เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 109

ห๊า……เขากลับมาแล้วเหรอ！หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นสะท้าน หัวสมองขาวโพลนไปชั่วขณะ เธอเบี่ยงหน้าหนี ยกมือขึ้นปิดปากแน่น ไม่ให้เขาจูบ

ในความมืดมิด ลมหายใจของชายหนุ่มหอบเล็กน้อย ริมฝีปากบางเลื่อนต่ำลงไปที่ลำคอระหง ลากผ่านไปมาอย่างจั๊กจี้ ก่อเกิดเป็นประกายไฟวูบวาบ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกวิงเวียนอย่างที่สุด ยกมือขึ้นดันไปที่หน้าอกแกร่งของเขาอย่างสุดกำลัง พบว่าร่างกายตัวเองนั้นกลับไร้เรี่ยวแรง……

เซียวเซิ่งเป็นชายหนุ่มที่ร่างกายกำยำแข็งแรง แรงที่กดทับลงมานั้นก็ถือว่ามีน้ำหนักอยู่ไม่น้อย แต่ก็รู้สึกสบายมาก ร่างกายที่เต็มไปด้วยพละกำลังนั้นงดงามอย่างที่สุด ราวกับจะทะลุออกมาจากเสื้อผ้า แล้วกดทับเธอให้แน่นิ่ง……

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นเทิ้มไปชั่วครู่ เกิดการต่อต้าน แยกเขี้ยวยิงฟันราวกับแมวน้อย ยกมือขึ้นข่วนอย่างสะเปะสะปะไปทั่ว

ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจและเอาแต่ใจ ไม่พูดเรื่องที่เขาไปทำอะไรกับเอียนหยู่โรวมา พูดถึงแค่พฤติกรรมนี้ ใช่พวกอันธพาลไหม? ในโลกใบนี้ มีพี่เขยแบบนี้ที่ไหนกัน！

เซียวเซิ่งหอบหายใจหนัก มองเธอในความมืด รอจนเธอเหนื่อยแล้ว ก็จึงคว้าไปยังข้อมือเล็กๆที่ดื้อรั้นนั้น กดทับมันไว้ตรงเหนือศีรษะ

“เซียวเซิ่ง คุณ……อื้อ……”

เซียวเซิ่งก้มจูบไปยังริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ มือข้างหนึ่งยันไปที่ข้างลำคอเธอ กลัวจะทับเธอจนอึดอัด เขาลิ้มลองมันอย่างทะนุถนอมก่อน จากนั้นก็ทนไม่ได้กับความคลั่งไคล้และความรักที่มีอยู่ภายใน จู่ๆก็เอาแต่ใจขึ้นมา ราวกับจะกลืนกิน……

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแทบจะขาดอากาศหายใจ ร่างกายกระตุกเล็กน้อยอยู่เป็นระยะ ภายในรู้สึกถึงความต้องการบางอย่าง น่าอายจนเธออยากจะตะโกนร้องแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆออกมา เธอคิดว่าตัวเองคงต้องใช้วิธีเดิมแล้ว——แกล้งเป็นลม

เซียวเซิ่งราวกับจะอ่านเธอออก ก่อนที่เธอจะได้แกล้งทำ ก็ถอนริมฝีปากออกอย่างชาญฉลาด อิงแอบแนบชิดกัน หอบหายใจหนัก ในอากาศมีกลิ่นอายของคนทั้งสองอบอวล หวานชื่นละมุน กลิ่นหอมมากๆ

“ถอยไปนะ！ไม่งั้นฉันฆ่าคุณแน่！”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขยับถอยหลัง

“คุณทำลงเหรอ？”เซียวเซิ่งดึงรั้งตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาไว้ที่ข้อพับแขนของตัวเอง พูดเสียงละมุน“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เราจะไม่มีวันแยกจากกัน หืม？”

คำพูดนี้ของเขามันมีประโยชน์เหรอ?

ในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกตื้อไปหมด หันหลังแล้วปิดเปลือกตา ในตอนที่เธอเอาแต่คิดถึงเขา เขากลับมีความสุขอยู่กับเอียนหยู่โรว ตอนนี้เธอได้ตัดสินใจแล้ว ไม่ต้องการคำพูดที่หวานหูจากเขาอีก

“เฮ้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณหันมาสิ”เซียวเซิ่งยกมือขึ้นแล้วปัดผมเธอไปไว้ด้านข้าง จากนั้นก็เขย่าหัวไหล่“ผมมีอะไรจะบอกคุณ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่สนใจ พูดโพล่งออกมาคำหนึ่ง “ไม่ฟัง ฉันจะนอน ”

“นี่คุณ……อะไรของคุณเนี่ย？”เซียวเซิ่งขบฟันแน่นด้วยความหัวเสีย แทบอยากจะจับเธอถลกหนังซะ“เรื่องนี้หากคุณได้ยินจะต้องร้องลั่นแน่ๆ！”

“จะปล่อยฉันไปงั้นเหรอ？”นอกจากเรื่องนี้ ไม่มีอะไรที่ทำให้เธอต้องร้องลั่นได้หรอก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนอนไม่หลับอยู่ทั้งคืน ซบอยู่ในอ้อมแขนของเซียวเซิ่ง ความง่วงงุนถาโถมเข้าหาอย่างหนักหน่วง ไม่สามารถจะยกเปลือกตาขึ้นได้อีกต่อไป

“ไม่ใช่……”เซียวเซิ่งกำลังจะบอกเล่าเรื่องที่​เอียนหยู่โรวได้​หงาย​ไพ่ให้รับรู้ ก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆดังมาจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน นี่แม่สาวน้อยหลับไปแล้ว

ลำคอเซียวเซิ่งมีเสียงทอดถอนใจดังขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก ผ่านไปสักพักก็ใช้เข่าดันไปที่สะโพกของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ！”

“ได้ ”

ได้ ? เธอบอกว่าได้ ? โอ้ว้าว~เซียวเซิ่งหัวเสียอย่างไม่รู้จะทำยังไง ทนไม่ไหวอีกต่อไป จู่ๆก็หัวเราะร่าออกมาในความมืด เสียงทุ้มดูน่าฟัง

แผ่นหลังของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถดเข้าหา ราวกับอยากจะขยับเข้าใกล้เขาให้มากขึ้น