เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 163

“พี่ นี่มันดึกแล้ว พี่ไปนอนเถอะ”

เซียวซาลังเลที่จะให้พี่ชายนอนดึกเพื่อเธอ และก็ไม่โทษว่าพี่ชายของเธอไร้ความรู้สึก

จนกระทั่งบัดนี้ สวี่เจียนไม่ได้มองเธอโดยตรง และไม่รู้จักตัวตนของเธอ ในเวลานั้นเธอแจ้งชื่อสกุลของเธอว่า “เซียวซา”……ดัง

นั้น จะพูดอะไรเกี่ยวกับการแต่งงาน？

“รอเธอหลับก่อนพี่ค่อยไป”

เซียวเซิ่งยกมือขึ้นลูบหัวเซียวซา แล้วดึงเก้าอี้ข้างเตียงมา นั่งลงอย่างสง่างาม “ไม่ต้องคิดมากแล้ว แค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“อืม” เซียวซาตอบรับ

แต่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร？

ตอนที่สวี่เจียนเข้ามา มันทำร้ายหัวใจและปอดของเธอ มันทำให้วิญญาณของเธอตกใจอีกครั้ง และเธอจะไม่มีวันลืมมันในชีวิตนี้……

จมูกของเซียวซาเจ็บ น้ำตาก็ไหลออกมา กลัวว่าพี่ชายของเธอจะเห็นอะไรบางอย่าง หลับตาลงตอนนี้และปล่อยให้น้ำตาไหลเข้าสู่หัวใจ

หลังจากนั้นไม่นานเซียวซาก็ผล็อยหลับไปพร้อมกับหายใจสม่ำเสมอ

เซียวเซิ่งยืนขึ้นและช่วยน้องสาวห่มผ้านวม ถอนหายใจอย่างเป็นทุกข์แต่ทำอะไรไม่ได้ ปิดไฟหัวเตียง เดินออกมา ปิดประตูอย่างเบามือ

เขาไม่ได้ออกไปทันที แต่ยืนพิงกำแพง เมื่อค่อย ๆ มองไปที่ประตู ดวงตาสีเข้มและเย็นชาก็ฉายแววครุ่นคิด……

ในห้องฝั่งตรงข้ามประตู เซียวซาก็ลืมตาขึ้นเช่นกัน น้ำตาร่วงหล่นจากหางตา ความเจ็บปวดแสนลึกล้ำ

หลังจากเงียบไปนาน เธอก็คายยาเม็ดคุมกำเนิดที่ซ่อนอยู่ใต้ลิ้นออกมา อีกทั้งจิบน้ำเล็กน้อย แล้วบ้วนทิ้งลงในถังขยะ

ข้างนอกประตู เซียวเซิ่งได้ยินบางอย่างแผ่วเบา แต่เขาไม่ต้องการสืบสาวแล้ว

การพลิกตัวไปมาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาทำให้เขาเหนื่อยมาก ยกมือขึ้นลูบกลางคิ้ว หลังจากหลับตาลงครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจจากไป

ฝนจะตก ผู้หญิงจะแต่งงาน ไม่มีใครควบคุมได้

น้องสาวโตแล้ว แม้ครั้งนี้จะหยุดได้ แต่ครั้งหน้ากลับมาตั้งท้องลูก ยังไงก็ต้องยอมรับมัน？ล้วนให้เธอรู้สึกตัวเองเถอะ แต่สวี่เจียนอย่าได้

คิดเพ้อเจ้อจะมาเป็นลูกเขยของตระกูลเซียว！

“ขอโทษนะคะ พี่” เซียวซายืนอยู่ที่หน้าต่าง มองดูรถของพี่ชายเธอออกไป มีความมุ่งมั่นและลึกซึ้งในดวงตาที่สวยงาม

ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่ใช่เด็กผู้หญิงอีกต่อไป แต่เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว

แม้ว่าพ่อและพี่ชายของเธอจะรักเธอมาก แต่พวกเขาก็รักเธอตลอดไปไม่ได้

เธอต้องทำงานหนักเพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่รักเธอไปตลอดชีวิต ดังนั้น เธอจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของพ่อแม่อีกต่อไป แต่ไปทำตามใจตัว

เอง……

“สวี่เจียน คุณต้องดีนะ อย่าทำให้ฉันผิดหวังในความรักอันลึกซึ้งของฉันที่มีต่อคุณ！ฉายแสงเสน่ห์ต่อไป ให้ฉันหลงใหลคุณเหมือน

แมลงเม่าโดนไฟ”

อย่างไรก็ตาม หากสุดท้ายสวี่เจียนจะทำให้เธอผิดหวัง กระทั่งเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอปรากฏตัวในชีวิตของเขา……

กู้จ่านหนิงถูกเซียวเซิ่งกดขี่มากจนไม่สามารถทำอะไรได้ ตั้งใจจะโค่นเซียวเซิ่ง แต่ตัวเองก็ยังมีหนทางที่จะตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา...

