เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 104

ไม่รู้ว่าเนี่ยหยวนออกมาจากห้องหนังสือตั้งแต่เมื่อไร ทันทีที่เดินเลี้ยวมาตรงหัวมุม ก็เห็นแสงสีขาววาบขึ้นมา ที่ใบหน้าของคนเป็นน้ามี“ผ้ายันต์”ผืนหนึ่งปรากฏ บนผ้ายันต์ยังมีหยดเลือดกระจายอยู่ทั่ว อ่า ภาพนั้นช่างสวยงามมาก อดไม่ได้ที่จะเพ่งมอง

แต่ว่า คราบเลือดนั้น……โอ้พระเจ้า หรือจะเป็นเลือดจากเยื่อพรหมจรรย์ของพี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ ?

คิดได้ดังนั้น เนี่ยหยวนก็แทบจะอาเจียนออกมา พี่ชายช่างเกินไปแล้ว ทำแบบนี้กับพ่อตัวเองได้ยังไงกัน ?

หลังจากที่ตื่นตกใจ สิ่งแรกที่เนี่ยหยวนทำคือปรี่เข้ามาเอาของสกปรกนี้ออกจากคนเป็นน้า ชายวัยกลางคนที่หล่อเหลาแบบนี้ มีสถานะและมีหน้ามีตา ไม่ควรจะถูกหยาบแบบนี้

น่าเสียดาย ที่เธอช้าไปก้าวหนึ่ง เซี่ยจิ่นหยิบเอาผ้าขาวผืนนั้นออกจากใบหน้าของสามี เห็นเขากำลังกรุ่นโกรธ แต่ใบหน้ายังคงแน่นิ่ง ก็รู้สึกอยากขำอย่างอธิบายไม่ถูก

เซียวจวินเซิงจ้องมองภรรยาด้วยสายตาที่เย็นชา ร่างที่สูงโปร่งยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับผีดิบที่ถูกนักพรตจองจำ เห็นชัดว่าถูกโจมตีอย่างหนัก

“พรืด~”ทนไม่ได้ในที่สุด เซี่ยจิ่นเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เอามือปิดปากแล้วหัวเราะออกมาเสียงเบา

เซี่ยจิ่นในตอนนี้มีความเอียงอายราวกับสาวน้อย โครงหน้าที่งดงาม ลักยิ้มบนแก้มยังคงเหมือนในวันวาน สวยงามอย่างมาก ถึงเธอจะดูแลตัวเองให้อ่อนเยาว์อยู่ตลอด แต่เวลาปรกติก็มักจะสวมบทคุณนายผู้มั่งคั่ง ซึ่งน่าเบื่อมาก และความสดใสร่าเริงที่มีในตอนนี้ก็เป็นอะไรที่หาได้ยากยิ่ง

สีหน้าของเซียวจวินเซิงอ่อนลงอย่างมาก กำลังจะสาวเท้าเดินออกไป หางตาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กที่ตรงหัวมุม ดวงตาสีเหลืองอำพันลุ่มลึก หยุดขาที่กำลังจะก้าวลง

“หนูจิ่น มานี่สิ”เสียงที่ทุ้มต่ำและมีน้ำหนักหลุดออกมาจากปากของบุรุษผู้สูงศักดิ์ อ่อนโยนและเสน่หา

ใบหูของเซี่ยจิ่นร้อนผ่าว หุบยิ้มในทันที หันมองไปยังสามีอย่างตื่นตกใจ เขาไม่ได้เรียกชื่อเล่นของเธอมานานแค่ไหนแล้ว ? วิถีชีวิตปกติของคู่สามีภรรยา มันได้เฉยชาไปนานแล้ว แต่ในหัวใจของเธอตอนนี้กลับวูบไหวขึ้นมา ราวกับย้อนเวลากลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อน ในตอนที่เจอะเจอกันครั้งแรก……

