เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 11

ไอ้ปีศาจนี่มันพูดอะไร? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแทบโกรธจัด ดิ้นรนขึ้นมาอย่างรุนแรง

แววตาเซียวเวิ่งกลับสู่สภาพเย็นยะเยือก วาดมือไปจับเสื้อโค้ตเซเบิลสีดำเอียนหยู่โรวดึงลงมา แล้วห่อตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่ตัวสั่นระริก

ความอบอุ่นฉับพลัน ไม่ได้ทำให้เสี่ยวเนี่ยนประทับใจ แต่ทำให้ความเกลียดชังในใจเธอมากขึ้น อยากจะเอามีดแทงทะลุหัวใจเขาแล้วบิดแรงๆ สักสองสามที ให้เลือดสดไหลย้อยลงมาถึงจะพอใจ

“หนาวมาก!” เอียนหยู่โรวตัวสั่นทันที ยกสายตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ เห็นเซียวเวิ่งห่อตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยู่ แล้วยืนขึ้นอย่างผ่อนคลาย

แต่ไม่คิดเลยว่าเสื้อโค้ตเธอจะคลุมตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยู่!

เอียนหยู่โรวอิจฉาจนแทบบ้าคลั่ง ย่นจมูกโกรธจัดแล้ว ใบหน้ากลายเป็นบิดเบี้ยวท่ามกลางความมืด เล็บก็จิกจนเลือดออก!

หรือเซียวเวิ่งลืมไปแล้วว่าเอียนหยู่โรวต่างหากที่เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขา?

สี่ปีมานี้ เอียนหยู่โรวอินมากเกินไป……

“เซียวเวิ่ง ได้โปรดปล่อยผู้ต้องสงสัยหลอกลวงแต่งงาน” สวี่เจียนขวางทางเดินพวกเขา ควักหมายตำรวจออกมา แล้วพูดอย่างเป็นทางการ “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณถูกจับแล้ว”

“ฉันประกันแล้ว”

นิ้วชี้เรียวยาวเกลี่ยใบหน้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหยอกเย้า เซียวเวิ่งพูดขึ้นอย่างใจกว้าง “อยากแต่งกับฉันมันก็ไม่ใช่ความผิดพลาดใหญ่อะไร ใช้เนื้อชดใช้ก็พอแล้ว เข้าสถานีตำรวจมันช่างน่าอึดอัด ไว้หน้าผู้หญิงหน่อย”

“แค่กๆ ……” ได้ยินคำพูดสกปรก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็โกรธจัด จนทำให้ไออย่างรุนแรง

แต่เซียวเวิ่งกลับยิ้มร่าเริง ใบหน้าหล่อเหมือนแกะสลักทั้งร้ายกาจและหล่อ ทำให้โกรธตายก็ไม่ชดใช้ด้วยชีวิต

สวี่เจียนทำหน้าโกรธเคือง มือที่ถือปืนกระชับแน่นอีกครั้ง ในใจคิดแผนการจะยิงศีรษะเซียวเวิ่งจะมีโอกาสชนะมากแค่ไหน

เซียวเวิ่งเห็นการเคลื่อนไหวในใจเขา ไม่ใส่ใจสักนิด โอบเสี่ยวเนี่ยนผ่านตัวสวี่เจียนไปอย่างหยิ่งยโส เพิกเฉยการมีอยู่ของเขาอย่างสิ้นเชิง

สวี่เจียนดวงตาแดงก่ำ เส้นเลือดที่มือปูดขึ้นมา อัตราชัยชนะภายในใจหายไปทีละนิด

เป็นตำรวจมาสิบปี เขาคลี่คลายคดีใหญ่คดีสำคัญได้ไม่น้อย แต่ไม่เคยเจอคนรับมือยากอย่างเซียวเวิ่งมาก่อน ใช้ไม้อ่อนหรือไม่แข็งไม่ได้ ไม่หว่านหวั่นเลย

“พี่ ไม่ต้องสนฉันแล้ว ต้าฟา……”

เสี่ยวเนี่ยนมองสถานการณ์สวี่เจียนออก ส่ายหน้าให้เขาอย่างอ่อนเพลีย ในใจเป็นห่วงลูกชายตัวน้อย น้ำตาไหลลงมานองหน้า “ต้าฟา”

ชีวิตใกล้ตายแล้ว เอาคืนไป! เซียวเวิ่งก้มหน้าไปปิดปากเธอ ไม่ให้โอกาสเธอพูด

เสี่ยวเนี่ยนรู้สึกได้รับความอัปยศมหาศาล กัดเขาอย่างแรง แต่เซียวเวิ่งหลบอย่างชำนาญ เข้ากันกับจังหวะเธอ สร้างภาพลวงตาการจูบลึกซึ้งออกมา จนกระทั่งเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นลมไป

“เซียวเวิ่ง! นายรังแกคนอื่นเกินไปแล้ว!” สวี่เจียนทนต่อไปไม่ได้แล้ว เหวี่ยงหมัดไปที่ท้ายทอดเซียวเวิ่ง ใช้กำลังสิบสองเปอร์เซ็นต์ ถ้าถูกทุบลงไปไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมา!

เซียวเวิ่งหลบหมัดนั้นด้วยความปราดเปรียว “สวี่เจียน คนที่ตัวเปียกไม่ใช่นาย นายก็เลยไม่หนาว แต่ยัยน่าเกลียดนี่หนาวจนแข็งแล้ว ต้องทำให้อบอุ่นและรักษาอย่างเร่งด่วน ถ้าล่าช้านายรอเก็บศพเธอได้เลย”

สวี่เจียนตกตะลึง หมัดที่ยกขึ้นมาค่อยๆ วางลง “ได้ รอรักษาเธอหาย ฉันจะจับกุมเธออีกครั้ง”

“รอความสามารถนายคู่ควรกับความทะเยอทะยานของนาย ค่อยมาเจรจากับฉันใหม่นะ ดูแลตัวเองให้ดี”

น้ำเสียงเซียวเวิ่งเรียบเฉย แต่มีความเย็นยะเยือกน่ากลัวแทรกซึมเข้าไปในรูขุมขน

สวี่เจียนยังไม่เข้าใจความหมายลึกซึ้งในนั้น ตำรวจข้างกายคนหนึ่งก็ส่งโทรศัพท์มา “ผู้บัญชาสวี่ อธิบดีโทรมาครับ”

“สวี่เจียน นายก่อเรื่องไปทั่วจริงๆ!” พอเชื่อมโทรศัพท์ติด เสียงคำรามอธิบดีก็ดังขึ้น มันเสียงดังกึกก้อง “รีบกลับมาที่กองตำรวจ!”

ในใจสวี่เจียนเต้นตึกตักด้วยความหนักอึ้ง เข้าใจความหมาย “ดูแลตัวเองให้ดี” ที่เซียวเวิ่งพูดโดยทันที กดเสียงต่ำพูดขึ้น “ผู้บัญชาการหวาง ผมกำลังจัดการคดีหนึ่งอยู่ ตอนนี้กลับไม่ได้”

“สวี่เจียน นายกล้าขัดคำสั่งโต้งๆ งั้นเหรอ? ให้เวลานายพาทีมกลับมาภายในสิบนาที ไม่งั้นไม่ใช่แค่นาย เพื่อนพวกนั้นก็จะเวทนาเพราะนายด้วย!”

สิ้นคำพูด อธิบดีก็วางสายทันใด ไม่ให้ช่องว่างเขาปรึกษาอะไรเลย

อธิบดีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะเขาเพิ่งได้รับภาพสวี่เจียนทำร้ายโอเล่ย์อย่างรุนแรง อย่าว่าแต่ล่วงเกินเซียวเวิ่งได้ยาก แม้แต่เลขาข้างกายเขาก็คงมีที่มาที่ไปใหญ่โตเช่นกัน