เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 184

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าลอยในห้องดังลอยมา เอี๋ยนต้าฟาค่อนข้างดีใจ “คุณตา หม่ามี๊ของผมมาเปิดประตูแล้ว”

“หา? ดี......”เอี๋ยนจื้อโก๋วใจลอยเล็กน้อย เมื่อครู่ได้ยินหลายชายเรียกว่า“แดดดี้” ทำให้เขาตกใจไม่น้อย ลูกสาวคนเล็กยังไม่ได้แต่งงาน แดดดี้จากที่ไหนกัน?

ตั้งใจจะถามหลานชาย แต่ว่าหัวข้อแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสมที่จะคุยกับเด็ก เอี๋ยนจื้อโก๋วเป็นคนที่สามารถข่มอารมณ์ไว้ได้ ตอนนี้กดข้อสงสัยนี้ลงไปก่อ่น

ทันทีที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเปิดประตู ก็เห็นภาพที่อบอุ่นหัวใจภาพหนึ่ง

บิดาหิ้วถุงขนมและของเล่น รอยยิ้มอบอุ่น บนศีรษะของลูกชายผูกด้วยหน้ากากหมีแพนด้า น่ารักสุดๆ ในมือเล็กยังถือกังหันลมอันใหญ่เอาไว้ สองคนตาหลานมือใหญ่จูงมือเล็ก คำว่าครอบครัวที่เข้มข้นปะทะเข้ามาที่บนใบหน้า

ภายในใจเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกตื้นตันเป็นอย่างมาก รับเอาถุงในมือของบิดามา ยิ้มหวานทันที “พ่อ รีบเข้ามา”

“ “ได้” เอี๋ยนจื้อโก๋วมองดูแหวนที่เปล่งประกายแยงตาแวบหนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ตอนที่เจอหน้าลูกสาวเมื่อสองครั้งก่อน บนมือของเธอยังไม่มีแหวน หรือว่า......แต่ว่า ใบหน้าของลูกสาวแดงระเรื่อ รอยยิ้มสวยพร่างพรายกว่าดอกไม้ ดูเหมือนว่ามีชีวิตที่สบายใจมาก

ในตอนนี้ เขาพอจะเข้าใจความหมายของอานฉุนซีแล้ว——เสี่ยวเนี่ยนมีผู้ชายคนอื่นแล้ว

ช่างเถอะ ตราบใดที่ลูกสาวมีชีวิตที่ดี

“พ่อ ท่านนี้คือเย่เฟิง เขาได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องต้าฟา”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนข้ามเซียวเซิ่งไป ตรงไปแนะนำให้แก่เย่เฟิง “อาเฟิง ท่านนี้คือพ่อของฉัน”

“อาเฟิง คุณตาของผมเป็นศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยครับ ค้นคว้าวิจัยความสัมพันธ์ระหว่างชีพลักษณ์และสภาพภูมิอากาศของพรรณไม้ เคยค้นพบพันธุ์ของสิ่งมีชีวิตใหม่”เอี๋ยนต้าฟาเสริมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“ฮ่าฮ่า......งั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็เก่งกาจมากเลยทีเดียว!”เย่เฟิงให้เกียรติมากโดยแสดงออกมาด้วยความเคารพเลื่อมใส จากนั้นก็พยักหน้าให้แก่เอี๋ยนจื้อโก๋วอย่างมีมารยาท “สวัสดีครับศาสตราจารย์เอี๋ยน ขาผมไม่ค่อยสะดวก ตอนนี้ไม่สามารถทำความเคารพคุณได้”

“สวัสดี คุณผู้ชายเย่”เอี๋ยนจื้อโก๋วก็ก้มหน้าเช่นกัน พูดด้วยความถ่อมตัวมีมารยาท “ขอบคุณคุณที่ช่วยหลานชายคนเล็กของผม บุญคุณยิ่งใหญ่ชาตินี้ไม่อาจลืม”

เย่เฟิงยิ้มเรียบๆทันที “ไม่ต้องเกรงใจครับ นี่คือสิ่งที่ผมต้องทำ”

สิ่งที่ต้องทำ? เอี๋ยนจื้อโก๋วเริ่มครุ่นคิด ชายหนุ่มคนนี้น่าจะเป็นคนที่เด็กน้อยเรียกว่า“แดดดี้” เมื่อเห็นว่าเขารูปร่างหน้าตาหล่อเหลาสง่าผ่าเผย การพูดจาไม่ธรรมดา รู้สึกประทับใจขึ้นมามากมายทันที รู้สึกว่าเขาเหมาะสมกับเสี่ยวเนี่ยนมาก

เมื่อเย่เฟิงเห็นว่าชายชราใช้สายตามองลูกเขยจ้องมองตนเอง ก็ไม่กล้าพูดคุยด้วยอีก หยิบเอกสารที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาดูต่อไป

เอี๋ยนจื้อโก๋วทักทายคนอื่นๆในห้องด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มแย้ม ตอนที่เห็นเซียวเซิ่ง ภายในใจของเขาก็เต้นตุ้บๆทันที ลูกเขยคนโตทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?

“พ่อ รีบมานั่งเถอะ”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลากแขนของบิดาด้วยเวลาที่เหมาะสมพอดี ให้เขานั่งบนโซฟา “หนูขอตัวไปชงชาให้พ่อ”

“ไม่ต้องหรอก พ่อไม่หิวน้ำ”เอี๋ยนจื้อโก๋วฉีกถุงมันฝรั่งให้แก่หลานชาย จากนั้นก็มองไปทางลูกสาว ถามเสียงเบา “ที่เด็กน้อยพูดว่าแดดดี้ เป็นชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บท่านนั้นใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ค่ะ พ่อ”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนฉีกทิชชูเปียกฆ่าเชื้อมาแผ่นหนึ่ง ช่วยพ่อเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก “เรื่องนี้......อีกเดี๋ยวจะมีคนมาคุยกับพ่อ หนูก็พูดได้ไม่ชัดเจน”

อันที่จริงแล้วบิดาคือคนที่น่าสงสารที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องราว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกผิดในใจอย่างรุนแรง

เอี๋ยนจื้อโก๋วรู้ว่าที่นี่ไม่สะดวกพูดคุย หยุดหัวข้อสนทนาเอาไว้อย่างฉลาด หยิบสมุดวาดรูปเล่มหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า “ต้าฟา นี่คือภาพแพนด้าที่ตาวาด ให้หลาน”

“ขอบคุณคุณตา ผมกำลังอยากได้อันนี้พอดีเลยครับ!”เอี๋ยนต้าฟาตื่นเต้นดีใจจนดวงตาเปล่งประกาย รับสมุดมากล่าวด้วยความดีใจ “หม่ามี๊มาเร็ว พวกเรามาดูด้วยกัน”

“อืม”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั่งด้วยกันกับลูกชาย ศีรษะพิงศีรษะ เปิดหน้าหนังสือไปพร้อมกัน

เอี๋ยนจื้อโก๋วมีความสามารถมาก วาดแพนด้าท่าทางต่างๆ: กินหน่อไม้บ้าง ปิดตานอนหลับบ้าง ห้อยโหนเล่นสนุกอยู่บนกิ่งไม้บ้าง นอนหลับโดยที่หัวติดอยู่ตรงง่ามไม้บ้าง ยังมีขบวนแพนด้า......น่ารักไร้เดียงสา น่ารักสุดๆไปเลย