ในยุคสมัยที่ไม่มีอินเทอร์เน็ต และข้อมูลข่าวสารที่ล้าหลัง เมื่อพูดถึงเซียวจวินเซิง ไม่ว่าจะเด็กเล็กหรือคนแก่ต่างต้องยกนิ้วให้ คนผู้นี้หน้าตาหล่อเหลา บุคลิกสง่างาม มีแนวความคิดที่ดี มีศีลธรรม เป็นที่ชื่นชอบของทุกคน และความนิยมก็ไม่ธรรมดา

เขาในตอนนี้ สะสมวิชาความรู้ไว้มากมาย การขัดเกลาที่ยาวนาน บ่มเพาะความเป็นผู้ใหญ่ ความหล่อเหลาที่หาใดเทียบ สรุปได้ด้วยคำนี้ เซียวจวินเซิงเป็นตัวอย่างตำราของเทพบุตร เป็นหนุ่มหล่อในโลกแห่งจินตนาการ

เมื่อเห็นภรรยายืนแน่นิ่ง เซียวจวินเซิงยกยิ้มอย่างอ่อนโยน ยื่นมือข้างหนึ่งไปหาเธอ พูดอย่างหนักแน่น “หนูจิ่น มานี่มา~”

ใบหน้าเซี่ยจิ่นเห่อร้อน หัวใจเต้นแรง อยากจะโผเข้าสู่อ้อมกอดของชายคนรักในทันที แต่ขาก็กลับขยับไม่ได้ราวกับมีอะไรมายึดติดเอาไว้ เธอมองเขาอย่างหมดหนทาง ขอบตาค่อยๆแดงเรื่อ“จวินเซิง ฉัน……”

หัวใจของเซียวจวินเซิงสั่นสะท้าน หวนคิดไปถึงคืนแรกของเธอก็ทำอะไรไม่ถูกแบบนี้เช่นนี้ เดินเข้าไปหาแล้วสวมกอดเธอไว้……

เซี่ยจิ่นรู้สึกคัดไปที่จมูก จู่ๆน้ำตาก็รื้นขอบตา

โดยไม่ทันตั้งตัวเซียวจวินเซิงก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย หลายปีมานี้เขาไม่เคยแสดงสีหน้าที่ดีกับภรรยาและลูกชายเลย เย็นชาจนรู้สึกเย็นเยือกไปที่หัวใจ

หัวแม่มือปาดไปที่หางตาของเธอ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่รักใคร่ปรากฏ น้ำเสียงจริงจัง“นี่แม่จิ่นสาวน้อย คุณอายุเท่าไรแล้ว ยังร้องไห้ขี้มูกโป่งอีกเหรอ? ”

“ฉัน……”เซี่ยจิ่นก้มหน้าลงอย่างเขินอาย จะเป็นคุณย่าอยู่แล้วยังมาทำเป็นใสซื่ออยู่อีก ? แต่เพราะเธอนั้นรักสามีมาก พอเห็นเขาอ่อนโยน ก็จึงควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่

เซียวจวินเซิงเชยไปที่คางมนของเธอ“หนูจิ่น เงยหน้ามองผม”

เซี่ยจิ่นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองสามี ดวงตาที่สุกใสเผยให้เห็นจริตที่งดงามรางๆ ภายใต้แสงไฟ ร่างของสามีราวกับมีรัศมีแสงแวววาว หล่อเหลาเป็นประกาย เขาในแบบนี้ ควรที่จะมีสาวน้อยมาเคียงข้าง……

เซียวจวินเซิงราวกับอ่านความคิดของเธอออก ทั้งเอ็นดูและทั้งขำ โอบไปที่เอวอันบอบบางของเธอ ก้มหน้าลงแล้วประกบไปยังริมฝีปากที่ชุ่มชื้นและหวานหอมของเธอ……...

บูม！ภายในหัวของเซี่ยจิ่นราวกับถูกจุดดอกไม้ไฟกองโต

เขาแสดงความรักกับเธออย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากบางที่เย็นเฉียบทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจถี่ระรัว……