่งตัว

ผู้หญิงคนนี้...มีเวทย์มนตร์ชวนให้หลงใหล

“เซียวเซิ่ง! ฉันจะฆ่าแก!” หน้าผากสวี่เจียนมีเส้นเอ็นปูดโปนขึ้นมา ลงมือขั้นเด็ดขาดจัดการบอดี้การ์ดคนหนึ่งให้สลบ จากนั้นก็พุ่งไปทางเซียวเซิ่ง แต่ถูกโอเล่ย์ขวางเอาไว้ จึงวิวาทกันขึ้นมาอีกครั้ง

“ท่านประธาน ทำให้เธอมีลมหายใจก่อนค่อยว่ากันครับ!” โอเล่ย์เห็นท่านประธานไม่ได้ทำเรื่องสำคัญ ก็รีบเอ่ยเตือน

เซียวเซิ่งตะลึง ถึงได้เป่าอากาศเข้าไปในปากเธอ ผายปอดด้วยจิตใจแน่วแน่ และถือโอกาสชิมเธอไปด้วย

“ย่าห์!” สวี่เจียนหายใจไม่ออก เสียเปรียบติดต่อกัน และถูกโอเล่ย์ที่ฝีมือด้อยกว่าเขามากโจมตีอย่างแรงอยู่ครู่หนึ่ง