เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 197

สวี่เจียนยืนอยู่ใต้เงาไม้ที่ทึบที่สุด ใช้สายตาที่เกลียดชัง ที่พยายามจับผิดที่สุดในโลก มองดูเซียวเซิ่งที่ยืนอยู่ภายใต้แสงไฟที่สว่างที่สุด

รอยยิ้มของเซียวเซิ่งยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น หล่อวัวตายควายล้ม

ยอดฝีมือประมือกัน คนหนึ่งอยู่ในที่มืดคนหนึ่งอยู่ในที่สว่าง คนหนึ่งยิ้มคนหนึ่งโมโห ไอเข่นฆ่าแผ่ซ่านขึ้นมาภายในชั่วพริบตา ยอดไม้แกว่งไกว ส่งเสียงซู่ซ่า ดอกไม้ร่วงหล่นโปรยปราย ราวกับหิมะตก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนและเซียวเซิ่งยังคงรักษาระยะห่างอยู่ที่สองเมตร เมื่อเห็นเขาหยุดลง ก็ไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความกังวล ดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอไม่แม้แต่จะกะพริบ ดูมีเสน่ห์ดึงดูด ทำให้ผู้คนรักใคร่

หากไม่ใช่เพราะหลงกลเธอมาก่อน เขาคงต้องยอมแพ้ให้กับดวงตาสุกใสเป็นประกายนั่นอย่างแน่นอน

แม้ว่าเธอจะรับมือได้อยาก แต่ความเป็นกังวลบางอย่างนั้นมันห้ามกันไม่ได้ เซียวเซิ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เท้าเหนื่อยไหม?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหดปลายนิ้วเท้า ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงต้องบอกว่า “เหนื่อย” ออดอ้อนให้เขาแบกเธอ แต่วันนี้ไม่ค่อยกล้า “ไม่เหนื่อย”

“เหนื่อยก็พูดความจริง มากอดมา” รองเท้าที่เซียวเซิ่งให้ผู้หญิงของเขาสวมนั้นเป็นรองเท้าหนังแกะสั่งทำพิเศษระดับไฮเอนด์ นุ่มพอดีเท้า แต่ส้นมันค่อนข้างสูง กลัวว่าเธอจะไม่ชิน

“ฉันไม่เหนื่อยจริง” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเดินเข้าไปพิงร่างสูงโปร่งของสามี และเอ่ยถามอย่างน่าเอ็นดู “ที่รัก......คุณคงเหนื่อยแล้วสินะ ฉันแบกคุณนะ?”

“......” เซียวเซิ่งมุมปากกระตุก แทบอยากจะหัวเราะออกมา แต่โทรศัพท์ก็ยังคงวางอยู่ที่ข้างหู จึงอดกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาที่เคร่งขรึมทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนประหม่าจนต้องกัดริมฝีปาก

ทำไมภรรยาน่ารักแบบนี้นะ?

ที่จริงแล้วตั้งแต่ตอนที่เธอวิ่งตามมาเมื่อสักครู่ ความโมโหในใจของเขาเหล่านั้นก็ได้สลายหายไปหมดแล้ว มีเพียงความตื้นตันใจและรักใคร่ที่เพิ่มขึ้นเข้ามาแทนที่

เธอไม่ยอมจากไปไหน เอาแต่วิ่งไล่ตามเขา ไม่เสียทีที่เขาเอ็นดูเธอ รักใคร่เธอ

เพล้ง! สวี่เจียนถูกแทงใจดำ มือจับโทรศัพท์ไม่แน่นจนร่วงลงสู่พื้น เขาก้มหน้าลงไปเก็บ เอามาวางที่ข้างหู “นายไม่สนใจฉันหมายความว่ายังไง?”

น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ปิดบังความโมโหเอาไว้ไม่ได้ ความคิดที่จะติดตามถามหาความรับผิดชอบจากเซียวเซิ่งนั้นมีอยู่มาก——

เขาถืออะไรไปอารมณ์เสียใส่เธอ? ตอนกลางคืนมันไม่ค่อยปลอดภัย ทำไมเขาต้องเดินนำหน้าเธออยู่ตลอดเวลา? บนร่างของเธอเต็มไปด้วยดอกการบูร ทำไมเขาไม่ปัดออกให้เธอ? ฝนใกล้จะตกอยู่แล้ว ทำไมเขาไม่ส่งเธอกลับบ้าน?

ตอบสิ!

“นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ทำไมฉันต้องตอบคำถามนายทันทีด้วย?” เหมือนกับเซียวเซิ่งกลัวว่าจะไม่ทำให้สวี่เจียนโมโหตาย ก้มหน้าจูบลงที่ริมฝีปากของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลา “ฝนตกแล้ว ไปรอผมอยู่ในรถ”

“อืม” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหันหลัง ดอกไม้หลายดอกร่วงหล่นลงมาจากหัวไหล่ของเธอ แผ่นหลังอันบอบบางดูสวยงามเอามาก

เซียวเซิ่งชอบจนเข้ากระดูก ก้าวเท้าเดินตามเธอไป และกล่าวกับโทรศัพท์ “ที่โมโหก็เพราะเธอแตะต้องผู้ชายคนอื่น ที่เดินนำหน้าเพราะอยากให้อิสระกับเธอ ที่ไม่ปัดดอกไม้ออกให้เธอเพราะว่าเมื่อดอกไม้อยู่บนตัวไหล่ของเธอนั้นมันสวยมาก ที่ไม่ส่งเธอกลับบ้านเพราะฉันอยากจะรักเธออยู่ที่นี่”

ดูสิ? ฉันส่งเสริมนายแล้ว

สวี่เจียนได้ยินแล้วก็เบิกตาโพลง ทั้งตะลึงทั้งโมโห “เซียวเซิ่ง ทางที่ดีนายอย่าทำร้ายเธอ ไม่อย่างนั้น——”

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณรักผมไหม?” นิ้วยาวเชยคางของภรรยาขึ้นมา ดวงตาลึกซึ้งของเซียววเซิ่งจ้องมองเธอ ดวงตาดำสนิทเปล่งประกายดั่งดวงดาว

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองดูโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหูของเขา แอบรู้สึกสงสัย เขากำลังคุยกับใครอยู่?

ไม่ว่าจะเป็นใคร เธอก็จะไม่จงใจปิดบังความรู้สึกของเธอ และก็จะไม่ใช้ข้าใช้เป็นเครื่องมือเพื่อทำร้ายคนอื่น

รักอยู่ในหัวใจ ไม่ใช่แสดงออกมาให้คนอื่นดู มองสบตากับดวงตาสีดำของเขา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกล่าวเสียงอ่อนโยน “คุณวางโทรศัพท์ก่อน ฉันค่อยบอกคุณ”

“อืม” เซียวเซิ่งวางสายโทรศัพท์เชื่อฟัง และลบเบอร์ของอีกฝ่ายแล้วปิดเครื่อง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยู่ตลอดเวลา เฝ้ารอคำตอบที่น่าตื่นเต้นถูกพูดออกมาจากปากอันหอมหวานของเธอ

“รัก” เสียงดังฟังชัด ราวกับกำลังให้คำสัญญา

เซียวเซิ่งหัวใจสั่นสะท้าน “คุณรักใคร?”

“ฉันรักสามีของฉัน เซียวเซิ่ง ฮื้อ......”