เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 17

“พ่อบ้าน ได้โปรดเชื่อฉัน ฉันโดนใส่ร้ายจริงๆ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นทุกข์อยู่นานสักพักกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ “ฉันไม่คิดจะเป็นเจ้าสาวเขา ฉันมีคนรักของตัวเอง! เอียนหยู่โรวนั่นแหละที่วางยาฉัน ฉันเลยปรากฏตัวที่นี่”

“คุณเอี๋ยนคุณล้างความผิดยากมาก”

พ่อบ้านเซี่ยส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความหมดหนทาง “ทั้งๆ ที่เอียนหยู่โรวโดนวางยา เธอใช้อำนาจตรวจเลือดที่โรงพยาบาล หลักฐานแน่นหนา เพื่อแต่งงานเข้าตระกูลร่ำรวย คุณทำทุกวิถีทาง ใส่ร้ายแม้กระทั่งพี่สาวแท้ๆ ของตัวเอง คุณวางแผนตั้งใจจะทำเรื่องสายเกินแก้กับคุณชายในคืนแต่งงาน แต่คิดไม่ถึงว่าคุณชายจะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยม มาถึงขนาดนี้แล้ว เผชิญหน้ากับความจริงเถอะครับ”

“ถุย!”

เห็นเขาพูดอย่างมีระบบระเบียบ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ร้อนรนรุมเร้าจิตใจ คาวหวานส่งตรงถึงลำคอ กลั้นมานานสุดท้ายก็พ่นคราบเลือดเป็นจ้ำๆ ออกมา

“อ๊ะ!” พ่อบ้านสีหน้าเปลี่ยนไป “คุณเอี๋ยน คุณอย่าสะเทือนใจ แต่งงานกับคุณชายเราไม่ใช่เรื่องขายขี้หน้า ยังไงคุณชายเราก็เป็นหนุ่มหล่อที่สุดในโลก……”

หล่อแค่ไหนแต่ก็เลว

พ่อบ้านคนนี้หน้าตาดูใจดีอ่อนโยน คงไม่ยากที่จะพูดคุย เธอต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง

“ฉันโดนวางยาจริงๆ ค่ะ ตอนนี้ยังเวียนหัวอยู่ ฉันขอตรวจเลือดได้ไหม?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองพ่อบ้านอย่างวิงวอน ริมฝีปากซีดเซียว ใบหน้าไร้สีเลือด ทำให้รู้สึกเวทนาจากใจอย่างไร้เหตุผล

พ่อบ้านเซี่ยทนไม่ไหวอย่างที่คิดไว้ ใคร่ครวญสักพัก ก็พยักหน้ายินยอม “ก็ได้ครับ”

ถ้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ถูกวางยา ถ้าอย่างนั้นต้องสืบความซับซ้อนในนี้จริงจัง

“ขอบคุณจริงๆ ค่ะ!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกซาบซึ้งขอบคุณมาก ดวงตาที่มืดสลัวเป็นเวลานานก็ปรากฏแสงประกาย “ถ้าพิสูจน์ได้ว่าฉันโดนวางยา ปล่อยฉันไปได้ไหมคะ?”

“ต้องตรวจสอบหาหลักฐานอีกขั้น คุณรอก่อน ผมจะไปเตรียมหมอ” เซี่ยเอ่อยิ้มเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินออกไป

เพิ่งเดินออกมา ก็เงยหน้าขึ้นสบตาดำสนิทเซียวเวิ่งที่ซ่อนเร้นไปด้วยการขู่ขวัญ……

แปดโมงเช้าแล้ว กองหิมะละลายหายไป โลกกลับมาอุ่นเหมือนเดิม

อูเจินจูกับหลานยังคงนอนหลับอยู่ แสงแดดส่องหน้าเล็กขาวเนียนของเอี๋ยนต้าฟา ขนตาละเอียนอ่อนชุบไปด้วยแสงอันน่าดึงดูด สวยงามสุดขีด

หาวน้อยๆ หนึ่งที เด็กน้อยสั่นขนตายาวหนา ค่อยๆ ลืมตาที่คล้ายดวงดาว ยังไม่ตื่นดี ดูแล้วมึนๆ น่ารัก

จู่ๆ อูเจินจูข้างกายก็กรน เอี๋ยนต้าฟาหันศีรษะไปมองอย่างอึ้งๆ ทันใดนั้นขาเล็กก็ลื่นไถลลงบนพื้น วิ่งเท้าเปล่าไปที่ห้องคุณแม่

คุณแม่ไปทำงานแล้วเหรอ?

เจ้าก้อนแป้งวิ่งไปที่ห้องครัวอีกครั้ง มือเล็กสัมผัสตามใจคิด หม้อเย็นเตาเย็น ในใจเต้นตึกตักด้วยความหนักอึ้ง หน้าผากผุดเหงื่อออกมา

เมื่อคืนคุณแม่ไม่ได้กลับมาแน่ ไม่งั้นต้องทำอาหารเช้าไว้ ทิ้งโน้ตไว้แล้วค่อยไป

อูเจินจูได้ยินเสียงร้องไห้แว่วๆ ปลุกจนตื่น

ยกมือขึ้นคลำข้างกาย เด็กไม่อยู่ ก็ตกใจจนเธอลืมตาฉับพลัน นั่งขึ้นมา กำลังจะลงไปหา ก็เห็นศีรษะหดเป็นลูกเล็กอีกฝั่งของเตียง

เอี๋ยนต้าฟาย่อตัวพิงมุมกำแพง มือเล็กสองข้างกำเข้าหากัน ไหล่เล็กผอมกระตุก ดูแล้วน่าสงสารสุดขีด

“หนู ร้องไห้ทำไม?”

“ฮือๆ ……คุณแม่ไปไหนแล้วอ่า? เสี่ยวเหนียนหยูไม่ต้องการผมแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นะ! เธอไม่มีทางไม่ต้องการหนูหรอก”

อูเจินจูสงสารแทบตาย คลานไปกอดเด็กน้อยน่ารักไว้ในอ้อมอก “คุณแม่ไปบ้านอาสวี่ อาเป็นตำรวจ ปกป้องเธอได้”

“ไม่……”

เอี๋ยนต้าฟาดึงหูสองข้าง เบ้ปากพูดขึ้น “คุณแม่ผมเชื่อฟังมาก ไม่เคยค้างคืนข้างนอก โทรเบอร์อาสวี่ก็ไม่ติดด้วย!”

“โทรไม่ติด?” อูเจินจูงุนงงแล้ว คลำหาโทรศัพท์ แล้วกดเบอร์สวี่เจียนด้วยความว้าวุ่น

เสียงผู้หญิงในระบบดังขึ้น มือเธอสั่นระริก นึกถึงสายจากสวี่เจียนเมื่อคืนทันที มันแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก!