เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 164

นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเรียกสองคำนั้นออกไป จู่ ๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็เขินอายมาก ขนตาหนาถูกดึงขึ้นเล็กน้อย มือทั้งสองข้างจับชายเสื้อของ

เซียวเซิ่งแน่น กัดริมฝีปากและไม่พูดอีก

ท่าทางขี้อายและน่ารักของเธอเกือบทำให้เขาตาย หัวใจของเซียวเซิ่งละลาย “เด็กดี เมื่อกี้เรียกว่าอะไรแล้ว？”

ที่รัก？ที่……รักใช่ไหม？

ความสุขนี้มากะทันหันเกินไปหรือเปล่า？

ยัยตัวร้ายมักจะเงียบ ๆ แต่จู่ ๆ เธอก็หันกลับ 180 องศา ไม่เสแสร้งเลย มันทำให้เซียวเซิ่งตกใจจนสงสัยในชีวิตของเขา

เขาลืมไปเสียสนิทว่าเขาเป็นคนทำทุกย่างก้าว และรวบเธอทีละเล็กทีละน้อยในตาข่ายที่เขาถักทออย่างระมัดระวัง——หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่

เธอจะตกหลุมรักเขาเพราะเขารักเธอ

“เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายของคุณ” ปลายนิ้วเรียวชี้ไปที่คางสวยของภรรยาเบา ๆ

เมื่อใบหน้าของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกยกขึ้นทีละนิดด้วยความเร็วของการยั่วยุของชายคนนั้น ดวงตากลมโตจ้องมองมาที่เขา เต็มไปด้วย

ความอ่อนโยนและอ่อนหวาน จู่ๆ เซียวเซิ่งก็เวียนหัว กระแสความร้อนที่มหาศาลและน่าตกใจเกือบระเบิดช่องอกของเขา ทำให้ร่างกาย

ครึ่งหนึ่งชา

“ที่รัก รีบเรียกเร็ว” เขาวางมือบนไหล่ของเธอ กัดฟันและกระตุ้นเธอ ต้องการให้เธอเรียกสองคำนี้อย่างเร่งด่วน

“ที่รัก” เงียบยิ่งกว่าเสียงยุง

เซียวเซิงกระวนกระวายจนแทบอยากจะเผาตัวเองด้วยไฟ “เรียกให้ดังขึ้นหน่อย！”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเขินอายไม่ไหว เมฆสีแดงสองก้อนลอยขึ้นอย่างเงียบ ๆ บนแก้มที่ขาวราวกับหิมะ การแต่งหน้าที่ปราศจากการตกแต่ง

นั้นบริสุทธิ์และสะอาด ในสายตาของเซียวเซิ่งความงามนั้นน่าทึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะการควบคุมตนเองโดยธรรมชาติของเขา สิ่งนี้จะทำให้เธอ

ตกอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างแน่นอน

หลังจากกลั่นอารมณ์มาเป็นเวลานาน ปากที่มีริมฝีปากสวยก็เปิดและปิดอย่างแผ่วเบา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเรียกออกมาสองครั้งอย่างเขินอาย

“ที่รัก ที่……รัก”

ปากเล็กของภรรยา ช่างจนหวานจะตายจริง ๆ

เซียวเซิ่งทนไม่ได้อีกต่อไป หายใจหอบและก้มหน้าลง มองหาริมฝีปากของเธออย่างใจจดใจจ่อ ความแข็งแกร่งและเร่าร้อนจูบเข้า

ไป……

ความสุขอันยิ่งใหญ่ที่เกิดจากการยอมรับตัวตนของเธอ ได้กลายมาเป็นริมฝีปากและฟันที่นุ่มและมีความสุขนี้……

ภรรยาตัวน้อยนุ่มนวลขึ้น ทำให้จิตใจของเขาอ่อนยวบ อยากจับเธอไว้ในมือแ ละคาบเธอไว้ในปากตลอดชีวิต

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอขึ้น ทันเวลาเพื่อสบตากับดวงตาที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่สดใสและลึกซึ้งของเซียวเซิ่ง จ้องตา

เธอ หลงใหลซึ่งกันและกัน และเต็มไปด้วยความรัก ทันใดนั้น ความซ่านซ่านปนเปรี้ยวก็ไหลเข้ามาในหัวใจของเธอ……

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตัวสั่น หลบสายตาและไม่ยอมสบตาเขาอีก แต่เธอเปิดริมฝีปากอย่างเชื่อฟัง และปล่อยให้เขาเข้ามา……

รอยยิ้มฉายแววในดวงตาของเซียวเซิ่ง ปรากฏว่าการได้รับความรักจากเธอช่างงดงามยิ่งนัก นุ่ม หวาน แต่ไม่เลี่ยน คุ้มตลอดชีวิต...

เสี่ยวเนี่ยน

เสี่ยวเนี่ยนของผม ผมรักคุณ รักคุณรักคุณมาก……

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกปลายนิ้วขึ้นในขณะที่ถูกจูบ แล้วปลดกระดุมเสื้อสามีอย่างคล่องตัว

จากนั้นเซียวเซิงก็ปล่อยริมฝีปากของเธอ และเช็ดน้ำใสใสออกจากมุมริมฝีปากของเธอ “เมียจ๋า ผมไปอาบน้ำ คุณไปนอนเถอะ”

“ฉันอาบให้คุณ” พูดออกมาโดยไม่คิด

เซียวเซิ่งหัวเราะ เมื่อก่อนเขาเคยบังคับให้เธอช่วยอาบน้ำแต่ปฏิเสธ จู่ ๆ ก็จู่โจมแล้ว อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวานชื่นและสบายใจ

บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองรุกมากเกินไป เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหน้าแดง และหาทางลงจากตรงนี้ “คุณได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ ฉันจะถูหลังให้

คุณ”

แต่เขาบาดเจ็บมาไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว เซียวเซิ่งมองดูภรรยาตัวน้อยของเขาอย่างยั่วยุ “ผมคิดว่าคุณอยากเห็นผู้ชายหล่อ”

หลงตัวเองมาก ดวงตาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเต็มไปด้วยความหลงใหลในตัวสามีของเธอ และเธอก็ไม่ได้เปิดเผยเขา สายตาจ้องมองไปที่

หน้าอกที่แข็งแรงสีข้าวสาลี เขายกมือขึ้นแตะบาดแผลเบา ๆ แล้วถอยกลับเหมือนสายฟ้า “เจ็บไหม？”