เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 145

“พ่อบ้านเซี่ย ฉันออกไปข้างนอกแล้วนะคะ” เมื่อออกมาอีกครั้ง ท่าทางของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดีขึ้นเยอะ “ตอนเที่ยงฉันไม่กลับมาทานแล้ว ตรงไปทำงานเลย เบอร์โทรของฉันลุงบันทึกไว้หน่อย มีเรื่องอะไรโทรติดต่อฉัน”

“บันทึกไว้แล้วครับ โอเล่ย์บอกเบอร์โทรศัพท์ของคุณกับผมไว้” พ่อบ้านเซี่ยเดินออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนเธอ “คุณจะขับรถออกไปเอง หรือต้องการคนขับรถครับ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนึกได้กะทันหัน บัตรรับรองของตัวเองอยู่ในกระเป๋า หวงฟางไม่มีทางเอากระเป๋าออกมาให้แน่ เธอครุ่นคิด แล้วลองเชิงใช้งานพ่อบ้านเซี่ย “ลุงเซี่ยคะบัตรประชาชนกับใบขับขี่ของฉันหาย ลุงช่วยฉันจัดการได้ไหม?”

“ไม่มีปัญหาครับ” พ่อบ้านเซี่ยรับปาก “เรื่องเล็กน้อยพวกนี้ ผมชำนาญที่สุด คุณสั่งมาก็พอครับ”

“งั้นขอบคุณนะคะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโล่งใจ เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำเอกสารยังไง เมื่อก่อนตอนที่ของหายก็เป็นสวี่เจียนที่จัดการให้ มีสวี่เจียนอยู่ เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แม้แต่ไปถอนเงินที่เคาเตอร์ธนาคารก็ไม่ต้อง เธอถูกตามใจเหมือนลูกสาวจริงๆ

เฮ้อ มีเงาของสวี่เจียนอยู่ทุกที่ในชีวิต เธอจะลืมเขาในทันทีได้ยังไงนะ?

เห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขมวดคิ้ว สายตาหม่นหมอง เหม่อลอย พ่อบ้านเซี่ยถามเสียงสูง “คุณนายน้อย งั้นผมขับรถไปส่งคุณเถอะครับ!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกตัว มองไปทางพ่อบ้านเซี่ยแล้วพูดอย่างจริงจัง “ลุงเซี่ย ลุงเรียกฉันว่าเสี่ยวเนี่ยนเถอะค่ะ คุณนายน้อยฟังแล้วแปลกๆ ไม่ได้อยู่สังคมศักดินา ฉันก็ยังไม่แก่ เพิ่ง 21 ปี ยังวัยรุ่นอยู่นะ อย่าเรียกฉันจนแก่”

“ฮ่าฮ่า ครับ” พ่อบ้านเซี่ยยิ้มแล้วพยักหน้า “เสี่ยวเนี่ยน ใบขับขี่ทำใหม่ได้ตลอดเวลา แต่ว่าช่วงนี้ผมเป็นคนขับรถให้คุณเถอะครับ รอสามีของคุณกลับมา เลือกรถที่เหมาะสำหรับคุณสักคัน คุณค่อยขับเอง”

สามีของคุณ? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหน้าแดง ใจสั่น “พ่อบ้านเซี่ย เอาเบอร์โทรศัพท์มือถือของเซียวเซิ่งให้ฉันหน่อยค่ะ ฉันอยากจะโทรหาเขา”

“ครับ” พ่อบ้านเซี่ยเอาเบอร์โทรศัพท์ของเซียวเซิ่งให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แล้วพูดปลอบ “คุณชายน้อยจะต้องอยู่บนเครื่องบินแน่นอน คงจะโทรไม่ติดเป็นเรื่องปกติ คุณอย่าคิดเรื่อยเปื่อยนะครับ ไม่เป็นมงคล”

“ทราบแล้วค่ะ แค่คิดถึงเขาในทางที่ดี” จู่ๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็แสบจมูก เธอรีบเช็ดตา นึกได้ถึงฝันร้ายเมื่อคืน รู้สึกกลัวอย่างอกสั่นขวัญหาย

พ่อบ้านเซี่ยเห็นเธอหงอยเหงา หางตายังมีน้ำตาคลอ ก็รู้สึกปวดใจ แล้วเป็นห่วงคุณชายน้อยตาม แต่เขาอายุคราวนี้แล้ว จะต้องนิ่งไว้ เขาขับรถมา “เสี่ยวเนี่ยน ขึ้นรถเถอะ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตาแดงก่ำอยู่ตลอ กลัวว่าถูกเขาเห็นแล้วจะน่าอาย จึงรีบโบกมือ “ไม่ต้องลำบากค่ะ ฉันนัดรุ่นพี่ไปคุยธุระ เดี๋ยวโทรเรียกให้เขามารับก็ได้ค่ะ”

“เสี่ยวเนี่ยน ผมไม่ห้ามให้คุณไปพบใคร แต่จะต้องรักษาระยะห่างนะครับ!” พ่อบ้านเซี่ยเตือนด้วยความหวังดี “ไม่ว่าคุณรับหรือไม่รับการแต่งงานนี้ คุณก็เป็นคนที่แต่งงานแล้ว อย่างทำเรื่องที่เสียใจภายหลังนะครับ”

อย่างน้อยอย่าใกล้ชิดกับผู้ชาย ความสามารถในการหึงของคุณชายน้อยไม่มีใครเทียบได้ ถึงเวลาเขาหึงขึ้นมา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะรับไม่ไหว

“วางใจเถอะค่ะ ลุงเซี่ย ฉันไม่ได้เป็นคนมั่วซั่วค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคิดถึงเซียวเซิ่งโดยไม่รู้ตัว จู่ๆ เธอยิ้มมุมปากแล้วพูด “อีกอย่างผู้ชายที่ฉันรู้จัก เซียวเซิ่งร้ายกาจที่สุด แล้งน้ำในที่สุด ไร้ยางอายที่สุด ลุงอย่าเลียนแบบเขาเด็ดขาด”

“เอ๊ะ! คุณชายน้อยที่มีความสามารถ หน้าตาหล่อเหลา สง่าผ่าเผยของพวกเรา ทำไมพออยู่ที่คุณก็เปลี่ยนไปนะ...คุณอย่าใส่ร้ายคุณชายน้อยของพวกเราได้ไหมครับ?” พ่อบ้านเซี่ยมีความขัดแย้ง ท่าทางไม่พอใจ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้ว่าเขารักเจ้านาย เธอแอบแลบลิ้น บอกลาแล้ววิ่งออกไป

จนกระทั่งเธอเดินไปไกล พ่อบ้านเซี่ยถึงได้หยิบโทรศัพท์ออกมาสั่งให้คนแอบตามไป อันที่จริงไม่ได้อยากจะเฝ้าเธอ แต่อยากปกป้องเธอ กลัวว่าจะมีคนหวังร้ายกับเธอ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนวิ่งออกไปนอกประตูใหญ่ถึงได้หยุดลง เธอปรับอารมณ์ หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหา อานฉุนซี “พี่ซี ฉันอยู่ที่ประตูมายด์ฮาร์ท วิลล่า พี่มารับฉันหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ”