เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 139

จู่ ๆ เซียวเซิ่งรีบกลับมา หน้าที่สำคัญก็คือเปลี่ยนเครื่องบิน ทำเอกสาร

เขาจะไปที่เขตทะเลแทบชายแดนดู ถ้าหากเอกสารไม่ครบหรือว่าเส้นทางเครื่องบินมีปัญหา ก็กลายเป็นผู้ข้ามแดนผิดคนหมาย จะถูกทหารรักษาการณ์ทั้งหมดยิงตาย

จากสถานะของเซียวเซิ่งอยากจะยืมเครื่องบินสักลำไม่ใช่เรื่องยาก สภากาชาดสากลจัดหาเฮลิคอปเตอร์สองลำให้เขาทันที นักบินรับช่วงต่อ เขากลับมาอาบน้ำเปลี่ยนยาที่บริษัท ใครจะไปรู้ว่าจะได้เห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกคนรังแก โมโหจนเขาเกือบจะจุดไฟเก่า

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโน้มน้าวใจ ถึงได้ให้เขาไปห้องน้ำ “คุณอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน”

“ภรรยา เธออาบให้ฉัน~”​เซียวเซิ่งคว้าเธอไม่ปล่อย เกือบจะดึงกางเกงหลุด

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนใจเต้นแรง แล้วชิงกางเกงตัวเองกลับอย่างสู้ตาย “ท่านประธานเซียว คุณระวังสถานะหน่อย อย่าหาโอกาสได้ก็จะลวนลามได้ไหม?

“สถานะของฉันก็คือสามีของเธอ” เซียวเซิ่งเบียดเธอไปมุมผนัง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้น เคาะหน้าจอโทรศัพท์ แล้วพูดอย่างเย็นชา “เห็นแล้วยัง พวกเรามีทะเบียนสมรส จะเล่นยังไงก็ไม่เรียกว่าโรคจิต!”

เอ่อ...ยังมีคนเอาทะเบียนสมรสเป็นภาพพักหน้าจอด้วย

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ เธอพูดขึ้น “เพียงแค่คุณให้ต้าฟากับฉัน ฉันอาบน้ำเป็นให้คุณทุกวัน”

“ได้”​ คนเราอย่ามองแค่ผลประโยชน์ตรงหน้า บ้านเมืองสงบถึงจะสำคัญที่สุด เซียวเซิ่งเห็นด้วยทันที และพูดขู่ “ถ้าหากเธอพูดไม่เป็นคำพูด ผลที่ตามมาจะหนักหนามาก!”

“รู้แล้ว” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก้มหน้าเดินออกไปอย่างกลุ้มใจ

ตัวเองต้องบ้าไปแล้วแต่ๆ ถึงได้ ทำไมถึงได้รับปากมั่วๆ นะ? เพียงแต่พูดแบบนี้ก็ถือเป็นแรงจูงใจ ไม่นานเขาก็จะต้องพาเอี๋ยนต้าฟากลับมา เพียงแต่พูดแบบนี้ก็เป็นการกระตุ้นอย่างหนึ่ง

เซียวเซิ่งอาบน้ำลวกๆ ผมยังไม่ทันจะแห้ง นักบินโทรศัพท์มา “ท่านประธาน เอกสารทุกอย่างทางด้านนู่นเตรียมพร้อมแล้ว

“ตกลง” เซียวเซิ่งออกมาจากห้องน้ำ ขณะถือโทรศัพท์มือถือก็ออกคำสั่งอะไรด้วย และติดกระดุมเสื้อเชิ้ตไปด้วย

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังเก็บกวาดแครนเบอรี่และก้าสตอเบอรี่บนโต๊ะทำงาน เห็นแบบนี้เธอเช็ดมือ แล้วติดกระดุมให้เขาต่อ

เซียวเซิ่งหัวใจหวานชื่นอยู่ครู่หนึ่ง ภรรยาของตัวเองที่มองมาทางนี้ มุมปากยิ้มอ่อนขึ้นเล็กน้อย เธอที่เชื่อฟังแบบนี้น่ารักจริงๆ! เขาไม่อยากพูดพร่ามกับนักบินอีกต่อไป จนกระทั่งตัดสายไป

บาดแผลตรงหน้าอกของเซียวเซิ่งลึกมาก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่กล้าดูด้วยซ้ำ เธอรู้สึกผิด แล้วถามขึ้นอีก “คุณจะเดินทางไกลหรอกคะ? งั้นคุณคืนเอี๋ยนต้าฟาให้กับฉันนแล้วค่อยไป”

“เดินทางไกล แต่ว่าสองสามวันก็กลับมา” เซียวเซิ่งจับคางของเธอ น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างมาก “เอี๋ยนต้าฟาเที่ยวเล่นบนเกาะอยู่กับเย่เฟิง ฉันไปรับเขากลับมา เธอจะได้ไม่ต้องหาเรื่องฉันทุกวัน”

“ฉันหาเรื่องตรงไหน?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคิดว่าตัวเองแสดงออกดีแล้ว ผู้ชาย ทั้งๆ ที่ตัวเองก่อเรื่องยังจ้องให้พวกเขา “เซียวเซิง ฉันไปรับลูกกับนายได้ไหม?”

“ตกลง” เซียวเซิ่งรับปากอย่างรวดเร็ว แล้วโอบเธอเดินออกไปด้านนอก ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งถึงประตูก็ถูกโอเล่ย์ขวางให้ “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

“ไปแล้ว จะทำไม?” เซียวเซิ่งปกป้องเอี๋ยนเสี่ยนเนี่ยนไว้ เหมือนกับกลัวว่าโอเล่ย์จะแย่งไป “ผู้หญิงของฉันไม่อยากจากฉันไป นายขัดแย้งอะไร?”

“คือแบบนี้ครับท่านประธาน เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำให้ ถังเหวยถูกไล่ออก เธอจะต้องแทนตำแหน่งว่าง” โอเล่ย์อธิบายคร่าวๆ

“เป็นแบบนี้เอง? หึ...”

เซียวเซิ่งกระแอมลำคอ ปล่อยเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออก “ภรรยา ครั้งนี้สามีช่วยเธอไม่ได้แล้ว ถึงแม้ฉันจะเป็นประธาน แต่ก็ไม่สามารถทำตามอำเภอะใจได้ พวกเราสถานะสูงส่ง ยิ่งต้องปฏิบัติตามข้อกำหนด! ดังนั้นเธอรอฉันกลับมาอย่างเชื่อฟัง นะ?”

“ฉันไม่ได้เบียดเธอออกไป เป็นพวกเขา...เฮ้อๆ โอเล่ย์ นายอย่ายึดติดมากเกินไป?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็อธิบายไม่ชัดเจนแล้ว เธอส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “โอสุดหล่อ ฉันอยากออกไปกับเซียวเซิ่ง นายค่อยหาคนเถอะ ขอร้องนายล่ะ!”