เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 198

ใต้เงาต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก สวี่เจียนมองดูทุกอย่างด้วยความโศกเศร้า ในใจเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

เขารู้สึกเสียใจที่ตลอดสี่ปีที่คบกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไม่ได้แตะต้องเธอ ถ้าหากมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาตั้งแต่ตอนนั้น เธอก็คงจะไม่เปลี่ยนไปรักคนอื่นหรือเปล่า? เสียใจที่ไม่ได้สารภาพรักกับเธอ ถ้าหากมีคำมั่นสัญญาตลอดชีวิต ด้วยนิสัยพูดคำไหนคำนั้นของเสี่ยวเนี่ยน จะต้องจงรักภักดีกับเขาไปตลอดชีวิตแน่

แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง คิดอยากจะทำ ก็สายไปเสียแล้ว

ชะตาชีวิตที่ไม่ได้เรื่อง......

เวลาผ่านไปเรื่อยทีละนิด สายฝนที่เทลงมาทำให้เขาเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำ เหนือยอดไม้มีสายฟ้าแวบผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่แน่ว่าอาจจะผ่าลงมาบนตัวเขาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เขาไม่ใส่ใจแล้ว

หัวใจแตกสลายอย่างเจ็บปวด ความตายคือการหลุดพ้น หมดแรงและสิ้นหวัง

“คุณผู้ชาย คุณไม่เป็นอะไรนะ?” เสียงชัดแจ๋วกรีดผ่านสายฝน ร่มกระดาษน้ำมันรุ่นเก่าสีเหลืองเลื่อนเข้ามา พยุงท้องฟ้าเอาไว้ให้เขา

ไม่มีความรู้สึกใด ๆ อยู่บนใบหน้าของสวี่เจียนเลย จ้องมองไปยังรถออฟโรดคันหรูสีดำตาไม่กะพริบ เม็ดฝนไหลผ่านบานกระจกเกิดเป็นลวดลาย มีอยู่ชั่ววินาที สามารถมองเห็นหญิงสาวที่อยู่ด้านในเงยคางขึ้นอย่างเลือนราง ท่าทางมีอารมณ์ของเธอนั้นมีเสน่ห์ยิ่งนัก

แต่ไม่นานนัก ลวดลายพวกนั้นก็ได้ถูกเม็ดฝนครั้งใหม่ตกลงมาใส่ทำให้เลือนราง ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมองดอกไม้ภายใต้ภายใต้หมอกควัน......

ไห่ถังมาได้สักพักแล้ว ดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่าหญิงสาวที่อยู่ในรถที่กำลังสั่นสะเทือนคนนั้น น่าจะเป็นคนที่เขาชอบ

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอพิจารณาดูเขาอย่างละเอียด รัศมีความเป็นชายแรงกล้า สูง 180 ขึ้นไป มองจากด้านข้างโครงหน้าเด็ดเดี่ยว ดั้งจมูกสูงโด่ง หน้าตาไม่ได้เป็นที่น่าตกตะลึงสักเท่าไหร่ แต่มีกลิ่นอายของความเป็นชายมาก เป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่ง

เม็ดฝนใส ๆ ร่วงหล่นลงมาจากปลายผมของเขา สายตาเลื่อนลอยไร้จุดหมาย แฝงไปด้วยความโศกเศร้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก แม้จะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังคงยืนหลังตรง แม้แต่ตอนที่จิตใจหงอยเหงาเศร้าซึมก็ยังเหมือนกับวีรบุรุษ

วีรบุรุษ?

ไห่ถังดวงตาเป็นประกายขึ้นมา พลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หนุ่มหล่อคนนี้เป็นคนมีชื่อเสียงในสังคมตรวจ ปรากฏในข่าวอยู่บ่อย ๆ รู้สึกว่าจะชื่อ......ใช่ ชื่อสวี่เจียน

พนักงานราชการที่ออกข่าวอยู่บ่อย ๆ ล้วนเป็นคนที่รัฐบาลให้ความสำคัญในการฝึกฝน แบบที่มีอนาคตที่สดใส

เหอะ ๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนี่เก่งจริง ๆ! สามารถทำให้อานฉุนซีดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำน้ำตาไหลย้อย ทำให้สวี่เจียนโศกเศร้าเสียใจ! ส่วนนังจิ้งจอกที่หว่านเสน่ห์ใส่คนไปทั่วตัวนี้ กลับได้ดื่มด่ำกับความรักจากผู้ชาย

“คุณตำรวจสวี่ ทำความรู้จักกันหน่อยได้ไหม?” ไห่ถังยื่นมือออกไปหาสวี่เจียน “ฉันชื่อไห่ถัง เป็นน้องสาวของทนายอานฉุนซี คุณรู้จักอานฉุนซีไหม?”

