เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 186

เซียวเซิ่งถือถ้วยชา แล้วจิบอย่างสง่างาม เงยหน้ามองไปยังพ่อตา “นี่คือชาใหม่ก่อนที่ฝนจะตก คุณคิดว่าเป็นยังไงบ้างครับ——”

รู้สึกยังไง?

มือของเอี๋ยนจื้อโก๋วสั่นอยู่ไม่หยุด ส่งไม่ถึงปากเสียที

เมื่อนึกถึงว่าลูกสาวและภรรยาไม่สามารถทำเรื่องที่ชายแดนได้ เขาก็รู้สึกอึดอัดใจ ความดันโลหิตเพิ่มสูงขึ้น ไม่เพียงแค่ไม่มีอารมณ์จะดื่มชา ถึงขึ้นอยากจะตายเสียด้วยซ้ำ

“พ่อตา ในชาไม่ได้วางยาหรอก คุณวางใจดื่มเถอะ” เซียวเซิ่งกึ่งล้อเล่นกึ่งจริงจัง ยกกาน้ำชาขึ้นมาและรินให้ตัวเองเต็มแก้ว ด้วยท่าทางที่สง่างามเป็นอย่างมาก

เอี๋ยนจื้อโก๋วฝังออกถึงความนัยที่แฝงอยู่ในคำพูด ภายในใจก็ตกตะลึง และวางแก้วชาในมือลง

“ไม่ทราบว่าคุณยังจำได้ไหม——” เซียวเซิ่งมองไปที่เขา ดวงตาดำสนิทลึกซึ้ง “วันที่เอี๋ยนหยู่โรวแต่งงาน คุณได้ยกแก้วน้ำไปให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยตัวเองเหรอ?”

น้ำ?

เอี๋ยนจื้อโก๋วขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่สักพัก ดวงตาพลันเป็นประกายขึ้นมา “ใช่ ตอนนั้นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนช่วยพี่สาวของเธอแต่งหน้าหวีผมอยู่ แม่ของเธอได้ยกน้ำเข้ามาสองแก้ว บอกว่าเสี่ยวเนี่ยนเหนื่อย ให้ผมเอาน้ำไปให้เธอดื่ม เสี่ยวเนี่ยนดีใจมากเมื่อได้เห็นผม พวกเราสองพ่อลูกดื่มน้ำเสร็จ เธอก็แต่งหน้าต่อ ส่วนผมก็ออกไปต้อนรับแขกที่ด้านนอก......หลังจากนั้นในหนึ่งเดือนก็ไม่ได้พบเธออีกเลย”

“เธอถูกผมกักตัวเอาไว้ในมายด์ฮาร์ทวิลล่ามาโดยตลอด อยู่กับเอี๋ยนหยู่โรวทั้งวันทั้งคืน”

“คุณถืออะไรมากักขังเธอ?” เอี๋ยนจื้อโก๋วมองไปที่เซียวเซิ่งด้วยความโมโห จากนั้นก็เอ่ยถามตัวเองอย่างเจ็บปวดใจ “ฉันตามหาเสี่ยวเนี่ยนจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว โรวเอ๋อร์ทำใจปิดบังฉันได้ยังไง?”

“เธอก็คือคนที่ใส่ร้ายเสี่ยวเนี่ยน ยังจะมีอะไรทำใจไม่ได้อีก? สำหรับเรื่องที่ว่าทำไมผมต้องกักขังเสี่ยวเนี่ยนนั้น......”

เซียวเซิ่งมองดูภรรยาที่รักอยู่ไกล ๆ ความเจ็บปวดแวบผ่านไปในดวงตา “เพราะเธอสวมรอยเป็นเจ้าสาว คืนวันแต่งงาน ผมได้เปิดผ้าคลุมหน้าออก มั่นใจว่าเจ้าสาวได้ถูกเปลี่ยนตัว ด้วยความโมโหเลยได้ทำร้ายเธอไปยกหนึ่ง จากนั้นก็ขังเอาไว้”

“หา?” เอี๋ยนจื้อโก๋วหัวใจสั่นสะท้าน เสียงระเบิดดังขึ้นมาในสมองทันที “เธอต้องเป็นผู้บริสุทธิ์อย่างแน่นอน ทำไมคุณไม่แยกแยะถูกผิดบุ่มบ่ามลงมือแบบนี้ล่ะ?”

เซียวเซิ่งมองดูเขาอย่างสงบ “เอี๋ยนหยู่โรวเป็นคนบอกผม เพื่อให้ได้แต่งงานกับผม น้องสาวของเธอเลยวางยาเธอ”

เอี๋ยนจื้อโก๋ว: “......”

เรื่องในนี้มีความเป็นมาอย่างไรกันแน่ เสี่ยวเนี่ยนวางยาพี่สาว? เอี๋ยนจื้อโก๋วใช้มือกุมศีรษะที่ผมขาวไปทั้งหัวเอาไว้ ทุกทรมานเป็นอย่างมาก

เซียวเซิ่งดื่มชาด้วยท่าทางสบายใจ ปล่อยให้เขาครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น

“เสี่ยวเนี่ยนจะต้องถูกวางยาแน่ ไม่งั้นเธอก็คงไม่สวมรอยเป็นเจ้าสาวอะไรนั่นแน่” เอี๋ยนจื้อโก๋วครุ่นคิดอยู่ครึ่งค่อนวัน ในนี้สุดก็คิดเข้าใจ “และนั่นก็หมายความว่า น้ำที่ผมให้เสี่ยวเนี่ยนดื่มมีความผิดปกติ......”

