เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 140

คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลเซียว

เซี่ยจิ่นเพิ่งกลับมาบ้าน รถของเซียวจวินเซิงก็ขับเข้ามาในลานบ้าน เธอเดินเข้าไปเปิดประตูรถให้สามี เธอยิ้มแล้วพูด “สามีคะพวกเราไปเดินเล่นในสวนกันไหมคะ?”

“อืม” เซียวจวินเซิงที่แต่งตัวหรูก้าวออกมาจากรถ เสื้อเชิ้ตสีขาว ชุดสูทเข้าตัว เข้าชุดกับเนกไทสีฟ้าอควา เขายืนตัวตรงอยู่ภายใต้แสงแดด ดูหนุ่มและหล่อเป็นพิเศษ

“สามีคะ คุณเดามาสิว่าวันนี้ฉันได้เห็นใคร?” เซี่ยจิ่นพิงร่างกายของสามี แล้วยกมือปัดดอกไม้ที่ร่วงหล่นบนไหล่ของเขา สายตาเต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้ง

ในทางกลับกันเซียวจวินเซิงหน้าตาเฉยเมยเป็นอย่างมาก เขาเพียงแค่แขนภรรยาอย่างสุภาพ เดินไปข้างหน้าด้วยกัน “เห็นใครเหรอ?”

“อานฉุนซีน้องชายของ อานเสี่ยวถัง”

“เหรอ” เซียวจวินเซิงตอบรับเรียบเฉย หน้าตายังคงเย็นชาสง่างามอย่างเช่นเคย ไร้ความเปลี่ยนแปลง

เขาไม่ได้รู้สึกว่าได้เจอ อานฉุนซีมีอะไรน่าแปลกใจ ความจริงหลายปีมานี้เขาแอบช่วยเหลือ อานฉุนซีอยู่ตลอด ไม่อย่างงั้นเด็กหนุ่มขนอ่อนที่ไม่มีภูมิฐานอยากจะเป็นทนายอันดับต้นมันเป็นเรื่องน่าขำมาก

จำครั้งแรกที่ อานฉุนซีซื้อบ้านได้ ตอนนั้นเขาหาคนจัดการ ขายครึ่งราคาให้กับเขา...

เห็นสามีไม่พูดจา เซี่ยจิ่นรู้มาโดยตลอดว่าเขาเป็นคนพูดน้อยไม่แสดงออก เธอจึงต่อเอง “คิดไม่ถึงว่าแฟนของ อานฉุนซีคือน้องสาวของเอียนหยู่โรล เด็กคนนั้นหน้าตานิ่ง แต่โกนหัว เหมือนกับเด็กใจแตก จุดนี้ทำให้ฉันไม่ค่อยชอบ”

เซียวจวินเซิงเหลือบมองภรรยา “ไม่ใช่สะใภ้ของคุณสักหน่อย คุณไม่ชอบอะไร? บนโลกนี้คนไม่ปกติเยอะแยะไป คุณไม่ชอบไม่รู้สึกเหนื่อยเหรอ?”

“ฉันสงสาร อานฉุนซี” เซี่ยจิ่งถอนหายใจ “เขาไม่มีพ่อแม่ พี่สาวก็เป็นบ้าอีก แถมยังได้แฟนที่ไว้ใจไม่ได้ นี่มันน่าสลดใจมากนะ...ถ้าหากเซียวเซิ่งหาผู้หญิงแบบนี้ ฉันยอมตัดคอตัวเองยังดีกว่าต้องยอมรับ”

“เซียวเซิ่งไม่ได้ดีไปกว่าเขาสักเท่าไหร่” เซียวจวินเซิงพูดจี้ใจดำอย่างเปิดเผย “ดูคนจะดูแค่ภายนอกไม่ได้ คุณควรจะไปที่ลูกไม่รักดีให้บ่อยๆ สั่งสอนลูกสะใภ้ของตัวเองหน่อย”

“ฉันไม่อยากเจอเอียนหยู่โรลจริงๆ เธอโง่จนไม่รู้จักรักสามีของตัวเอง ไม่รู้จักหน้าที่ สั่งสอนได้ไม่ดีด้วยซ้ำ คิดแล้วก็อัดอั้นตันใจ” เซี่ยจิ่นพูดไปก็รู้สึกไม่สบายใจ “แต่งงานกับภรรยาอย่างเอียนหยู่โรล นายเซิ่งของพวกเราชาตินี้จะใช้ชีวิตยังไงนะ?”

คำพูดประโยคนี้สะเทือนใจเซียวจวินเซิง จู่ๆ เขาคิดถึงวันนั้นที่ตีลูกชายตัวเอง ภาพที่เอียนหยู่โรลมุดใต้โต๊ะ มันทนดู...ไม่ได้จริงๆ

เห็นเซี่ยจิ่นตาแดงก่ำ เขาก็ตำหนิไม่ได้อีก เขาโอบภรรยาไว้ในอ้อมกอดแล้วพูดปลอบ “หนูจิ่น คุณก็ไม่ต้องเสียใจ พรมลิขิตถูกกำหนดไว้แล้ว ใครมีความสัมพันธ์กับใคร อยากหลบก็หลบไม่พ้น”

ในตอนที่พูดคำพูดนี้ รอยยิ้มของเนี่ยหยวน ปรากฎในหัวของเขา

ตั้งแต่คืนนั้นที่เขาตั้งกฎไม่ให้ เนี่ยหยวนเข้าห้องทำงานของเขาอีก เด็กคนนั้นเชื่อฟังแล้ว แต่ระยะห่างของทั้งสองคนไม่ได้ไกลออกไป สายตาที่เธอมองเขามันอ่อนโยนและมีความรักมากขึ้น...

ถึงแม้เซียวจวินเซิงจะไม่ยอมรับสายตาขของเธอ แต่ในใจรู้ดี ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสักวันที่ตัวเองอดกลั้นไม่ไหว...การควบคุมตัวเองของคนเรามีจำกัด เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการในทันที คือให้ เนี่ยหยวนออกไป

เซี่ยจิ่นซบไหล่กว้างของสามี ความเปรี้ยวอมหวานของความสุขค่อยๆ เกิดขึ้นในช่องอก ขอบคุณสวรรค์ที่มอบสามีที่ดีเลิศขนาดนี้ให้กับเธอ ตัวเองรักเขายิ่งกว่าชีวิต

เซี่ยจิ่นเงยหน้า เรียกอย่างลึกซึ้ง “จวินเซิง...”

“หืม?” เซียวจวินเซิงได้สติ เห็นดวงตาเป็นประกายของภรรยา เหมือนกับมีความอ่อนโยนที่ไม่สิ้นสุดแฝงอยู่ด้านใน เขารู้สึกใจสั่น เหมือนกับมีความร้อนวูบผ่าน

เขายกนิ้วมือเรียวยาวขึ้นลูบไล้พวงแก้มที่แดงระเรื่อของภรรยา ดมกลิ่นหอมของดอกไวโอเล็ตที่โชยออกมาจากร่างกายของเธอ เขาใจสั่นจริงๆ

“จวินเซิง~”

“อืม” เซียวจวินเซิงยกมือจับคางของภรรยา หาริมฝีปากที่อ่อนนุ่มมีเสน่ห์ของเธอเจอ ริมฝีปากเย็นเฉียบค่อยๆ ประทับลงไป...

เซี่ยจิ่นตัวสั่น จากนั้นก็โอบคอของสามีอย่างนุ่มนวล เธออ้าปากรับความรักของเขา ยังคงหวานอยู่ ยังคงนุ่มนวลอยู่ ความรู้สึกของไฟช็อตยังคงอยู่...