สวี่เจียนรู้สึกท้อแท้ใจ แววตาหม่นหมอง หมดซึ่งความสุภาพเรียบร้อยของเมื่อก่อน เห็นไห่ถังเป็นอากาศไปอย่างสมบูรณ์แบบ

“ฉันเข้าใจคุณ” ไห่ถังมองไปยังสวี่เจียน สายตาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ “เห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักมีความสุขกับผู้ชายคนอื่น ต้องเหมือนกับโดนมีดกรีดอย่างแน่นอน ผู้หญิงคนนี้ต้องไม่มีจุดจบที่ดีแน่ สร้างความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น จะต้องถูกกรรมตามสนองอย่างแน่นอน”

แววตาของสวี่เจียนเฉียบคมขึ้นมา เกือบจะชกกำปั้นใส่ไห่ถัง “คุณกล้าสาปแช่งเธอได้ยังไง? เก็บคำพูดของคุณกลับไปเสีย!”

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นน่าหวาดกลัวยิ่งกว่าหยาดน้ำแข็งเสียอีก น่ากลัวมา หัวใจของไห่ถังตกตะลึงเล็กน้อย แต่คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าเขาน่าสงสาร ถูกคนอื่นทิ้งไปแล้ว ยังจะปกป้องอีก? ทำไมเหมือนกับอานฉุนซีเลยล่ะ?

เมื่อผู้ชายจริงใจขึ้นมา ก็มักจะโง่เขลา

“ไม่ได้สาปแช่ง วัฏจักรชีวิต ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว” ไห่ถังเป็นคนที่มีทักษะเฉพาะตัว กล้าหาญและมีความเฉลียวฉลาด ดังนั้นจึงไม่กลัวอะไร

สวี่เจียนมองเธออย่างเย็นชา เอามือเช็ดฝนที่อยู่บนใบหน้า หันหลังและเดินเข้าไปในม่านฝน โซซัดโซเซไปตลอดทาง

สูญเสียเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไป เขาก็ไร้ซึ่งทิศทาง ทางข้างหน้าควรจะเดินอย่างไร? เสี่ยวเนี่ยนคุณบอกผมหน่อยสิ ผมควรจะมีชีวิตต่อไปยังไง!

“ได้พบกันถือเป็นพรหมลิขิต” ไห่ถังวิ่งตามไป และกางร่มให้เขาอีกครั้ง “ฉันและพวกลูกผู้พี่กินเลี้ยงกันอยู่ที่ภัตตาคารเหรินเฟิ่งถ้าพี่สวี่ไม่รังเกียจละก็ สามารถกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดสะอาดกับฉัน จากนั้นค่อยดื่มสักสองแก้ว ดีไหม?”

สวี่เจียนหยุดฝีเท้าลง เหมือนว่ามีความสนใจเล็กน้อย

หัวใจของเขาทรมานเหลือเกิน อึดอัดเกินไป จำเป็นต้องดื่มสักแก้วเพื่อลบล้างความกลัดกลุ้ม มีคนดื่มเหล้าเป็นเพื่อน ยังไงก็ดีกว่าดื่มคนเดียว

“ไปกันเถอะพี่สวี่ ฉันเป็นผู้หญิงยังไม่ลังเลเลย คุณเป็นผู้ชายแท้ ๆ จะกลัวอะไร?”

“ชีวิตเน่า ๆ ตายยังไม่กลัวเลย ยังจะกลัวอะไรอีก?” สวี่เจียนหันหลังเดินมุ่งหน้าไปทางภัตตาคารเหรินเฟิ่ง

ชีวิตเน่า ๆ? รองผู้บัญชาการคนหนึ่งบอกว่าชีวิตของตัวเองเน่า!