เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 122

เมื่อรู้ว่าตำรวจมาแล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยก็รู้สึกดีใจขึ้นมา แม้กระทั่งดูดีใจเป็นบ้าเป็นหลังอีกด้วย

เธอชื่อว่าอีกไม่นาน ตัวเองก็จะสามารถเจอกับลูกชายสุดที่รัก และยังมีอูเจินจูเพื่อนสนิทของเธอ และสวี่เจียน....

นึกถึงสวี่เจียนแล้ว แสงสว่างในดวงตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็จางหายไป ไม่ต้องเจอเขา ไม่มีหน้าจะไปเจอเขาแล้วจริงๆ

เดิมทีตัวเองเป็นเพียงแค่คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ผู้หญิงเลวๆที่มีลูกก่อนแต่งงาน ตอนนี้ก็ถูกเซียวเซิ่ง.....ต่อให้สวี่เจียนจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับสิ่งนี้ แต่ในใจของตัวเองนั้นก็รู้สึกผิดเช่นกัน ถึงอย่างไรชีวิตนี้ เธอก็ผ่านมาด้วยกันกับลูกแล้ว ที่ติดค้างสวี่เจียนเอาไว้ ชาติหน้าก็ค่อยชดใช้คืนให้แล้วกัน

ตัดสินใจแล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ตามพ่อบ้านเซี่ยไป

รถตำรวจคันหนึ่งขับเข้ามายังลานบ้าน แล้วจอดนิ่งอยู่ตตรงหน้าประตูคฤหาสน์ ตอนที่ประตูรถเปิดออก พอดีกับลมพัดมา ดอกไม้ที่ร่วงหล่นก็ถูกพัดขึ้นมาด้วย ขมุกขมัวอยู่ในสายตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

เธอคิดไม่ถึงว่าจะเจอกับสวี่เจียน ใครจะนึกถึงกันว่ารองผู้บังคับบัญชาจะมาเองแบบนี้?

ตอนที่สวี่เจียนที่ทั้งหล่อเหลาและผอมลงอย่างเขาปรากฏตัวอยู่ในสายตาแล้ว ปฏิกิริยาแรงของเธอก็คือคลุมศีรษะเอาไว้ แล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน วิ่งไปแล้วหันกลับมามองด้วย เนื่องจากกลัวว่าสวี่เจียนจะตามมา

แต่สวี่เจียนไม่ได้ตามมาด้วย หรือเธอโกนผมแล้ว เขาจำเธอไม่ได้กัน? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนชะงักฝีเท้าลง แล้วหันกลับไปอีกครั้ง สบตาของสวี่เจียนที่ดูเศร้าๆแล้ว ก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าเขาจำตัวเองได้ ในใจรู้สึกบีบรัดขึ้นมาทันที

มองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ารถตำรวจด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็น้ำตาไหลออกมา....ขอโทษนะ สวี่เจียน

พ่อบ้านเซี่ยเองก็คิดไม่ถึงเช่นกกันว่าคนที่มานั้นจะเป็นสวี่เจียน รู้สึกอึ้งไปเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง แล้วถึงกลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม “รองผู้บังคับบัญชาสวี่ สบายดีไหมครับ?” สิ้นเสียงแล้ว ร่างหนึ่งก็พุ่งตรงมาหาเขา

สวี่เจียนเข้าไปบีบคอของพ่อบ้านเซี่ยเอาไว้ พลางตวาดขึ้นด้วยความโมโห “ผมของเธอล่ะ? ผมของเธอ.....”

เอ่ยถามติดๆกันอยู่สิบกว่าครั้ง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากจะให้พ่อบ้านเซี่ยตอบ เนื่องจากว่าเขาแทบจะบีบคอพ่อบ้านเซี่ยให้ตายอยู่แล้ว ตำรวจที่อยู่ข้างๆทั้งสองคนดึงมาไม่ได้

“ผู้บัญชาสวี่ คุณยังอยากจะถูกขังตัวอีกเหรอ? ขังตัวเดือนนึงก็พอแล้ว! หนึ่งเดือนที่ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน คุณเป็นยังไง!” หลินเซวียนตะโกนออกมา เหลือบมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทั้งที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ แววตามีความดูถูก

สวี่เจียนถูกกักขังตัวเป็นเดือน?

เป็นเพราะเธอใช่ไหม? ใบหน้าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีความตายด้านขึ้นมา เจ็บปวด โทษตัวเอง ละอายใจเสียจนอยากจะพุ่งชนกำแพงให้ตายๆไปซะ ตายคนเดียวก็ช่างแล้ว แต่เธอไม่สามารถ.....

“พี่ ฉันเป็นคนตัดผมเอง พี่ปล่อยเขา....” เธอรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วดึงแขนของสวี่เจียนเอาไว้ “พ่อบ้านเซี่ยอายุมากแล้วกลั้นแรงเอาไว้ไม่ได้หรอกค่ะ อย่าสร้างผลลัพธ์ที่จะพลิกสถานการณ์ไม่ได้เลยนะคะ”

สวี่เจียนมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างอึ้งๆ มองสบตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ แล้วค่อยๆปล่อยมือลง

พ่อบ้านเซี่ยถูกบีบคอเสียจนสำลักออกมา เกือบจะขาดอาการหายใจแล้ว หลินเซวียนกลัวว่าเขาจะเรียกร้องความรับผิดชอบ จึงรีบเอ่ยขอโทษขึ้น “ผู้อาวุโสเซี่ย โปรดให้อภัยด้วยนะคะ เมื่อครู่นี้เป็นการเข้าใจผิดกัน”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลัวว่าสวี่เจียนจะถูกตราหน้าว่ามาทำร้ายร่างกาย ก่อนที่จะพูดกดดันพ่อบ้านเซี่ยเอาไว้ แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเขา “ลุงเซี่ยขอโทษนะคะ พี่ฉันทำร้ายลุง ขอร้องล่ะลุงอย่าเอาเรื่องเลยนะคะ”

“ลุกขึ้น ไม่ต้องไปขอร้องเขา” สวี่เจียนเห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปกป้องเขาขนาดนี้ ทั้งรู้สึกสะเทือนใจและขับแค้นใจ อดทนกับความเจ็บปวดแทบขาดใจ แล้วดึงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขึ้นมา

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสะบัดเขาออกด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้นหวั่นไหว จะต้องเอ่ยพูดกับพ่อบ้านเซี่ย “ลุงเซี่ย พี่ฉันถูกกักตัวเอาไว้แล้ว ลุงกล้าพูดว่าเซียวเซิ่งไม่มีส่วนรับผิดชอบไหม? ไม่ทำเกินไปอย่างนั้นเหรอคะ เกือบแล้ว.....”

“คุณเอี๋ยน คุณจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น?” พ่อบ้านเซี่ยผ่านอุปสรรคมามากมาย จึงรีบแสดงความคิดเห็นออกมา “ลุงพูดว่าจะคิดเล็กคิดน้อยกับรองผู้บังคับบัญชาสวี่เมื่อไหร่กัน? ไปเถอะ เข้าไปคุยข้างใน”

จากนั้นหลินเซวียนก็ถามคำถามที่ลำบากใจอีกมากมาย ในหัวของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั้นสับสนเป็นอย่างมาก ไม่รู้เลยว่าควรจะตอบคำถามอย่างไร คำพูดก่อนหลังนั้นขัดแย้งกันมาก