เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 103

ในห้องหนังสือ เซียวจวินเซิงนั่งเหยียดตัวหลังตรงที่เก้าอี้โบราณตัวหนึ่ง มือที่มีแผลวางอยู่บนหัวเข่า แม้จะพยายามระงับอารมณ์โกรธอยู่ แต่หน้าอกก็ยังคงกระเพื่อมไหวไม่หยุด

ถูกลูกชายต่อต้านมากว่าสิบปี ในใจเจ็บปวดแค่ไหน คนนอกไม่มีทางรู้

แล้วยัง เอียนหยู่โรวนั่นก็จริงๆเลย……เซียวจวินเซิงหลับตาลง มือที่วางอยู่บนเข่าก็ค่อยๆบีบกันแน่น แล้วคลายออก ในแววตายังคงหลงเหลือซึ่งความเจ็บปวดและความกังวลอยู่

ใช่ เขาเป็นกังวลลูกชายตัวเอง เอียนหยู่โรวคนนั้นไม่เหมาะกับเซียวเซิ่งเลยสักนิด เมื่อครู่ตอนที่เขาจะเฆี่ยนตีลูกชาย หากเป็นสะใภ้ที่มีหัวจิตหัวใจ ยังไงก็ต้องเข้ามาขวางเอาไว้ แต่เอียนหยู่โรวกลับมุดเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะเพียงลำพัง……ช่างเหลือเกินจริงๆ

“คุณน้า อย่าโกรธพี่เขาเลยนะคะ”เนี่ยหยวนวิ่งเข้ามาหาพร้อมกล่องยา นั่งยองๆลงที่พื้นพรมข้างๆเซียวจวินเซิง ช่วยเขาล้างแผลอย่างระมัดระวัง แล้วใส่ยา การกระทำเป็นไปอย่างอ่อนโยนและชำนิชำนาญ เป็นเด็กที่จิตใจงดงามคนหนึ่ง

“อย่าว่าแต่พี่เขาจะเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดี เอาการเอางาน ต่อให้พี่เขาจะเป็นแค่คนที่ไม่มีความรู้ความสามารถอะไร คุณน้าก็ต้องอดทนไม่ใช่เหรอคะ？”เนี่ยหยวนใช้ปลาสเตอร์ปิดยังไปแผลของเซียวจวินเซิงอย่างระมัดระวัง“พ่อแม่ทุกคนต่างสวดมนต์อ้อนวอน ขอให้ตัวเองมีลูกที่ไม่ก่อเรื่องสร้างปัญหา ไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ไม่เกาะพ่อเกาะแม่กิน อย่างพี่เขาก็ถือว่าดีมากแล้ว อยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่กลับไม่มีข้อเสียอะไรเลย……”

เซียวจวินเซิงแอบเห็นด้วยกับคำพูดของเนี่ยหยวนในใจ

ลูกชายของเขานั้นดีมาก แม้ว่าเมื่อสิบปีก่อนจะก่อเรื่องที่ร้ายแรงเอาไว้ ต้นเหตุก็ไม่ใช่ความผิดของเซียวเซิ่ง……แต่ตอนนี้พ่อลูกสองคนมามีสภาพนี้ได้ คาดว่าชีวิตนี้ก็คงยากที่จะปรับความเข้าใจกันได้แล้ว

“คุณน้า？”เมื่อเห็นเซียวจวินเซิงนิ่งไป เนี่ยหยวนเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่สดใสมีประกายเงาที่หล่อเหลาของเขาสะท้อนอยู่ ชอบมันมาก มุมปากหยักขึ้นแล้วส่งยิ้มให้เขา

เซียวจวินเซิงยกมือขึ้นแล้วลูบไปที่ศีรษะของเธอ อ่อนโยนอย่างหาได้ยาก“ไปเถอะ ไปเดินเที่ยวเล่นกับเซียวซา ไม่ต้องช่วยน้าประหยัด”

คุณน้าใจดีมาก ในใจของเนี่ยหยวนรู้สึกอบอุ่น ไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้าลงแล้วซบลงที่หัวเข่าของเขา ไม่ได้มีน้ำหนักอะไร ราวกับปุยนุ่น นุ่มนิ่มอย่างมาก

คิ้วของเซียวจวินเซิงขมวดเข้าหากัน แม้ไม่อยากจะโยงคำว่า“อ้อล้อ”กับสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าเข้าด้วยกัน แต่แบบนี้มันก็ดูไม่เหมาะสมเท่าไร เซียวซาเองยังไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลย เด็กสาวโตแล้ว ชายกับหญิงนั้นแตกต่างกัน

