เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 14

ค่อยๆ เอาผมบนเปลือกตาเธอออก เอียนหยู่โรวหยิบส้อมขึ้นมาแล้วดู

จินตนาการว่าดวงตาที่ควักออกมาก็เหมือนองุ่นม่วง อยู่บนส้อมแวววาวประณีตและพลิ้วไหว……

น่าเสียดาย ตระกูลเซียวไม่ใช่สถานที่ในการก่อกรรมทำชั่ว

ถ้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกไปจากที่นี่ ก็จะได้ลงมือจริง ตอนนี้ทำได้แค่เล่นอะไรนิดๆ หน่อยๆ

มองดูรอบๆ แน่ใจแล้วว่าไม่มีคน เอียนหยู่โรวแค่นหัวเราะ บีบกรามเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน บังคับให้เธออ้าปาก จากนั้นก็แหย่วาซาบิขวดใหญ่เข้าไปในส่วนลึกของช่องปากเธอ แล้วบีบมันเข้าไป……

“อ๊ะ!” ความรู้สึกเจ็บเลือดออกโจมตีจิตวิญญาณทันที เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลืมตาขึ้นฉับพลัน เห็นหน้ายิ้มแปลกประหลาดเอียนหยู่โรว ก็เกิดความรู้สึกไม่พอใจ

“วาซาบิ วาซาบิก้อนใหญ่ หอมมากเลย ฮ่าๆ ……” ริมฝีปากเอียนหยู่โรวแนบข้างหูเธอ อ้าๆ หุบๆ “ตอนเธอเด็กๆ ก็ชอบให้ฉันใช้วาซาบิทาบนตานี่”

เหลวไหล!

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ทนกลิ่นประหลาดเผ็ดจนน่าสำลักของมันไม่ไหว ได้กลิ่นแล้วน้ำตาไหล ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกินมัน ปริมาณมากขนาดนี้เอาเธอตายได้เลย

ไม่เจอกันสี่ปี เอียนหยู่โรวยังคงเลวเหมือนเดิม

เสี่ยวเนี่ยนยันตัวขึ้นมาทันที อยากออกไปอาเจียนข้างนอก แต่ถูกเอียนหยู่โรวดึงกลับมาอย่างแรง จากนั้นก็ยัดเนื้อแกะเลี่ยนๆ ใส่ปากเธอ

มันคาวมาก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ชอบกินเนื้อกระต่าย และเนื้อกระต่ายกับวาซาบิมีฤทธิ์ข่มกัน กินด้วยกันแล้วจะเกิดการไหลเวียนเลือดผิดปกติ รุนแรงถึงแก่ชีวิต

สองพี่น้องใช้ชีวิตใต้ชายคาเดียวกันมาหลายปี เอียนหยู่โรวรู้จุดอ่อนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างชัดเจน อยากจัดการให้เธอตายนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

“กินลงไปดีๆ มันมีประโยชน์กับบาดแผลเธอนะ~” เสียงเอียนหยู่โรวอ่อนโยนหวานละมุน แต่แววตาร้ายกาจน่ากลัว ปิดปากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างแรง บังคับให้เธอกลืนทั้งหมด

ไอ้บัดซบเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน กล้าแย่งผู้ชายของเธอ ก็รอถูกเธอกำจัดทิ้งได้เลย!

“แหวะ!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแทบสำลักตาย ผลักเอียนหยู่โรวออกด้วยความแค้นใจ น่าเสียดายความเจ็บปวดที่แขนเล็กมันทำให้เรี่ยวแรงเธอหายไป

“ฮ่าๆๆ ……” เอียนหยู่โรวเปล่งเสียงหัวเราะภูมิใจ นานแล้วที่ไม่ได้สุขใจแบบนี้

เสียงหัวเราะนี้ทำให้เส้นประสาทเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเจ็บปวด ความอัปยศและความเกลียดชังอันไม่มีสิ้นสุดท่วมใส่เธอเหมือนน้ำขึ้นน้ำลง

วาซาบิทำให้เธอรู้สึกแย่มากแค่ไหน เธอจะใช้แรงกัดมากเท่านั้น!

“อ๊ะ ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว!” เอียนหยู่โรวกรีดร้องหนึ่งที สะบัดมือออกสุดแรง แต่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนหมาป่าหิวโหยกระหายเลือด กัดสุดแรงไม่ปล่อยพร้อมความเกลียดชังเข้ากระดูกดำ

ความพยายามความคับแค้นอะไรกันแน่ ถึงทำให้พี่สาวสายเลือดเดียวกันอยากจัดการเธอถึงตายแบบนี้?

แถมมีพี่เขยปีศาจคนนั้น ที่เลวเข้ากระดูก คนประเภทเดียวกันชอบอยู่ด้วยกัน กาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ หวังว่าสองคนเลวอยู่ด้วยกันชั่วฟ้าดินสลาย! อย่ามีอุบายกับเธอ เธออยากแต่งงานกับสวี่เจียน!

“คุณนายน้อยเป็นอะไรคะ? พระเจ้า ไอ้หมาบ้า!” หงยวี่ตะโกนอุทานเสียงดังพุ่งตัวเข้ามา เห็นว่าคนที่เสียเปรียบคือเอียนหยู่โรว ก็เหวี่ยงหมัดไปที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

“อย่าขยับ!” เอียนหยู่โรวหยุดเธอได้ทันเวลา มือข้างหนึ่งมีเลือดไหลลงมา ยังคงสติสมองได้ “ทำความสะอาดที่นี่ให้เรียบร้อย แล้วไปเรียกคุณชายมา”

เฮอะ ให้เซียวเวิ่งสะอิดสะเอียนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน มีแค่วิธีเดียว นั่นก็คือต้องยืนยันความชั่วร้ายของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

“ค่ะ!” หงยวี่ซ่อนวาซาบิเรียบร้อยแล้ว หันหลังวิ่งออกไปทุบประตูห้องทำงานเซียวเวิ่งทันที “คุณชายคะ แย่แล้ว!”

“ออกไป” เซียวเวิ่งทำหน้าไม่พอใจ มีเรื่องอะไรก็ไปหาพ่อบ้านสิ บอกสาวใช้คนนี้กี่รอบแล้ว?

“คุณชาย เกิดเรื่องใหญ่แล้วจริงๆ ค่ะ! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดมือคุณนายน้อยไม่ยอมปล่อย!”

งั้นเหรอ?

เซียวเวิ่งจ้องจอคอมพิวเตอร์ที่แสดงอยู่อย่างไม่รู้ไม่ชี้ มือเรียวยาวเคาะตัวอักษรออกมาเป็นพวง แค่กินข้าวเอง ทำไมกลายเป็นคนเนื้อคนล่ะ?

“คุณชายคะ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโรคหมาบ้ากำเริบแล้วค่ะ ใช้วิธีรุนแรงจัดการได้ไหมคะ? ได้ใช่ไหม งั้นฉันไปนะคะ”

หงยวี่ถามเองตอบเองแล้ววิ่งออกไป