เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 146

“พี่ซี กินข้าวเช้าแล้วหรือยัง?”

หลังจากที่รถเคลื่อนตัวจากไปแล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็กำกล่องใส่อาหารไว้ในมือแน่น เธอเอ่ยถามขึ้นอย่างเขินอาย

อานฉุนซีมักช่วยเธอเป็นประจำ เธอเองก็ไม่มีสิ่งใดไปตอบแทน แม้อาหารเช้าเล็กน้อยนี้จะไม่ได้มีค่านัก แต่ก็นับว่าเป็นน้ำใจของเธอ

“ยัง......ยังไม่ได้กิน” อานฉุนซีเป็นผู้เฉลียวฉลาด เมื่อเห็นเธอเอ่ยเช่นนี้ ต่อให้กินแล้วก็ปฏิเสธไม่ได้

เขาเห็นในมือเสี่ยวเนี่ยนถือกล่องข้าวเอาไว้ จึงรู้ว่าเธอนำมาให้สวี่เจียน คาดไม่ถึงว่าจะมีของตนด้วย เขาจึงรู้สึกดีใจแล้วรีบหยุดรถลงข้างทางทันที

“ฉันทำเกี๊ยวซ่ามา ไม่รู้ว่าจะถูกปากนายหรือเปล่า?”

“ต้องถูกปากผมอย่างแน่นอน! ต่อให้เธอเอายาพิษให้ผมกิน ผมก็ยินดีที่จะกินมัน”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา เพียงเผยอมุมปากยิ้ม รอยยิ้มนั้นช่างบริสุทธิ์ ริมฝีปากเรียวบางของเธอช่างดึงดูดใจยิ่งนัก

อานฉุนซีมองไปด้วยความหลงใหล เขารับกล่องข้าวนั้นมาด้วยท่าทางดีใจ แต่กลับถอนหายใจว่า “คิดไม่ถึงเลยนะว่า ผู้หญิงที่ไม่มีทางทำอาหารให้ผมกินแน่ ๆ ในวันนี้กลับนำอาหารมาให้ผมกินประทังความอยาก”

“ฉันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแกล้งทำเป็นโกรธ เธอเอื้อมมือไปจะหยิบกล่องอาหารคืนมา “พี่ซี งั้นก็ไม่ต้องกิน”

“โธ่ เสี่ยวเนี่ยน อย่าทำแบบนี้สิ!” อานฉุนซีปัดมือเธอออกแล้วบ่นว่า “เธอไม่ยินดีจะทำอาหารให้ผมกินทั้งชีวิต แล้วยังจะเอาอาหารมื้อนี้คืนไปอีก เธอนี่เลือดเย็นเหลือเกิน!”

กล่าวจบ เขาก็รีบแย่งเอาเข้าปากไปเคี้ยวอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะกลืนลงท้องส่งเสียงดังว่า “อืม อร่อย! ทั้งหอมทั้งกรอบ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเถียงสู้เขาไม่ได้ จึงยื่นมือไปแย่งกล่องใส่อาหารมา

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลบไปด้านข้างอย่างคล่องแคล่ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ทันระวังจึงทำให้ล้มเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอตกอกตกใจเสียจนสมองแทบระเบิด ใบหน้าขาวผ่องแดงเรื่อขึ้นทันที

อานฉุนซีเม้มปากของตนแล้วกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจของเขาเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ

เขาไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินเธอ แต่ก็ไม่กล้าผลักเธอออกไป ร่างกายของหญิงสาวอ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูก พิงอยู่ตรงแผ่นหน้าอกอันหนาแน่นของเขา มีเพียงเสื้อผ้าบาง ๆ มาขวางกั้น สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นของหัวใจ ช่องว่างระหว่างทั้งสอง ทำให้เขาได้กลิ่นกายเธออ่อน ๆ

“คุณนายคะ สิบเมตรข้างหน้าเป็นรถของอานฉุนซี”

รถหรูคันหนึ่งขับตรงเข้ามา ผู้ช่วยหญิงเอ่ยเตือนคุณนายแล้วชะลอความเร็วรถลง

เซี่ยจิ่นกำลังดูมือถืออยู่พอดี เธอจึงถ่ายรูปเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของอานฉุนซีได้หลายใบ ก่อนจะแอบพึมพำว่าสองสามีภรรยานี่ช่างหวานชื่นกันจริง ๆ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ร่างของเธอเหยียดตรงทันทีแล้วมองออกไปที่นอกหน้าต่าง

“นี่ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ต้องอายขนาดนี้เลยเหรอ?” อานฉุนซีเคี้ยวเกี๊ยวในปากแล้วเย้ยเธออย่างขำขัน “ก็บอกแล้วไงว่าเราเป็นพี่น้องกัน มีกายแตะเนื้อต้องตัวกันบ้างจะเป็นไรไป? อีกอย่าง ผมไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย”

เขาพูดคำว่า “พี่น้อง” ออกมาอย่างตั้งใจ และนี่คือจุดเด่นของอานฉุนซี เขาค่อนข้างเฉลียวฉลาด ถึงอย่างไรเขาก็เคยรักเธอมาก่อน อานฉุนซีเป็นเหมือนสิ่งที่ไม่อาจลบไปจากใจเขาได้ การเป็นพี่น้องกันดีกว่าเป็นไหน ๆ อย่างน้อยก็สามารถเจอหน้ากันได้บ่อย ๆ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้พูดอะไรออกมา ในใจเธอกระสับกระส่าย

เซียวเซิ่งคงไม่ให้เธอไปถูกเนื้อต้องตัวผู้ชายคนอื่นอย่างแน่นอน แม้เธอจะไม่ได้คิดทำตามที่เขาบอกทุกประการ แต่ก็กลัวว่าเขารู้เข้าแล้วจะโมโห......

“สามีเธอไม่รู้หรอกน่า” อานฉุนซีมองเธอด้วยท่าทางทะนุถนอม เขากินด้วยท่าทางสง่า “เสี่ยวเนี่ยน ต่อแต่นี้ถ้าได้เจอกันอีกช่วยทำเกี๊ยวนี้ให้พี่กินอีกได้ไหม? พี่ซีกินแล้วติดใจจริง ๆ เธอต้องรับผิดชอบนะ”

ไห่ถังทำอาหารมากมายนับไม่ถ้วนให้เขากิน แต่เขากลับชื่นชอบเกี๊ยวธรรมดาเลิศรสนี้ ดุจดั่งอาหารจากสวรรค์

“ถ้ามีเวลา......ก็ได้ค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองไปยังกล่องอาหารอีกกล่อง อารมณ์ของเธอดูแย่ลง สวี่เจียนให้เธอทำเกี๊ยวนี้อีก ผ่านไปหนึ่งเดือน ในที่สุดเธอก็ทำมัน แต่ว่า......