เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 123

สวี่เจียนเห็นโอเล่ย์ออกแรงดึง ประกอบกับที่แขนของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังมีอาการบาดเจ็บเก่าอยู่ ดังนั้นจึงไม่กล้าใช้แรงแย่งตัวมา จึงปล่อยแขนของเธอออก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนชนเข้าตรงหน้าอกของโอเล่ย์อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ผู้หญิงสวยๆอยู่ในอ้อมกอดแล้ว จะอย่างไรโอเล่ย์ก็ต้องทะนุถนอมอ่อนโยนกับสตรีเสียหน่อย มือเรียวยาวโอบไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วหัวเราะยั่วยุสวี่เจียน ท่าทางอันธพาลที่ดูหล่อเหลาแบบนั้นแทบไม่ต่างไปจากเซียวเซิ่งเลย

สวี่เจียนรู้สึกปวดหัวแทบระเบิด เจ็บปวดเหมือนกับถูกมีดกรีด จ้องมองโอเล่ย์อย่างโหดเหี้ยม “ทางที่ดีที่สุดปล่อยเธอซะ!”

ปล่อย? โอเล่ย์หัวเราะเยาะออกมา เลิกคิ้วอย่างอวดดี แล้วสบตาเขาอย่างเย็นชา ในขณะนั้นทั้งสองคนเหมือนกับเสือที่ดุร้ายกำลังแข่งกัน พร้อมโจมตีได้ตลอดเวลา แทบจะสู้กันได้ในทันที

หลินเซวียนขวางสวี่เจียนเอาไว้ ไม่อยากให้เขาลงมือก่อน ให้โอเล่ย์เป็นฝ่ายลงมือก่อนก็ยังจัดการง่ายได้อยู่บ้าง ถึงตอนนั้นก็จับเขาในฐานะที่โจมตีตำรวจ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเดิมทีคิดจะดิ้นจากโอเล่ห์ ทั้งก็กลัวสวี่เจียนจะเสียเปรียบอีก จึงดึงปากกระบอกแขนเสื้อของโอเล่ห์เอาไว้ ไม่ให้เขาขยับไปทั่ว โอเล่ย์ก้มลงมองเธอ ในสายตานั้นเต็มไปด้วยความรัก

สวี่เจียนกัดฟันด้วยความเกลียดชัง มือคลำไปยังช่วงหลังเอว อยากจะชักปืนออกมายิงโอเลย่ห์ไปเสียเลย แต่เสียดายที่คลำอยู่นานก็ไม่พบ และถึงได้นึกออกว่าตัวเองนั้นเสียสิทธิในการพกปืนไปแล้ว

ภายใต้ความจนปัญญานี้ เขายื่นมือออกไปหาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “เสี่ยวเนี่ยน มานี่สิ”

“พี่คะ ขอโทษ....” ในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกแย่มาก แม้กระทั่งไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมองสวี่เจียนเลยเสียด้วยซ้ำ พลางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่สั่นคลอน “ฉันยังมีธุระอยู่นิดหน่อย เดี๋ยวถึงไป พี่ไปก่อนนะคะ”

ความจริงแล้วเมื่อครู่นี้ที่โอเล่ย์ปรากฏตัวออกมา เธอก็รู้แล้วว่าตัวเองไปไม่ได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ไปแล้วกัน เซียวเซิ่งเห็นเธอเป็นสุนัข อย่างไรก็ต้องให้มีดเล่มหนึ่งกับเขาถึงจะสามารถระบายความโกรธนี้ได้ใช่ไหม? ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเขามีเงิน แล้วจะเที่ยวก่อความวุ่นวายไปทั่วแบบนั้นได้

“ผู้บัญชาสวี่ ตราบใดที่เรายังมีชีวิตเหลืออยู่เราก็ยังมีความหวัง พวกเราถอยไปก่อนดีกว่าค่ะ” หลินเซวียนพูดเกลี้ยกล่อมเบาๆ

ในดวงตาของสวี่เจียนนั้นเป็นคลื่นใต้น้ำที่มีความเศร้าเสียใจอยู่ด้วย รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว เขากับเสี่ยวเนี่ยนได้เจอกันนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้ว แม้แต่กอดก็ทำไม่ได้ ไม่สามารถแม้กระทั่งพูดคำพูดที่ใกล้ชิดกันได้ ก็ต้องแยกกันไปแบบนี้แล้ว เขาไม่เต็มใจเลย!

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเธอต้องทำให้ชัดเจนนะ ตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาว่าเธอจะอยากไปหรือเปล่า แต่เธอจะถูกต้องสงสัยเป็นการแจ้งความเท็จ จะต้องกลับไปที่สถานีตำรวจกับพวกเราเพื่อไปตรวจสอบ แล้วก็ยังมีทะเบียนสมรสของเธออีกว่าถูกกฎหมายหรือเปล่า ฉันจะตรวจสอบให้ถึงที่สุด เพื่อทวงความยุติธรรมให้เธอ”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้ว่าสวี่เจียนอยากจะดึงเธอไป จึงส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้น “พี่คะ ฉันเป็นคนชั้นต่ำ ส่วนพี่ก็เป็นคนที่สมบูรณ์แบบมาตลอด ฉันทำให้พี่เดือดร้อนอีกไม่ได้แล้ว”

นับว่าเธอเห็นชัดเจนแล้ว สวี่เจียนสู้เซียวเซิ่งไม่ได้เลย แม้กระทั่งอยู่ตรงหน้าโอเลย์ก็ดูแสดงอำนาจออกมาไม่ได้เลย

เนื่องจากว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ตำแหน่งราชการ มีกฎหมายควบคุม มีเบื้องบนคอยกดอยู่ เธอออกไปจากที่นี่ได้ แต่จะไม่ใช่ไปกับสวี่เจียน มิเช่นนั้นแล้วก็จะยิ่งนำพาความยุ่งยากครั้งใหญ่มากกว่าเดิมให้เขา

“เนี่ยนเออร์ เธอพูดออกมาแบบนี้....เป็นการขุดเอาหัวใจของฉันออกมาทั้งเป็นเลยนะ” สวี่เจียนรู้สึกปั่นป่วนในท้อง พยายามอดทนกับความทุกข์เอาไว้ “ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไป เธอสำคัญสิ่งกว่าชีวิตของฉันซะอีก”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดูน้ำตาบดบังจนเต็มดวงตาแล้ว รู้สึกผิดในใจพักหนึ่งแล้วถึงได้มีเสียงสะอึกสะอื้นขึ้น “เลขาเล่ย์ ช่วยฉันส่งแขกด้วยนะคะ”

“ครับ คุณนายน้อย” โอเล่ย์ก้มหน้าลง พาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่งต่อให้กับพ่อบ้านเซี่ย หลังจากนั้นก็ทำท่าทางเชิญกับสวี่เจียน “รองผู้บังคับบัญชาสวี่ ประตูอยู่ทางนี้ครับ”

สวี่เจียนไม่ขยับ สายตายังมองจ้องอยู่ที่ร่างของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ทำใจไม่ได้ที่จะแยกจากเธอ

โอเล่ย์ตั้งใจที่จะขวางบังสายตาของเขาเอาไว้ “ประธานของผมกับคุณนายเป็นสามีภรรยาที่รักกันมาก ขอให้คุณอย่ามาเป็นคนต่ำต้อยมาแย่งภรรยาคนอื่นให้เสียเปล่าเลย”

แววตาของสวี่เจียนเหมือนกับคมมีด น้ำเสียงเย็นชา “สรุปแล้วใครแย่งใครกันแน่?”

“ไม่ว่าก่อนหน้านี้พวกคุณจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เธอก็แต่งงานแล้ว” โอเล่ย์มองสวี่เจียนอย่างมีความยโสโอหัง ดูเหมือนกับเป็นการยั่วยุ “คุณแทรกเข้ามาก็เป็นบุคคลที่สาม เก็บความคิดวางแผนเพื่อตัวเองไปเถอะ!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเดินไปยังห้องครัวทีละก้าวๆ ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอไม่มีสิทธิที่จะไปรักสวี่เจียนแล้ว หวังว่าเขาจะมีความสุข

“เสี่ยวเนี่ยน!”