เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 16

“ค่ะ คุณชายฉลาด!”

หงยวี่กล่าวทำความเคารพ แล้วเอาคำพูดเซียวเวิ่งไปบอกพ่อบ้านเซี่ย มองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้วยิ้มเยาะด้วยใบหน้าคางคกขึ้นวอ

เขาจะกักขังเธอ?

สีเลือดบนหน้าจางหายไปหมด เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถอยหลังนั่งลงไปอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากสั่นระริก มองหน้าหล่อร้ายกาจของผู้ชายคนนั้นด้วยแววตาหวาดหวั่น เหมือนกำลังหาข้อพิสูจน์

เซียวเวิ่งหันตาไปจ้องมองเธออย่างชั่วร้าย มุมปากวาดโค้งขึ้นมา แววตาโจ่งแจ้งเหมือนแสงเลเซอร์ สามารถมองทะลุชุดนอนเธอ สัมผัสด้านในได้……

ไอ้ผู้ชายบัดซบนี่!

ด้วยความสูงศักดิ์ งดงามเหมือนภาพวาด แต่สิ่งที่ทำออกมาเทียบไม่ได้แม้แต่สุนัข! อยากเข้าไปข่วนเขาให้ตายไปเลยจริงๆ!

“พี่ พี่เขย……”

จู่ๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็เปลี่ยนเป็นหน้ายิ้ม ดวงตาองุ่นม่วงเต็มไปด้วยความรู้สึกเลื่อมใสยอมอยู่ใต้อำนาจ ขอโทษด้วยเสียงหวานละเอียดอ่อนที่สุด “อย่าขังฉันเลยนะคะ ได้ไหม?”

ทำได้สวยมาก!

ปริมาณความร้อนและกระแสไฟฟ้ารวมตัวกันที่ช่องท้องอย่างรวดเร็ว เซียวเวิ่งกำหมัดแน่นควบคุมอย่างสงบเยือกเย็น ไม่มีผู้หญิงสามารถใช้รอยยิ้มกระตุ้นความรู้สึก ความต้องการของเขาได้!

แต่เธอ……

เกียรติยศถูกเหยียบย่ำไปหมดแล้ว ยังฝืนยิ้มร่าได้อีก อยากจะรังแกเธอให้ร้องไห้จริงๆ จึงใช้อีกวิธีหนึ่ง

“เป็นญาติพี่น้องกัน ครอบครัวเดียวกันทะเลาะแตกคอกันมันไม่ดี ต่อไปฉันจะเชื่อฟังคุณ เคารพคุณเหมือนพ่อแม่ ให้ฉันออกไปสูดอากาศโปร่งหน่อยได้ไหม พี่เขย?”

หญิงสาวกัดปาก ตาโตใสแจ๋วมองเขา น่ารักน่าเอ็นดู สวยงามมีเสน่ห์

ใครสามารถปฏิเสธคนน่ารักแบบนี้ได้?

แต่เขารู้ หากไม่ยอมให้เธอสมหวัง เธอจะเหมือนแมวป่าถูกเหยียบหาง กระโดดขึ้นมาข่วนคน

ริมฝีปากสีชมพูอ่อนยกขึ้นเล็กน้อย เซียวเวิ่งยิ้มนิดๆ ยกเท้าขึ้นเดินไปหา “เด็กดี ในเมื่อเชื่อฟัง ก็อยู่บ้านคุกเข่าทำโทษ”

ความหมายก็คือไม่ปล่อยเธอไป?

แต่ลูกตัวเองวัยสามขวบส่งไปอยู่บ้านเพื่อน เธอจะสูญเสียอิสระไม่ได้ สูญเสียไปไม่ได้!

“นายมันไอ้อีกาชอบจิก!”

เธอระเบิดความโกรธอย่างที่คิดไว้ โพล่งขึ้นมาเหมือนผู้หญิงปากร้าย “อย่าไปไหนนะ ไอ้สารเลว! แกมีสิทธิ์อะไรมาขังฉัน? ไม่มีกฎหมายปกครองบ้านเมืองเหรอ? ไอ้กะโหลกเน่า ควรได้รับโทษมีดพันเล่ม ไอ้โง่เง่าโดนสวมเขา!”

เอ่อ……เอียนหยู่โรวและหงยวี่ฟังจนตะลึง เอียงศีรษะทึ่มอยู่ตรงนั้น

น่าสนใจจริงๆ เซียวเวิ่งกลั้นยิ้ม เชิดคางขึ้นเล็กน้อย สงวนท่าทีหยิ่งผยองเมินเฉย “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ตลอดไป จนถึงวันที่แก่ตาย”

ผลั่ก!

คำพูดเขาเหมือนมีดแหลมคมแทงเข้าไปในใจเธออย่างแรง บิดหัวใจเธออย่างโหดเหี้ยม มันเจ็บจนตรงหน้าเธอมืด

“เฮ้ย!” หลังจากความร้อนรนรุมเร้าจิตใจ จู่ๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็พุ่งตัวเข้าไปกอดเซียวเวิ่ง ตะแคงศีรษะ แล้วกัดคอเรียวขาวของเขาหนึ่งที

ยัยนี่……เกือบล้ม!

เซียวเวิ่งสีหน้าเปลี่ยนไป มือข้างหนึ่งจับเอวบางเธอให้อยู่นิ่ง ดึงเข้าหาอ้อมกอดตัวเองด้วยความหวาดผวาอยู่ ก่อนจะรู้สึกความเจ็บปวดจี๊ดจากลำคอ

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเธอรนหาที่ตาย!”

ไม่คิดเลยว่าเธอจะใช้ฟันที่เคยกัดคนอื่นมากัดเขา เซียวเวิ่งอย่างเขาเป็นสินค้ามือสองเหรอ?

ใช่ เธอรนหาที่ตาย ต้องพินาศไปด้วยกัน กึก! เสียงฟันกัดผิวดังชัดเจนอยู่ในหูกันและกัน

เดิมทีเซียวเวิ่งอยากผลักเธอออก แต่ไม่รู้ทำไมไม่อยากเลย ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งเลิกหลังเสื้อผู้ป่วย วางบนเอวบางของเธอแล้วลูบมัน

“ปล่อยสิ หืม?” เสียงทุ้มต่ำดึงดูดแฝงไปด้วยความปรนเปรอที่แทบไม่รู้สึก