เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 124

เซียวเซิ่งมองดูจระเข้ที่แย่งอาหารกันอยู่ในสระต่อ จากหางตาของเขาสามารถมองเห็นการกระทำและอาการที่แสดงออกมาได้ ริมฝีปากยกขึ้นอย่างสง่างาม ความกล้าของเด็กนี่มีมากเสียจริงๆ เขาชอบ

ความเกลียดแค้นเริ่มมาจากตรงไหน ก็จะต้องจบลงตรงนั้น ให้เธอขจัดอารมณ์แห่งความเคียดแค้นที่บ่อจระเข้แห่งนี้แล้วกัน!

“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับฉัน ความอาฆาตแค้นอะไร?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจับด้ามมีดเอาไว้ แล้วมองเซียวเซิ่งด้วยความจงเกลียดจงชัง

“เราสองคนจะมีความอาฆาตแค้นต่อกันได้ยังไง?” เซียวเซิ่งขมวดคิ้วขึ้น จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ในทันที “อ่อ คุณหมายถึงทะเบียนสมรสน่ะเหรอ?”

“อืม!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตอบรับอย่างไม่สบอารมณ์ ท่าทางที่ดูโมโหนั้นน่าสนใจอยู่มาก

“เหอๆ....”เซียวเซิ่งอดที่จะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ ใบหน้าที่ดูดีราวกับเมฆหมอกในช่วงสายัณห์สว่างไสว ริมฝีปากที่มีมุมชัดเจนนั้นชุ่มชื่น ปฏิเสธไม่ได้ว่ารอยยิ้มของเขานั้นช่างน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก

“คุณมานี่สิผมจะบอกคุณให้”

ในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นไหว เดินไปด้านหน้าอย่างว่าง่าย ดวงตาแดงฉานนั้นจ้องมองไปยังชายหนุ่ม “ทำไมถึงได้แอบไปจดทะเบียนสมรสอย่างลับๆ คุณจะต้องอธิบายอย่างสมเหตุสมผลมา!”

“ตอนที่ไหว้เทวดาฟ้าดิน คุณไม่ได้รับความยินยอมจากผม เรื่องจดทะเบียนสมรสผมเองก็ไม่ได้รับความยินยอมจากคุณ ไม่ใช่ว่าเท่าเทียมกันเหรอ ทำไมคุณถึงรู้สึกว่าเสียเปรียบล่ะ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกพูดออกมาเสียจนเป็นใบ้ มองเขาอย่างมึนงง

เซียวเซิ่งโอบเอวเธอเอาไว้ด้วยมือเดียวเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง มือใหญ่กดลงบนมือเล็กๆที่ถือมีดอยู่ของเธอ “ความจริงแล้ว จดทะเบียนสมรสกับคุณยังมีจุดประสงค์อื่นอีก”

“จุดประสงค์อะไร?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถอยหลังไปหนึ่งก้าว หลบมือเขา

เซียวซ่งก้มศีรษะลงแล้วจูบลงบนริมฝีปากของเธอ ดูเหมือนกับกลัวว่าจะไม่สามารถยั่วโมโหเธอได้อย่างไรอย่างนั้น “ชัดเจนมาก จุดประสงค์ก็คือ- -เพื่อให้ได้นอนกับคุณไง นอนอย่างถูกกฎหมาย เมื่อคืนนี้สมบูรณ์แบบมากจริงๆ ทุกๆคนผมอยากจะ - - อืม!”

ยังไม่ได้พูดจบก็ได้ยินเสียง “ฉึก”ดังขึ้นมา ตรงหน้าอกของเขามีมีดผลไม้แวววาวเพิ่มขึ้นมา เลือดเหมือนกับสร้อยอะเกตพุ่งออกมา หยดลงบนพื้นระหว่างทั้งสองคน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแข็งเป็นหินขึ้นมาทันที ในหัวนั้นว่างเปล่า หูหนวกไปไม่ได้ยินอะไรเลยเช่นกัน

“เนี่ยนเออร์ นี่คือของขวัญที่คุณจะให้ผมเหรอ?” ขนตาหนาของเซียวเซิ่งตกลงมา ใบหน้าหล่อเหลานั้นซีดลงทีละนิดๆ

“ทำไมคุณไม่หลบ.....” มือที่เธอจับด้ามมีดเอาไว้สั่นเทา ไม่ได้ยินว่าเซียวเซิ่งพูดอะไรอยู่ เห็นเพียงแค่ริมฝีปากของเขาปิดเปิดอยู่เล็กน้อย

“ทำไมต้องหลบ? ในที่สุดก็ได้รับของขวัญจากคุณแล้ว ของขวัญชิ้นแรก ดีใจมาก” เซียวเซิ่งยิ้มให้เธอ สีของริมฝีปากนั้นเริ่มซีดลงไม่น้อย ดวงตาดำคู่นั้นกลับจ้องมองเธออย่างหลงใหล

เขาเย่อหยิ่ง เย็นชา โหดร้าย แต่ความอ่อนโยนในแววตานี้มีแค่กับเธอเพียงเท่านั้น

“ฉันฆ่าคนแล้ว” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่เคยกลัวแบบนี้มาก่อน มองไปยังบาดแผลของเซียวเซิ่ง “ฉันฆ่าคนแล้ว....เอี๋ยนต้าฟา หม่ามี๊กลายเป็นฆาตกรฆ่าคนแล้ว”

นึกถึงลูกชายขึ้นมา น้ำตาก็เอ่อขึ้นมาเต็มขอบตาของเธอ

“คุณไม่ได้ฆ่าคน ผมไม่ตายหรอก” เซียวเซิ่งปลอบใจหญิงสาวที่ก่อเรื่องขึ้น แล้วจู่ๆก็จับมือเธอแล้วดึงออกมา – ฉึก! เลือดพุ่งออกมาอีกครั้ง ปกคอด้านหน้าและใบหน้าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

อา โชคดีที่เธอไม่ได้แทงตรงหัวใจ ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่มีชีวิตเหลือแล้วจริงๆ

เห็นเลือดแดงฉาดที่พุ่งออกมา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโซเซไปอย่างสิ้นหวัง เธอไม่เคยคิดที่จะฆ่าคนมาก่อน เธอเพียงแค่อยากจะทำให้เขาตกใจเพื่อระบายอารมณ์เพียงเท่านั้น....ไม่รู้ทำไม ในหัวของก็ร้อนขึ้นมาแล้วแทงเข้าไปเลย

มือหนึ่งของเซียวเซิ่งจับบาดแผลเอาไว้ พยายามไม่ให้เลือดไหลออกมาเร็วเกินไป แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาโอเล่ย์ อีกฝ่ายสายไม่ว่าง เขาโทรหาพ่อบ้านเซี่ยอีกครั้ง ก็ไม่มีคนรับสาย ชีวิตคงจะมีเพียงแค่นี้แล้ว

ระหว่างนั้นเขาใจเย็นเสียจนดูน่ากลัวมาก ใบหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์เลยแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน ดูเหมือนกับว่าไม่เจ็บเลยซักนิดเดียว แต่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้ว่าเขาเจ็บ เนื่องจากว่าร่างกายของเขามีเลือดเนื้อ ไม่ใช่เหล็ก

“ขอโทษนะ ฉัน.....”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองเซียวเซิ่งอย่างรู้สึกละอายใจ ไม่รู้จะใช้ถ้อยคำอย่างไร มีดแทงไปเล่มนี้ ความเกลียดชังทั้งหมดก็ควรจะเติมให้เต็มแล้ว แต่ทำไมตัวเองถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ ดูเหมือนกับว่าติดค้างเขาเลยอย่างไรอย่างนั้น?

“ไม่ใช่ว่าคุณอยากจะไปจากผมเหรอ?”เซียวเซิ่งมองเธอ พลางเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคุณไปเถอะ ไม่มีคนกล้าขวางคุณ แล้วก็ไม่มีใครรั้งคุณแล้ว”

“ฉันจะไป” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสะอึกสะอื้น แล้วจู่ๆก็ยกมีดผลไม้ขึ้นมา “ฉันขอชดใช้เธอมีดนี้ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่คิดค้างกันอีก”