เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 193

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกการสะดุดในครั้งนี้ทำเอาหวาดผวา ไม่ได้รู้สึกถึงความหึงหวงของสามีเลยสักนิด และไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลังก้าวก่ายเข้ามา

ส่วนโอเล่ย์ในฐานะเพื่อนกึ่งลูกน้องที่จงรักภักดีที่สุดของเซี่ยวเซิ่ง พูดได้ว่ารู้นิสัยของท่านประธานเป็นอย่างดี รู้ว่าตรงไหนคือจุดอ่อนของเขา รู้ว่าแบบไหนถึงจะทำให้เขาคันแต่ไม่เจ็บ

ดังนั้น เขากอดเบา ๆ แล้วถึงได้ปล่อยสาวงามไป และกล่าวอย่างเป็นห่วงเป็นใยอย่างสง่า “ระวังหน่อย พื้นมันลื่น”

“ขอบคุณ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหน้าแดง และขยับออกห่างจากโอเล่ย์

อากาศถูกละลายขึ้นมาอย่างฉับพลัน เสียงเย็นชาและมีแรงดึงดูดของเซียวเซิ่งได้ดังขึ้นอีกครั้ง “เอ็นซีไม่จำเป็นต้องมีตัวแทนควบคุมดูแล รีบไล่ถังเหวยออกทันที”

“ขอโทษด้วยท่านประธาน——”

“ไม่ต้องพูดขอโทษ” เซียวเซิ่งปฏิเสธคำขอโทษของอีกฝ่าย “อย่าทำเรื่องที่ขอโทษคนอื่นก็พอแล้ว! ให้เงินชดเชยเธอสองเท่า ไล่เธอไป ไล่เธอออกไปทันที!”

“แต่ฉันก็ยังต้องบอกว่า......ขอโทษด้วยค่ะท่านประธาน”

รองผู้จัดการฝ่ายบุคคลของเอ็นซีมองดูเซี่ยจิ่นที่มีรัศมีแข็งแกร่งแวบหนึ่ง เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ทำใจกล้ากล่าว” คุณนายเซี่ยจิ่นมัฐานะเป็นผู้ควบคุมดูแลสูงสุดของเอ็นซี มีสิทธิ์แต่งตั้งและถอดถอน อีกอย่าง เธอเพียงแค่เลือกใครบางคนจากพนักงานเพื่อมาเป็นตัวแทนเธอเท่านั้น มันไม่มีตรงไหนที่ไม่ถูก มันสมเหตุสมผลนะท่านประธาน”

“เธอไปคุยกับถังเหวย ให้เธอสละตำแหน่งนี้”

“เธอไม่ยอมสละตำแหน่ง”

“โอเค เธออยากตายใครจะห้ามเธอได้”

เซียวเซิ่งบีบโทรศัพท์แน่น สายตาที่หล่อเหลามองไปยังเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ด้วยท่าทางปกป้องคนของตัวเอง โอปาซังพวกนั้นคิดจะจัดการกับภรรยาของเขา มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนและเซียวเซิ่งสบตากัน และมองไปยังโอเล่ย์อีกครั้ง

โอเล่ย์เองก็ฟังออกเหมือนกัน ทุกคนต่างไม่ใช่คนโง่ รู้ว่านี่คือการที่แม่สามีรับทหารซื้อม้าเพื่อมาโจมตีลูกสะใภ้

“งั้นฉันยัง......ต้องไปทำงานไหม?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกใจฝ่อเล็กน้อย เธอไม่ชอบแก่งแย่งชิงดีกับคนอื่น

“ต้องไปแน่นอนอยู่แล้ว คุณกลัวเหรอ?” โอเล่ย์ช่วยประธานถาม และก็ถามเพื่อตัวเองด้วย

มีผู้ชายสองคนปกป้องเธอ หวังว่าเธอจะไม่ขี้ขลาด ไม่ยอมแพ้! ไม่เป็นไร ทุกอย่างให้ผู้ชายเป็นคนจัดการ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปาก จู่ ๆ ก็มองไปที่เซียวเซิ่งอย่างยั่วเย้า “ขอแค่สามีของฉันไม่ส่งสายตาไปมากับถังเหวย ถูกเนื้อต้องตัว ฉันก็ไม่กลัว”

เซียวเซิ่ง: “......”

เชี่ย ใครกันแน่ที่คอยส่งสายตากับคนอื่น กอดถูกเนื้อต้องตัวกัน! เธอกอดกับเอี๋ยนต้าฟาและโอเลย์ก็พอรับได้ ลองไปกอดกับคนอื่นดูสิ อย่าหาว่าผมหาเรื่องโดยไม่ดูคนก็แล้วกัน

“ที่รัก ทำไมคุณไม่พูดอะไรแล้วล่ะ?” ตาที่ใสแป๋วขอเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกรอกไปมา และยิ้มอย่างทะเล้น “อย่ากลัวสิ ยกเว้นการกอดตามมารยาท ฉันหมายถึงว่าห้ามให้เกิดความรู้สึกที่กำกวม”

“วางใจเถอะ ท่านประธานของพวกเราไม่ใช่คนที่ชอบมือไม้ถึง” โอเล่ย์แอบหัวเราะ ดวงตาดำสนิทฉายแววเจ้าเล่ห์ “แต่ว่า การกอดตามมารยาทคือยังไง?”

“ก็คือ......แบบนี้” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกางแขนออก คิดจะกอดโอเล่ย์เพื่อเป็นตัวอย่าง

โอเล่ย์พลันหัวใจเต้นแรง กกหูก็แดงขึ้นมา เฝ้ารอ ตื่นเต้น ถูกเธอกอด ทำให้มีความสุขไปอีกนาน เขาต้องการสะสมความสุข

“แค่ก ๆ!” เซียวเซิ่งกำหมัดแตะที่ริมฝีปากเบา ๆ ทำความสะอาดลำคอ เหมือนกำลังบอกให้ใครบางคนสังวรในการกระทำของตัวเอง ไม่อย่างนั้นต้องรับผิดชอบกับผลที่ตามมาเอง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนได้ปล่อยโอเล่ย์ไปอย่างไม่เอาไหน และพลันหันกลับไปกอดสามีของตัวเอง “นี่ แบบนี้ไงล่ะ กอดหนึ่งวินาทีแล้วปล่อยทันที นี่ที่รัก คุณปล่อยสิ อุ๊ย......”

จะปล่อยได้ยังไง? เซียวเซิ่งพลันก้มหน้าลง ปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้อย่างรุนแรง แย่งชิงความหอมหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งที่อยู่ภายใน

เอ่อ......โอเลย์จับผมอย่างจนใจ แม่ว่าจะถูกคนอื่นสวีทกันต่อหน้า แต่ภายในใจของเขากลับมีอะไรบางอย่างที่เปรี้ยวหวานหมักหมมอยู่ เห็นทั้งสองคนสวีทกัน ตัวเองก็รู้สึกหวานไปด้วย