เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 106

ฉู่หยู้ซีเชิดหน้าขึ้น หลบเลี่ยงริมฝีปากของเอียนหยู่โรวไปอย่างง่ายดาย หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาคู่งามมีความชั่วร้าย

ตั้งแต่ที่ได้เจอผู้หญิงคนนี้ในครั้งแรก เธอก็ระริกระรี้ มารยาสาไถย คำพูดคำจาทะลึ่งตึงตัง บ่งบอกถึงความร่านอย่างที่สุด ช่างแตกต่างกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนราวฟ้ากับดิน

เซียวเซิ่งไม่ใช่คนโง่ จะมองคนอย่างเอียนหยู่โรวไม่ออกได้ยังไงกัน หรือปีศาจมัสตาร์ดต้องการจะโยนภาระมาให้เขา โอ้ไม่นะ อย่าที่จะคิดแบบนั้นเด็ดขาด

เอียนหยู่โรวร้อนรนขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าด้านบนเอื้อมไม่ถึง ก็จึงย้ายมือไปที่ด้านล่างของเขา ไม่มีความละอายใจเลยสักนิด

“นี่ยังไงกัน？”ฉู่หยู้ซีปล่อยมือออกข้างหนึ่ง จับไปที่ข้อมือของเธออย่างอ่อนโยนและมีกำลัง“เมื่อก่อนไม่เคยเห็นคุณเป็นแบบนี้ นี่สมองก็แตกไปด้วยเหรอ ？”

“ฮิฮิ……เจ็บหน้าอก ก็เลยอยากจะเบนความสนใจเท่านั้น”มีชายหนุ่มหล่อเหลามาให้หยอกล้อ หัวใจของเอียนหยู่โรวก็กระชุ่มกระชวยขึ้นมา“ร่างกายมีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด คุณหมอฉู่ ใช่ที่นี่หรือเปล่า？”

ฉู่หยู้ซีหัวเราะร่า สะบัดมือเธอออก“ผมไม่ใช่คนใจแคบ จะจูบนิด หรือบีบหน่อย ก็ไม่ได้มีอะไร แต่ทางเซียวเซิ่ง ผมคงจะสวมเขาให้เขาไม่ได้ หากพวกคุณแยกทางกันไป อย่าว่าแต่จะบีบเลย จะทำมากกว่านั้นก็ยังได้”

“ดูไม่ออกเลยนะว่าคุณก็ถือเรื่องพวกนี้เหมือนกัน”เมื่อรู้ว่าเขาไม่ยินยอม เอียนหยู่โรวก็ถือเป็นเรื่องขบขัน“จะสนุกก็ต้องกับพี่สะใภ้นี่แหละ ตอนนี้ไม่คิดแล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะ”

“คุณพูดซะผมชักจะหวั่นไหวขึ้นมาแล้วจริงๆ”ฉู่หยู้ซีหัวเราะอย่างทีเล่นทีจริง

เอียนหยู่โรวไม่เคยเห็นเขาไม่ยิ้มเลยสักครั้ง รอยยิ้มที่เหมือนเสือ จึงเริ่มยั่วเขา“พูดปากเปล่าจะมีประโยชน์อะไร ลองลงมือทำดูสิ หรือไม่กล้า ？”

“ทำไมจะไม่กล้า? เดี๋ยวเข้าห้องผ่าตัด ผมจะลูบคลำให้หนำใจเลย”ฉู่หยู้ซีพูดจบ ก็ยิ้มเยาะ ถึงเขาจะรักอิสระแต่ก็ไม่ได้ต่ำช้า แม้จะเจ้าชู้แต่ก็ไม่ได้สำส่อน ไม่ทำเรื่องที่ไร้ศีลธรรมแบบนี้ อย่าว่าแต่รูปร่างหน้าตาของเอียนหยู่โรวเลย หากไม่ใช่เพราะเซียวเซิ่งชายตามองเธอ เธอไม่คู่ควรจะมาขัดรองเท้าให้บรรดากลุ่มเพื่อนๆของเขาเลยสักนิด

เมื่อเอียนหยู่โรวเห็นใบหน้าของเขาแน่นิ่งไป ก็จึงไม่กล้าสร้างปัญหาอะไรอีก แววตามีความคิดที่ชั่วร้ายพาดผ่าน และหัวเราะออกมาอย่างเงียบๆ

จากเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เธอก็พอจะเข้าใจมันได้แล้ว เซียวเซิ่งได้ยั่วโมโหพ่อเขาไปแล้วประมาณหนึ่ง ยั่วต่อไปอีกสักหน่อย เธอก็จะไม่มีประโยชน์อะไรอีก

ดังนั้น เธอก็ต้องหาทางออกที่ดีสำหรับตัวเองโดยเร็วที่สุด อันที่จริงแล้ว คนรอบๆตัวเซียวเซิ่งนั้นก็ไม่เลวเลย ทุกคนล้วนร่ำรวย ฉู่หยู้ซีไม่เล่นด้วย ก็ยังมีผู้ชายคนอื่น หรือจะเป็นเจ้าทึ่มอย่างเสิ่นฉือ ก็ยังดีกว่าพวกพนักงานธรรมดา หรือผู้จัดการทั่วไปซะอีก

แน่นอนว่า จะเป็นการดีหากรักษาสถานภาพของบ้านใหญ่ให้สมบูรณ์ บ้านเล็กก็อยู่อย่างสงบ มีตำแหน่งภรรยาเซียวเซิ่งเป็นหัวโขน และมีหนุ่มหล่อในปกครองอีกสักสองสามคนก็คุ้มแล้วเหมือนกัน

ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองจงโจวนั้นสวยงามอย่างไม่ต้องสงสัย ไฟนีออนทอดเป็นทางยาว ภาพของแสงเงาที่ชวนให้เคลิบเคลิ้ม！ภายใต้แสงไฟที่สว่างไสวที่สุด คือที่อยู่ของเซียวเซิ่ง

ร่างของเขาพิงอยู่ตรงหอประตูเมือง มองไปยังทิศทางของมายด์ฮาร์ทวิลล่าที่อยู่ห่างไกล ดวงตาเย็นเยือกราวกับดวงดาวเผยให้เห็นถึงความหลงใหล——เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ปัญหาของเอียนหยู่โรวอีกไม่นานก็จะคลี่คลาย ข้างกายของฉัน จะมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น ตำแหน่งภรรยาจะเป็นของเธอ ทุกอย่างจะเป็นของเธอ……

โทรศัพท์มือถือดังขึ้น เซียวเซิ่งกดรับโดยไม่ได้มองดูเลขหมายที่โทรเข้ามา เป็นพ่อบ้านเซี่ย

ชายสูงวัยคนนี้ยังไม่คิดถอดใจ ยังคงคอยทำตัวเป็นพ่อสื่อคอยเสี้ยมและไกล่เกลี่ย“คุณชาย พวกเราคิดถึงคุณมาก คุณพักผ่อนอยู่หรือเปล่า ? คืนนี้จะกลับมาไหม ? แล้วอันนั้นกับเอียนหยู่โรวแล้วหรือยัง？”

“……เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนให้มาถามเหรอ？”

“ไม่ใช่ครับ ผมถามของผมเอง ”พ่อบ้านเซี่ยหัวเราะแหะๆ แล้วให้ความหวังกับเจ้านายไปด้วยเล็กน้อย“แต่ห้องนอนของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังเปิดไฟอยู่ ผมเห็นเธอนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง มือเท้าคางมองดูพระจันทร์ ผมว่าเธอน่าจะกำลังคิดถึงคุณอยู่”

เดินมาถึงที่ข้างเตียง เห็นขิงต้มน้ำตาลทรายแดงบนโต๊ะอย่างไม่ตั้งใจ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงเมื่อคืนวาน ภาพของเซียวเซิ่งชงน้ำเชื่อมให้เธอ ท่ามกลางไอร้อนที่ระเหย ใบหน้าของเขาหล่อเหลามาก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเช็ดน้ำตาที่เปียกชื้นตรงหางตา หยิบน้ำตาลทรายแดงซองหนึ่งมาแล้วเทลงในแก้ว ชงด้วยน้ำร้อน คนให้เข้ากันอยู่สักพัก เดินไปที่ข้างหน้าต่าง มองดูพระจันทร์ที่อยู่ไกลๆ ยกแก้วในมือขึ้นมา“เซียวเซิ่ง อันที่จริงแล้วคุณก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ฉันไปแล้ว คุณต้องใช้ชีวิตให้มีความสุขนะ ขอดื่มให้คุณ ”

ดื่มน้ำหวานเพื่อเป็นการคารวะ ชีวิตต่อไปของคนคนนั้นจะหวานชื่นใช่ไหม?

จิบน้ำตาลทรายแดงไปอึกหนึ่ง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกเพียงไร้รสชาติใดๆ อย่างน้อยก็ไม่สู้แก้วที่เซียวเซิ่งชงให้เมื่อคืน จะเป็นลม

เธอวางแก้วลงบนโต๊ะ แล้วปีนขึ้นไปนอนบนเตียง สัมผัสไปยังพื้นที่ว่างข้างๆ จู่ๆความรู้สึกเหงาก็ปะทุขึ้นมา ในใจของเธอมีความขมขื่นที่อธิบายไม่ถูก

ผู้ชายที่ร่วมเตียงเคียงหมอนกับเธอเมื่อคืน ร่างกายที่อบอุ่นและแข็งแรงนั้น คืนนี้ได้เป็นของผู้หญิงคนอื่นไปแล้วโดยสมบูรณ์

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนบังคับตัวเองให้หลับตานอน แต่ในตอนที่กำลังจะหลับ จู่ๆเธอก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นเอง ตลอดทั้งคืนเธอเอาแต่คิดถึงเซียวเซิ่ง ไม่ได้คิดถึงสวี่เจียนเลยแม้แต่น้อย！

โดยไม่รู้ตัว เธอก็ได้จัดวางเซียวเซิ่งให้อยู่ในลำดับแรกไปแล้ว ส่วนสวี่เจียนนั้นแม้แต่ลำดับที่สองก็ไม่มีเลยด้วยซ้ำ……เพราะเมื่อมีใครสักคนในใจ เขาคนนั้นก็จะเป็นแค่คนคนเดียวเท่านั้น

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกผิดอย่างมาก และรู้สึกขอโทษสวี่เจียน เก็บงำความรู้สึกผิดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้นี้ เธอนอนไม่หลับอีกครั้ง สวมเสื้อคลุมแล้วลุกขึ้นมา เขียนจดหมายถึงสวี่เจียนด้วยใจที่กระวนกระวาย บอกกล่าวให้เขาได้รู้ว่าตัวเองไม่มีวันทรยศเขา！เพื่อแสดงออกถึงความมุ่งมั่น คำพูดของเธอดุเดือดเลือดพล่านอย่างที่สุด

และจดหมายที่ดุเดือดเลือดพล่านนี้ ก็ส่งตัวเธอเองเข้าไปในหุบเหวลึก……