เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 19

เห็นสีหน้าเซียวเวิ่งแปลกไป เอียนหยู่โรวก็มองตามสายตาเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

เซียวเวิ่งสนใจเด็กตั้งแต่เมื่อไร?

แต่เด็กชายคนนี้ก็งดงามสะดุดตาจริง สวมใส่สไตล์อังกฤษได้ทันสมัยมาก ต้องมีคุณแม่สวยงามแน่นอนถึงได้ถูกเลี้ยงมาดีแบบนี้

“ที่รัก คุณดูสิคะ” เอียนหยู่โรวเปิดประตูรถ แล้วก้าวเท้าข้างหนึ่งออกไป

“มือเธอเจ็บอยู่ ฉันไปเอง” เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดฟังแล้วเอาใจใส่มาก และสุภาพบุรุษมากด้วย

เซียวเวิ่งไม่ใช่คนกระตือรือร้นแต่ไหนแต่ไรมา แต่เด็กคนนี้สามารถระงับเกียรติยศและความสูงศักดิ์ได้ ทำให้รู้สึกน่าทึ่งจริง เอียนหยู่โรวเกิดความหลงใหล “เซียวเวิ่ง ฉันอยากมีลูกให้คุณ~”

ปัง! ปิดประตูรถอย่างแรง คำพูดเธอถูกกลบอย่างไร้ความปรานี

เซียวเวิ่งเดินเท่ๆ ไปหาเด็กชาย สายตาจ้องหูเล็กกลมๆ ของเขา ใบหูนี้เหมือนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเลย เขาดูผิดไหม?

เมื่อคืน เขาเล่นหูเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทั้งคืน มั่นใจเต็มร้อยแน่นอน แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าใบหูนี้สร้างมาจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโดยเฉพาะ

โอเล่ย์ก็ลงจากรถอย่างรวดเร็ว พุ่งตัวไปเปิดประตูรถบรรทุกแล้วคว้าคนขับรถลงมา หลังเกิดเหตุเจ้านี่โทรศัพท์ตลอดเลย ไม่สนใจหญิงสาวกับเด็กเลยสักนิด มันทำให้เขาไม่พอใจมาก

เอียนหยู่โรวทำความดีไม่เคยช้าเลย รีบตามหลังเซียวเวิ่งไป บอดี้การ์ดที่ประตูก็ตามมาสองคน

เย่เฟิงออกไปนานแล้ว ถ้าเห็นฉากนี้ ไม่รู้เขาจะรู้สึกยังไง? ยังไงเขาก็ติดหนี้

“น้าเจินจูตื่นสิครับ อย่าทิ้งผมไปนะ!”

เอี๋ยนต้าฟาคุกเข่าข้างๆ เจินจูด้วยใบหน้าซีดเซียว เอาแขนเสื้อเช็ดเลือดให้เธอไม่หยุด แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งเยอะ “น้าเจินจู น้าอย่าพ่นเลือดออกมาหมดสิ ผมขอความช่วยเหลือแล้ว เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยน้า!”

“……” น้าก็ไม่อยากพ่นเลือดออกมาหรอกนะ มันไหลลงมาเอง!

“ช่วยด้วยครับ ฮือๆ ……ใครก็ได้มาช่วยน้าผมหน่อย?” เอี๋ยนต้าฟาร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

เขายังเป็นเด็ก ไม่มีพ่อตั้งแต่เด็ก อาสวี่ไม่อยู่ คุณแม่ก็หาไม่เจอ น้าเพียงคนเดียวก็จะเป็นอะไรไปอีกคน ถ้าเขาไม่มีผู้ดูแลจะทำยังไง น่าเศร้าใจและลำบากมากอ่ะ! ยังมีกฎแห่งธรรมชาติอยู่ไหม!

“หนู……ลูก หนูไม่เป็นไรก็พอ……”

ผ่านไปสักพัก อูเจินจูก็ยกมือขึ้นพยายามลูบศีรษะเล็กของเด็ก แล้วยิ้ม “น้าไม่ไหวแล้ว หนูห้ามวิ่งซี้ซั้วเด็ดขาดเลยนะ อยู่ที่นี่แหละ”

“อื้ม” เด็กน้อยน่ารักพยักหน้าหนักแน่น จับศีรษะอูเจินจูไว้แล้วเป่าแผล น้ำตาก็ไหลลงมา

“เด็กดี~น้าไม่มีทรัพย์สินอะไร บีวายดีมือสองมือสองคันนั้นหนูเอาไปเลยนะ! ร้องไห้ดังๆ ให้น้าหน่อย ไปสะ ส่งน้า”

“น้า——น้าจะตายไม่ได้นะ น้า!” เอี๋ยนต้าฟาร้องคร่ำครวญอย่างเชื่อฟัง อ้าปากกว้างเหมือนไว้ทุกข์ ฟังแล้วน่าสะเทือนอารมณ์

มือหล่นลงมาอย่างแรง อูเจินจูตายจากไปด้วยความพึงพอใจ ถึงแม้การตายครั้งนี้จะไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ยังไงก็มีหลานกตัญญูไว้ทุกข์ให้เธอแล้ว มันคุ้มค่าแล้วล่ะ

เซียวเวิ่งเห็นดังนั้น ก็แค่นหัวเราะ

น้าคนนี้เรียกร้องความสนใจเหรอ? ไม่ตายชัดๆ จะทำให้เด็กกลัวทำไม?

แต่สีหน้าเธอซีดเซียว ดวงตาสองข้างลืมครึ่งหนึ่ง มีเลือดไหลออกจากมุมปากไม่หยุด ขาข้างหนึ่งกำลังสั่นอยู่ คนขี้ขลาดจะต้องตกใจกลัวแน่ๆ

นับประสาอะไรกับเด็กที่ดูแล้วอายุประมาณสามสี่ขวบ ไม่ควรเห็นภาพคาวเลือดโหดเหี้ยมแบบนี้จริงๆ

เซียวเวิ่งยกเท้าขึ้นเดินไปย่อตัวลง มือเรียวยาวบังตาเด็กชายเอาไว้ “อย่ามอง เธอไม่เป็นไร”

เหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิผ่านใบหู เอี๋ยนต้าฟาหัวใจอบอุ่น เอียงศีรษะมองไป……

ผู้ชาย ผู้ชายสูงใหญ่ยืนตระหง่านให้ความรู้สึกปลอดภัย! หน้าตาหล่อเหมือนแกะสลัก ร่างกายเต็มไปด้วยความชอบธรรม ดวงตาดำกว้างใหญ่เหมือนน้ำลึกเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาด ทำให้เด็กที่หมดหนทางเห็นแสงสว่างและความหวังอีกครั้ง