“หลังจากที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดื่มน้ำที่คุณเอาให้เข้าไป ก็ไม่ได้ทานอะไรอีกเลย” เซียวเซิ่งหยิบรายงานผลการทดสอบฉบับหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะชา แล้วยื่นให้กับเอี๋ยนจื้อโก๋ว

นี่คือผลตรวจเลือดที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขอให้พ่อบ้านเซี่ยช่วยทำ เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองถูกวางยา

ผลการตรวจเลือดออกมาว่าเธอได้ถูกวางยาจริง ๆ เพียงแต่ว่า ตอนนั้นเซียวเซิ่งได้ตกหลุมรักเซียวเซิ่งเข้าเสียแล้ว ไม่อยากจะปล่อยเธอไป ดังนั้นจึงได้สั่งให้พ่อบ้านเซี่ยปลอมแปลงเอกสารขึ้นมาฉบับหนึ่งให้เธอ ส่วนใบจริงนั้นเขาเก็บไว้เอง......

เอี๋ยนจื้อกลัวอ่านดูอย่างละเอียดอยู่รอบหนึ่ง ภายในใจนั้นหวาดผวาเป็นอย่างยิ่ง “ในเลือดของเธอมีฟลูนิแทรซิแพมปะปนอยู่สูงมาก”

“ยาตัวนี้มีฤทธิ์ในการสะกดจิตและลบเลือนความทรงจำ ดังนั้นหลังจากที่เสี่ยวเนี่ยนตื่นขึ้นมาจึงไม่รู้อะไรเลย จนถึงตอนนี้ก็ยังสับสนอยู่เลย” ไม่มีความรู้สึกใด ๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเซียวเซิ่ง

มีเรื่องหนึ่งที่เอี๋ยนจื้อโก๋วคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ “เสี่ยนเนี่ยนไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของภรรยาของฉัน เธอจะยอมปล่อยผู้ชายที่มีเงินแบบคุณ ให้เสี่ยวเนี่ยนได้ยังไง?”

“เรื่องบางเรื่องมันยากที่จะพูด ผมขอไม่พูดก็แล้วกัน” เซียวเซิ่งยกแก้วชาขึ้นมาและจิบหนึ่ง

คำ พิงลงไปบนโซฟาด้วยท่าทางสง่าดูสบาย ๆ

“พ่อดูแลลูกได้ไม่ดี ตอนนี้มีคนดูแลลูกแล้ว พ่อก็ดีใจ” รับเอาชามาจากมือของเซียวเซิ่ง เขาดื่มลงไปในหนึ่งคำ “หวังว่าทั้งสองคุณจะไม่กระทำผิดต่อกัน รักกันไปจนแก่เฒ่า”

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกสบายใจขึ้นมา ไม่ว่าคุณพ่อคุณแม่ของเซียวเซิ่งจะยอมรับเธอหรือไม่ แต่คุณพ่อของเธอได้ยอมรับเขาแล้ว

“ผมยอมผิดต่อฟ้าดิน ก็จะไม่มีทางผิดต่อเธอ” เซียวเซิ่งกล่าวเสียงดังฟังชัด

เซียวเซิ่งอยากจะบอกอะไรกับลูกสาวและลูกเขยอีก ทว่าจู่ ๆ โทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้น เป็นสายโทรเข้าจากหวงฟาง

อารมณ์ของเขาได้ขึ้นมาอีกครั้ง อยากจะรับแล้วด่าหวงฟาง แต่ก็ถูกเอี๋ยวเสี่ยวเนี่ยนห้ามเอาไว้ได้ “พ่อคะ เรื่องนี้ถ้าหากพวกเธอไม่พูด พ่อก็ทำเป็นไม่รู้เถอะนะคะ”

“ก็ได้” เอี๋ยนจื้อกั๋วพยักหน้า “หรือไม่เรื่องนี้ให้มันจบแค่นี้? พวกลูกไม่ติดตามถามความ ถือว่าพวกเธอได้รับบทลงโทษแล้ว”

แม้ว่าจะถูกภรรยาเห็นเป็นคนหูหนวกตาบอดจึงได้โกหกหลอกลวง ถูกปิดบังมาเป็นเวลานาน โมโหแทบตาย แต่เอี๋ยนจื้อโก๋วก็ไม่อยากให้พวกเธอต้องถูกลงโทษ

“พวกเราไม่ติดตามถามโทษ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคลอเคลียอยู่ข้างกายเซียวเซิ่งอย่างมีความสุข ไม่ต้องขอความคิดเห็นจากผู้เป็นสามี เธอสามารถตัดสินใจเองได้

เรื่องนี้หากติดตามถามความต่อไป อันดับแรกก็คือเป็นเรื่องขายหน้า สองก็คือต่อให้ตีพวกเธอให้ตายก็ไร้ประโยชน์ อีกอย่างเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่อยากให้ครอบครัวของคุณพ่อต้องแตกแยก

แม้ว่าเธอจะสามารถดูแลครึ่งชีวิตหลังของคุณพ่อได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรคุณพ่อกับหวงฟางก็เป็นสามีภรรยากัน เป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นเพื่อนที่ได้จากการสมรส เป็นสิ่งที่ลูกหลานไม่สามารถทดแทนได้

เซียวเซิ่งเห็นด้วยกับความคิดเห็นของภรรยา “คนภายนอกไม่รู้ว่าผมแต่งกับใครกันแน่ นับจากคืนนี้ไป ผมจะเริ่มพาเสี่ยวเนี่ยวไปเข้าร่วมกิจกรรมทางสังคมต่าง ๆ ประกาศให้ทุกคนได้รับรู้”

เอี๋ยนจื้อโก๋วยังจะพูดอะไรได้อีก และดูออกว่าเซียวเซิ่งจริงใจกับเสี่ยวเนี่ยน เขาได้แต่อวยพรให้ทั้งสองรักกันตลอดไป

เสี่ยวเนี่ยน ลูกจะต้องมีความสุขนะ......