เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 196

“คุณชาย ยังมีอีกเรื่อง เอี๋ยนหยู่โรวได้กลับไปที่มายด์ฮาร์ทวิลล่าแล้ว บอกว่าคุณนายเป็นคนให้เธอมา จะให้คิดหาวิธีไล่เธอไปไหมครับ” พ่อบ้านเซี่ยเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้อง”

สายตาจับจ้องมองเห็นผู้หญิงที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เซียวเซิ่งหัวใจสั่นสะท้าน แต่ปากก็ยังคงกล่าวอย่างเรียบ ๆ “หล่อนอยากจะอยู่ก็ให้อยู่ไป ยกมายด์ฮาร์ทวิลล่าให้เธอไปก็ยังได้เลย”

“คุณชาย มายด์ฮาร์ทวิลล่ามีค่ามากเกินไป คุณจะมอบให้คนอื่นไปไม่ได้นะครับ!” พ่อบ้านเซี่ยรีบกล่าวห้ามโดยเร็ว “อีกอย่าง ตอนนี้คุณเป็นคนที่แต่งงานแล้ว ก่อนที่จะให้ของขวัญอะไรออกไป อย่างน้อยก็ต้องหารือกับคุณนายน้อยก่อน”

“เธอไม่ใส่ใจหรอก” เซียวเซิ่งพ่นลมหายใจออกมา เงยคางขึ้นปล่อยให้ดอกการบูรร่วงหล่นลงมาบนศีรษะ และใบหน้าตามอำเภอใจ น้ำเสียงมิอาจซ่อนความอ้างว้างได้ “คนอื่นเขามีศีลธรรมสูง อย่าว่าแต่ผมมอบมายด์ฮาร์ทวิลล่าออกไปเลย ต่อให้มอบเธอให้คนอื่น เธอก็ไม่ใส่ใจหรอก”

คำพูดนี้พูดซะ......หัวใจของเขาเองยังเปียกโชกไปหมด ทว่าบนใบหน้าที่เย็นชากลับยังคงมีท่าทางเมินเฉยเหมือนเดิม

เขายังงอนอยู่

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเจ็บจี๊ดที่จมูก พลันเข้าใจผู้ชายคนนี้ขึ้นมา เขาไม่ใส่ใจเรื่องที่เธอเคยมีลูกกับผู้ชายคนอื่นมาก่อน เขาใส่ใจแค่ตอนนี้และอนาคต เธอสามารถเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ

“คุณชาย......”

“ที่รัก คุณจะมอบฉันให้คนอื่นได้ แต่คุณจะมอบมายด์ฮาร์ทวิลล่าออกไป......อืม ฉันไม่เห็นด้วย” เสียงที่ทำให้คนหวั่นไหว ผสมผสานไปด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ชวนให้ผู้คนหลงใหล

พ่อบ้านเซี่ยอยากจะโน้มน้าวเจ้านายไม่ใช้ทำอะไรบุ่มบ่าม คิดไม่ถึงว่ากลับถูกอีกเสียงกล่าวตัดไป เป็นคุณนายน้อย!

พ่อบ้านเซี่ยรีบวางสายลงทันที ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลก็ผ่อนคลายลง เขาเชื่อในตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาก แม้ว่าเธอจะอายุยังน้อย แต่กลับทำให้ผู้คนนับถือ จะต้องทำให้คุณชายเชื่อฟังได้แน่

ที่จริงแล้วเซียวเซิ่งอยากจะดึงภรรยาเข้ามากอด และให้ความรักอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่น่ารักเลย เขาจะต้องทำให้เธอสยบให้ได้ ดังนั้นจึงยังคงรักษาท่วงท่าพิงต้นไม้ที่ดูเท่เอาไว้ และไม่ได้พูดอะไร

ลมอ่อน ๆ พัดโชยมา ดอกไม่ที่สวยงามร่วงโปรยปรายลงมาบนใบหน้าอันหล่อเหลา อาบไปด้วยแสงสีส้มจากแสงไฟ งดงามราวกับความฝัน เป็นภาพที่ดึงดูดตามาก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองดูอย่างหลงใหล ผ่านไปแสนนานถึงได้เข้าไปซบที่หน้าอกของเขา “ที่รัก ยังโกรธอีกเหรอ? คือว่า......คุณฟังฉันอธิบายหน่อยดีไหม?”

“ไม่ต้อง” เขาปฏิเสธอย่างเยือกเย็น

ท่าทางเย็นชาของเขาทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขอบตาแดงก่ำขึ้นมา ขนตาของเธอสั่นสะท้าน กะพริบให้หยดน้ำตาหายไป จากนั้นก็เขย่งเท้าขึ้น ยกมือขึ้นหยิบกลีบดอกไม้ออกไปให้เขา

นิ้วมือของเธอนั้นบอบบางนุ่มนวลเป็นพิเศษ ความรู้สึกอันอ่อนโยนแผ่ซ่านมา ทำให้ผิวหนังของเขาตึงกระชับ ความอบอุ่นแปลก ๆ ได้ไหลเข้าสู่หัวใจของเขา และกระจายไปทั่วทั้งร่างกาย

เสี่ยวเนี่ยน เสี่ยวเนี่ยนของผม......

หางตาของเซียวเซิ่งเปียกชื้นขึ้นมาเล็กน้อย ใส่ใจคนคนหนึ่งมากเกินไป เห็นเธอใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่น หัวใจก็เจ็บปวด

“ฉันไม่ได้คิดจะกอดรุ่นพี่ของฉัน ก็มันยืนไม่มั่นคงนี่นา?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลองคิดดูดี ๆ อีกที ตัวเองไม่ได้เป็นคนเข้าไปกอดอานฉุนซีก่อนจริง ๆ แค่ตอนที่จับมือ จู่ ๆ ร่างกายก็สูญเสียการทรงตัว”

จู่ ๆ เซียวเซิ่งก็ลืมตาขึ้นมา และสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันไปอย่างกะทันหัน

ฟังน้ำเสียงเรียบ ๆ ของเธอ มองดูท่าทางไร้ความกลัวใด ๆ ของเธอ น่าจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้วแน่ ๆ

เอี๋ยนต้าฟายิ่งไม่ต้องพูดถึง ใครใช้ให้เขาเป็นคนที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนให้กำเนิดขึ้นมากันล่ะ? โอเล่ย์เองก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เขากับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลไม่ชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้ว

แล้วรุ่นพี่อะไรนี่โผล่มาจากไหนอีกล่ะ?

อานฉุนซีเรียนทนายความ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กันเลยก็ยังกอดกันได้! งั้นเมื่อเธอพบกับสวี่เจียน......จะต้องถึงขั้นถอดเสื้อผ้าหรอกเหรอ?

เมื่อพบว่าหลังจากที่ตัวเองอธิบายไปเขายิ่งโมโหมากขึ้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็งงงันขึ้นมาทันที รีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว ดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้ “ที่รักเ พื่อน ๆ ของคุณยังรอพวกเราอยู่ ไปทานอาหารก่อนค่อยว่ากัน ได้ไหม?”

เซียวเซิ่งก้มหน้ามองภรรยาที่มีน้ำตาคลอ ลูกกระเดือกขยับ ทำใจแข็งเมินเฉยต่อความน่าสงสารของเธอ “คุณไป!”

“ไม่” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วสั่นสะท้านเล็กน้อย “ฉันจะไปด้วยกันกับคุณ”

“เมื่อไหร่ที่คุณรู้จักรักษาระยะห่างระหว่างหญิงชาย ค่อยมาหาผม” อยากที่จะปกปิดความโมโหภายในใจ เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น