เฮ้อ！

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ติงจวนจวนภรรยาของกู้จ่านหนิงขับรถไปที่โกลเด้นฟีนิกซ์

ทั้งคู่ย้ายน้องสาวที่หลับใหลไปที่ด้านข้างของสวี่เจียน ยังจะจัดแจงท่าทาง กู้จ่านหนิงก็ร้องไห้ ขอโทษนะน้องสาว

เมื่อพ่อแม่เสียชีวิต กู้ฮ่าวหนิงพี่ชายคนที่สองอายุเพียง 5 ขวบและน้องสาวอายุเพียง 3 เดือน เป็นเพียงก้อนเนื้อ

20 ปีผ่านไป ก้อนเนื้อโตเป็นหญิงสาว เขาคิดที่จะหาผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกมาแต่งงานกับเธอ ใครจะรู้ว่าร้องเพลงนี้อีกครั้ง

“สามี อย่าร้องไห้ สวี่เจียนก็ค่อนข้างดีเช่นกัน” เมื่อภรรยาเห็นชายวัยสี่สิบเศษน้ำตาไหล จึงรู้สึกไม่สบายใจ

“เขาอยู่ในวัยสามสิบแล้ว สามารถเป็นพ่อของซีหนิงของเราได้แล้ว！” กู้จ่านหนิงพูด เขาตบตัวเองสองครั้งอย่างขมขื่น

ช่างเถอะ หากคุณเอาหินขว้างเท้าตัวเอง อย่าโทษคนอื่น！

คืนนั้นดึกมากแล้ว เซียวเซิ่งกำลังขับรถอย่างโดดเดี่ยวบนถนน ไฟทั้งสองด้านกระพริบเข้าและออก ตกลงบนใบหน้าหล่อที่เหนื่อยล้าของ

เขา โครงร่างนั้นลึกและละเอียดอ่อน

โรงพยาบาลกำลังใกล้เข้ามา และจู่ ๆ เขาก็ลดความเร็วของรถลง รู้สึกเหมือนคิดถึง

ไม่รู้ว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังยืนยันที่จะรักสวี่เจียนหรือไม่？ได้พาเด็กไปไหม？

เธอกับแสงนั้นอ่อนโยนมาก ความรู้สึกนี้ช่างสวยงาม

พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่งราวกับว่ามีกระแสจิต ทั้งสองลืมตาขึ้นพร้อมกัน เมื่อใบหน้าหล่อเหลาที่ผอมแต่หล่อเหลาของเซียวเซิ่งเข้ามาเห็น

หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นสะท้าน และเบ้าตาของเธอก็ชื้น

ไม่ใช่รู้สึกน้อยใจ แต่เป็นรักสุดหัวใจ

ทำไมความเหนื่อยล้าระหว่างคิ้วของเขาถึงชัดเจนมาก？เกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้？

เมื่อก่อนเธอเห็นแก่ตัวเกินไป คิดแต่เรื่องลูกชาย ไม่เคยสนใจเขา แต่เพราะเขายุ่งจนเกินสมควร มีความเกลียดชังรุนแรง ถึงกับแทง

เขามีดหนึ่ง……

หัวใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเต้นแรง เธอกัดริมฝีปากแน่น อยากจะบอกเขา ฉันขอโทษนะที่รัก ฉันขอโทษมาก……

เปล่งออกมาจากปากกลับเป็น “คุณกลับมาแล้ว ฉัน……เปิดน้ำให้คุณอาบ”

ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็ปิดปากแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ น้ำตาแห่งความสำนึกผิดไม่สามารถกลั้นไว้ได้ ไหลลงมาเป็นเสียงเปาะแปะ

ทันใดนั้นแขนของเธอก็รัดแน่น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังไม่ได้ตอบสนอง เมื่อหันหลังกลับ ร่างเล็กๆ ของเธอก็ตกลงสู่อ้อมกอดอันมั่นคงของ

ชายผู้นั้น อ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเขาโอบกอดไว้แน่น อบอุ่นและปลอดภัย

“ร้องไห้ทำไม หืม？” เสียงทุ้มแหบต่ำแฝงกลิ่นอายของการปรนเปรอให้อย่างชัดเจน

เซียวเซิ่งยืนตัวตรง และจับหลังศีรษะของเธอด้วยฝ่ามือที่กว้างของเขา โอบศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง แม้ว่าเสื้อสะอาดของ

เขาจะเปียกน้ำตา แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจเลย

เขาคือผู้ชายของเธอ อยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอสามารถร้องไห้ในแบบที่เธอต้องการได้

“ที่รัก ที่จริงฉันไม่ได้บอกคุณ——” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเงยศีรษะขึ้น เสียงที่สวยงามสั่นเล็กน้อย “วันรุ่งขึ้นหลังจากที่คุณจากไป

ฉันได้แจ้งให้สวี่เจียนทราบอย่างชัดเจนแล้ว”

“เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ？” หัวใจของเซียวเซิ่งมึนงง และเขากอดเอวของภรรยาอย่างแรง ดวงตาสีดำลึกจ้องมองดวงตาที่

เปียกน้ำขนาดใหญ่ของเธอ “ที่รัก เรียกอีกรอบ เร็ว！”