เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 137

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั่งลงบนโซฟา มองไปรอบห้องทำงานที่กว้างใหญ่ เธออดสงสัยไม่ได้

โทนเย็นแข็งทื่อ พื้นเย็นเรียบลื่นสะท้อนแสงของโลหะ บนโต๊ะทำงานหรูหราไม่มีของเกะกะ วางแค่ของประดับหางเสือโอ่อ่า และก็โน๊ตบุ๊คเครื่องหนึ่ง โทรศัพท์บ้านเครื่องหนึ่งแค่นั้น

สไตล์แบบนี้ดูไม่เหมือนโอเล่ย์ แต่เหมือนกับเซียวเซิ่งผู้ชายบ้าอำนาจคนนั้น เพียงแต่เรื่องพวกนี้ช่างมันเถอะ เธอมาหาเซียวเซิ่งเพื่อขอลูกชาย

“คุณเอี๋ยนคะ เชิญดื่มกาแฟค่ะคุณโอบอกว่าคุณชอบรสชาติวานิลา ลองชิมดูว่าใช่รสชาตินี้ไหมคะ?”

“ตรงนี้มีแครนเบอรรี่และสตอเบอรี่คุณภาพดีให้คุณเพลิดเพลิน ท่านรองประธานบอกว่าคุณชอบกินของพวกนี้ ถึงว่าผิวของคุณถึงได้ชุ่มชื้นขนาดนี้”

“ดูออกได้ว่าคุณโอรักคุณจริงๆ นะคะ!” ผู้ช่วยสาวบริการเอาใจใส่ทุกอย่าง ใบหน้ายิ้มแย้ม “โน๊ตบุ๊คนี้เป็นเครื่องใหม่ คุณสามารถเข้าสู่ระบบโซเชียลได้ ไม่ต้องกังวลว่าจะมีไวรัสค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขอบคุณอย่างเรียบเฉย ไม่ได้มีความซาบซึ้งอยู่ภายใน เธอมาขอลูก ไม่ได้มารื่นรมย์กับสิ่งของ

“งั้นฉันออกไปก่อนนะคะ” ผู้ช่วยสาวเห็นเธอไม่เต็มใจที่จะพูดคุย จึงหาข้ออ้างออกไปอย่างรู้จักวางตัว “คุณโอให้ฉันไปเอาโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดมาให้คุณเลือก เป็นรุ่นลิมิเตดที่บริษัทของเราผลิตขึ้น”

“ขอบคุณมากค่ะ รบกวนคุณเลยค่ะ” ที่แท้เอ็นซีก็ผลิตโทรศัพท์มือถือ โชคดีที่ก่อนหน้านี้ อานฉุนซีจะซื้อโทรศัพท์มือถือให้เธอแต่เธอไม่เอา ถ้าซื้อก็ถือว่าเปลืองเงินสิ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่มีอารมณ์กินผลไม้ และก็ไม่อยากเล่นอินเทอร์เน็ต ในหัวกำลังวางแผนว่าอีกเดี๋ยวเจอเซียวเซิ่งจะเอ่ยปากอย่างไร...

รออยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง โอเล่ย์ก็ยังไม่มา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เธอเดินไปดูทิวทัศน์ตรงหน้าต่าง มีเรื่องกังวลใจ ทิวทัศน์ที่สวยงามแค่ไหนก็ไม่อยากดูต่อ

เธอเตรียมจะเล่นคอมพิวเตอร์ โต๊ะน้ำชาเตี้ยไปหน่อย นั่งบนโซฟาไม่ค่อยสะดวก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกโน๊ตบุ๊คไปบนโต๊ะทำงาน นั่งลงบนเก้าอี้สำนักงานที่หรูหราแสนสบาย ท่องเว็บไซต์ครู่หนึ่ง แล้วก็เล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดสองสามเกม

กำลังเล่นได้ที่ จู่ๆ ประตูเปิดออก มีเงาหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู ไม่เข้ามาแต่ก็ไม่ได้ออกไป เพียงแค่จ้องมาที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยสายตาอาฆาต

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกไม่ปกติ เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสาวสวยผมลอนใหญ่ยืนเชิดหน้าชูคางอย่างสูงส่งอยู่ตรงนั้น

คนสวยสวยมากจริงๆ ดวงตาฟีนิกซ์ ดั้งโด่ง ริมฝีปากแดงอวบอิ่ม ดูเป็นผู้ใหญ่มีเสน่ห์ เมื่อมองดูก็เหมือนกับดาราบางท่าน เพียงแต่ในสายตาแผ่ซ่านไปด้วยความอึมครึมดุร้าย

แต่ถูกคนจ้องมองแบบนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่พอใจเล็กน้อย ดังนั้นต่อให้เธอสวยแค่ไหน ตัวเองก็ไม่อยากจะทักทาย เธอก้มหน้าเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดต่อ

“นี่! นี่คือที่ที่เธอนั่งเหรอ?” คนสวยเอ่ยปากก็เหมือนกับกินชนวนระเบิด

เก้าอี้ของท่านประธานมีเพียงเธอเท่านั้นที่นั่งได้ เธอขี่เก้าอี้ยืดหยุ่นตัวนี้ทั้งเช้าและเย็น ก็เหมือนขี่อยู่บนเอวของท่านประธาน เพียงแค่ลูบคลำเล็กน้อย ก็สามารถถึงจุดสูงสุดได้ เก้าอี้นี้ก็เหมือนตัวแทนของท่านประธาน เธอจะแบ่งปันกับคนอื่นได้อย่างไร...

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกตะคอกจนโมโห เธออยากจะตอกกลับ แต่นิสัยที่เย็นชาและเฉยเมยของเธอไม่ชอบที่จะต่อกลอนกับคนอื่น และก็อยากจะดูว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรกันแน่

พูดอีกอย่างประธานเซียวเซิ่งเป็นสามีในนามของเธอ ต่อให้เธอไร้ประโยชน์ ผู้ช่วยสาวอย่างเธอก็มีสิทธิ์เหยียบย่ำ ผู้หญิงคนนี้เหิมเกริมขนาดนี้ เดาว่าคงมีความสัมพันธ์กับเซียวเซิ่ง...

หญิงสาวเหยียบส้นสูงหนังแกะที่ปราณีตเดินก๊อกแก๊กเข้ามา แล้วดึงโน๊ตบุ๊กไปด้านข้าง หน้าตาสวยงามบิดเบี้ยวเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเกลียดชัง “ด้านนั้นมีโซฟารับแขก เธอนั่งไม่เป็นเหรอ?”

“เธอเป็นใคร?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอดกลั้นไม่ไหว เธอพิงพนักเก้าอี้ มือกอดอก น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย “เดิมทีฉันนั่งอยู่บนโซฟา แต่เก้าอี้ตัวนี้สบายกว่า ดังนั้นจึงมานั่งไง!”

“ฉันเป็นผู้ช่วยพิเศษของท่านประธาน!” ถังเหวยโมโหเป็นอย่างมาก และก็ไม่สนว่าคนตรงหน้าเป็นแฟนของโอเล่ย์ เธอพูดอย่างโมโห “เธอทำให้เก้าอี้ของท่านประธานสกปรกแล้ว เขาเป็นโรครักความสะอาด เธอรีบลุกขึ้นนะ!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ลุก เธอยักคิ้วขณะพูด “ตูดฉันไม่สกปรก เช็ดสะอาดแล้ว” อีกอย่างท่านประธานของพวกเธอไม่รู้ว่าชอบมากขนาดไหน เขาไม่รังเกียจ เธอเป็นตัวอะไร