เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 201

“คุณนายครับ เราจะกลับโรงพยาบาลหรือกลับมายด์ฮาร์ท วิลล่าดี?” โอเล่ย์ที่อยู่ในตำแหน่งคนขับหันหลังมาเอ่ยถาม น้ำเสียงดูเคารพและเป็นกันเอง

ในคืนนี้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำได้ไม่เลว ในโลกนี้จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่สามารถเอาชนะแวดวงของสามีได้โดยไม่กี่วินาที แต่เธอทำได้ เธอเก่งมาก!

“ก็ต้องโรงพยาบาลอยู่แล้วสิคะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลุกขึ้นจากบ่าของเซียวเซิ่งแล้วพูดอย่างไม่ครุ่นคิดว่า “ลูกชายฉันอยู่ที่ไหน ที่นั่นก็คือบ้าน”

“ลองพูดอีกครั้งสิ” น้ำเสียงอันต่ำทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นด้านบนศีรษะเธอ เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

“เอ่อ......” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตระหนักได้ว่าเธอพูดโดยไม่คิด จึงกัดริมฝีปากแล้วยิ้มขึ้นอย่างอ่อนหวานว่า “สามีฉันอยู่ที่ไหน ที่นั่นก็คือบ้าน”

“ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ยกโทษให้” เซียวเซิ่งเอนไปที่เบาะรถ เขาใช้มือสางผมอย่างลวก ๆ แล้วมองไปที่นอกหน้าต่าง ก่อนจะหัวเราะเย้ยหยันออกมาจาก ใจ

ช่างพยายามเสียจริง

แม้ว่าสวี่เจียนจะหลบเข้าไปท่ามกลางความมืดอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็เห็น และอยากจะถามสวี่เจียนเสียจริงว่าก่อนหน้านี้ยังถูกทรมานไม่พอหรือไง

โอเล่ย์ก็มองเห็นสวี่เจียนด้วยเช่นกัน เขาส่ายหน้าแล้วขับรถตรงออกไป

ไม่ว่าก่อนหน้านี้สวี่เจียนกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะมีความทรงจำอันลึกซึ้งที่ดีต่อกันอย่างไร แต่ตอนนี้เธอได้กลายเป็นภรรยาของท่านประธานไปแล้ว อะไรที่ควรปล่อยมือก็ควรปล่อย นี่จึงจะเป็นวิถีของลูกผู้ชาย การที่สวี่เจียนคอยแอบติดตามอยู่เช่นนี้ ดูไร้สาระจริง

ขณะนี้เป็นเวลาที่สถานบันเทิงยามค่ำคืนได้สิ้นสุดลง บนท้องถนนค่อนข้างที่จะติดขัด รถขับเคลื่อนไปได้ช้า เดี๋ยวหยุดเดี๋ยวเคลื่อนตัว

ปกเสื้อของสวี่เจียนตั้งขึ้นเพื่อปิดหน้า เขาติดตามรถยนต์คันนั้นไปตลอดทาง มีอยู่หลายครั้งที่เขาแทบจะล้มลง สภาพน่าสมเพชเวทนา แต่ทั้งหมดนี้ก็เพียงเพื่อต้องการจะมองดูเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสักหางตาก็ยังดี

“ที่รักคะ ทำยังไงคุณถึงจะยกโทษให้ฉัน?” เมื่อเห็นใบหน้าอันเย็นชาของสามี เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็รู้สึกเสียใจที่เมื่อครู่เธอปากไวเกินไป

เซียวเซิ่งมองไปที่เธอแล้วพูดอย่างใจดีว่า “ถ้าคุณจูบผม ผมก็จะยกโทษให้”

แต่มีคนอื่นอยู่ที่นี่นะ! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนชำเลืองมองโอเล่ย์ ก่อนจะหายใจออกมาอย่างกระวนกระวาย ราวกับว่าเธอได้ตัดสินใจแล้ว และใช้แขนคล้องไปที่คอของสามีก่อนจะจูบ สัมผัสนั้นช่างบางเบา......

มันเป็นจูบที่ลึกล้ำร้อนแรง เซียวเซิ่งยิ้มขึ้นทันที ก่อนจะพลิกตัวจับเธอมาไว้ในอ้อมแขน......ภายในรถบรรยากาศอันอบอุ่นแผ่ซ่านและหอมหวาน

จู่ ๆ รถก็เร่งความเร็วขึ้น ทำให้คู่สามีภรรยาที่นั่งอยู่ข้างหลังกอดกันแน่น ความหวานชื่นกระจายไปทั่วทั้งถนน

สวี่เจียนสะดุดอยู่สองสามเก้า ก่อนที่เขาจะถูกทิ้งไว้ตรงนั้นแล้วล้มลงสู่พื้นด้วยความเจ็บปวด หัวใจของเขา......เจ็บปวดรวดร้าวยิ่งกว่าถูกกรีด มันเต็มไปด้วยแผลและคราบเลือดอย่างน่าสมเพช

“พี่สวี่ ทำไมถึงอยู่ที่นี่ล่ะค่ะ?”

ไห่ถังพยุงอานฉุนซีขึ้นรถ เมื่อเธอหันหน้ามาอีกครั้งก็พบว่าสวี่เจียนไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เธอจึงเดินตามหาและไม่ง่ายเลยกว่าที่จะหาตัวเขาพบ

ตอนที่สวี่เจียนกินเหล้าเมาช่างหาเรื่องเก่งเหลือเกิน เมื่อมองเห็นไห่ถัง เขาก็ยิ้มแล้วถามว่า “เสี่ยวเนี่ยน ทำไมผมเธอถึงยาวขึ้นอีกแล้ว?”

ไห่ถังถอนหายใจออกมา “พี่สวี่ ฉันคือไห่ถัง ไม่ใช่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนะ”

แววตาของสวี่เจียนเบิกกว้าง เขายกมือขึ้นสัมผัสไปที่ผมยาวของเธอ จึงรู้สึกว่ามันไม่นุ่มเท่าไหร่นัก ก่อนจะปล่อยมือออกราวกับถูกไฟฟ้าช็อต “ถ้าเธอไม่ไช่เสี่ยวเนี่ยนก็ออกให้ห่างจากผม อย่ามาใกล้!”

พูดจบ เขาก็ใช้มือข้างหนึ่งพยุงตัวขึ้นหวังจะยืน แต่เพราะร่างกายของเขาอ่อนปวกเปียกเกินไป มือนั้นก็ไร้เรี่ยวแรง ไม่ทันระวังจึงทำให้ลื่น และหกล้มตกลงไปในแอ่งน้ำขัง

“พี่สวี่ ฉันจะพยุงพี่ขึ้นนะ” ไห่ถังเข้าไปจับใต้แขนของเขาแล้วดึงตัวเขาขึ้น สวี่เจียนเหวี่ยงเธอออกไปพูดว่า “ไม่ต้องมาพยุงผม พื้นนี่มันสั่นตลอดเวลาเลย ช่วยจับพื้นไว้ไม่ให้สั่นก็พอ”

ไห่ถัง “......”

จะทำอย่างไรดีเล่า เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำร้ายคนอื่นได้เก่งจริง