อยากจะต่อว่าเธอสักหน่อย แต่จู่ๆก็เห็นหัวไหล่ของหญิงสาวนั้นไหวสั่น ราวกับกำลังร้องไห้ ทันทีทันใด คำพูดที่กำลังจะพูดก็ต้องกลืนมันลงคอ เหมือนผู้ชายส่วนใหญ่ที่เห็นผู้หญิงร้องไห้ ภายในใจของเขามีความกังวลขึ้นมาเล็กน้อย“เนี่ยหยวน เป็นอะไรไป？”

“คุณน้า คราวหน้าอย่าอารมณ์เสียแบบนี้อีกได้ไหมคะ？”เนี่ยหยวนพูดเสียงสะอื้น“เห็นแผลที่มือคุณน้าแล้ว หนูเจ็บปวดใจอย่างมาก”

เซียวจวินเซิงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ราวกับมีอะไรค่อยๆบ่มเพาะขึ้นอยู่ภายในใจ รู้สึกตื้นตันเล็กน้อย เสียงที่เศร้าสร้อยของสาวน้อยมาได้ทันท่วงที ความทุกข์ใจที่มีต่อลูกชายเมื่อครู่ กับเสียงที่เจ็บปวดใจนี้ ราวกับมันค่อยๆหลอมกันจนจางหายไป……

ในห้องหนังสือเปิดไฟแค่ดวงเดียว แสงไฟสีนวลให้ความรู้สึกที่อบอุ่น เส้นผมของเด็กสาวสยายแผ่ปกคลุมไปยังต้นขาของเขา ราวกับบ่อน้ำพุที่สวยงาม ภาพนี้งดงามนัก แต่ทว่า……

“เอาล่ะ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว น้าไม่เป็นไรแล้ว”เซียวจวินเซิงยกยิ้มบางเบา นิ้วมือที่เรียวยาวคว้าไปที่แขนของเธอ หวังจะดึงเธอขึ้นมา“สำหรับผู้ชาย แผลแค่นี้ไม่ได้มีอะไรเลย น้ายังมีเรื่องที่ต้องทำ เราไปเล่นกับเซียวซาเถอะไป ”

เนี่ยหยวนก็ไม่ได้จะตอแยเขา ขยับศีรษะออกจากท่อนขาของเขา เบือนหน้าไปอีกทางแล้วเช็ดน้ำตา พูดเสียงแผ่ว“จะไม่เป็นไรได้ไงล่ะคะ ? ผู้ชายก็ต้องการการดูแลเอาใจใส่เหมือนกัน”

ได้ยินดังนั้น หัวใจของเซียวจวินเซิงก็กระตุกวูบ ดวงตาลุ่มลึก ในฐานะผู้ชายที่มากประสบการณ์ หัวหน้าครอบครัว ต่อให้ต้องพบเจอกับความทุกข์ใจมากแค่ไหน เขาก็ทำเพียงแค่เก็บซ่อนมันเอาไว้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้ชายก็ต้องการการดูแลเอาใจใส่เช่นกัน

ในตอนนี้ จู่ๆเซียวจวินเซิงก็พบว่า ตัวเองไม่สามารถจะทิ้งให้หญิงสาวร้องไห้อยู่ที่นี่ และจากไปเพียงลำพังได้ ต้องปลอบประโลมเธอ

“ไหนให้น้าดูสิ ว่ายังร้องไห้อยู่ไหม？”น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนอย่างมาก นิ้วมือที่เรียวยาวแตะไปที่คางมนเล็กๆของเธอ แล้วเชยขึ้นมาอย่างรักใคร่เอ็นดู

เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นตามแรงมือของเขา ใบหน้าที่งดงามก็ค่อยๆปรากฏขึ้นตรงหน้า ภายในใจของเซียวจวินเซิงเต้นโครมคราม ทันใดนั้นก็ตระหนักรู้ได้ว่าตัวเองกำลังจะถูกเล่นทีเผลอเข้าให้แล้วในครั้งนี้

ดวงตาของเธอเพราะเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ภายใต้แสงไฟก็จึงสุกสกาวเป็นพิเศษ ราวกับบ่อน้ำใสสองบ่อ ทำเขาจมดิ่งลงไปได้ทุกเมื่อ……

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เซียวจวินเซิงค่อนข้างจะเข้มงวดกับตัวเองเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะในแง่ของการวางตัวหรือบุคลิกภาพ ก็ต้องสมบูรณ์แบบอย่างที่สุด ย่อมไม่เหมือนกับชายสูงวัยทั่วๆไป ที่เห็นสาวสวยก็คิดอยากจะเอารัดเอาเปรียบ

ในวัยที่เขายังหนุ่มยังแน่นนั้น กำลังวังชาแข็งแกร่งก็ยังสามารถยับยั้งตัวเองได้ แต่ทำไมพอแก่ตัวลง กลับควบคุมความรู้สึกที่มีระหว่างชายหญิงนี้ไม่ได้กัน ?