เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 211

เขาโทรหาใครน่ะ หน้าตาคร่ำเคร่งขนาดนั้น

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าที่รักจะโกรธน่ากลัวมาก แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกกลัวจริง ๆ คือเขาโทรหาเซี่ยจิ่น

เธอตอบตกลงเซี่ยจิ่นแล้ว ไม่เรียนคำพูดกับเซียวเซิ่ง เมื่อเซียวเซิ่งตีแล้ว แน่นอนว่าเซี่ยจิ่นจะเข้าใจเธอผิด ตัวเองก็จะเสียเปรียบเสียกว่าอะไรอีก

โทรศัพท์แนบหูเซียวเซิ่ง ใบหน้ารูปโฉมงามเคร่งเครียด ท่าทางสง่าผ่าเผยและเคร่งขรึม บรรยากาศเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เหมือนกับป่าที่สัตว์ล้มตาย ทำให้อึดอัดใจไม่น้อย

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก้าวขึ้นไปอย่างระมัดระวัง สังเกตสีหน้าของที่รักอย่างละเอียด ใจที่พูดถึงก็ค่อย ๆ กลับเข้าที่เดิม

เขาคงจะโทรหาผู้ช่วยเย่ มีใครที่ไหนที่จะคุยกับแม่แบบนี้ ?

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนชอบครอบครังที่มารดาเมตตาบุตรกตัญญู ไม่ชอบบ้านที่ขัดแย้ง ที่รักคงไม่ทำให้เธอผิดหวัง

และก็ไม่รู้ว่าฝั่งนั้นพูดอะไร สีหน้าของเซียวเซิ่งถึงยิ่งเครียด “เขาเป็นภรรยาของผมแล้ว ! แม่ หรือว่าเป้าหมายของแม่คือเพื่อพิสูจน์ว่าผมเป็นคนไร้ประโยชน์ ! ผู้ชายคนหนึ่งจะไร้ความสามารถแค่ไหน แค่ผู้หญิงของตัวเองยังปกป้องไว้ไม่ได้ ?”

แม่ ?

อ๊ะ ! สมองของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนระเบิด พุ่งเข้าไปกอดแขนของที่รัก พยายามที่จะดึงโทรศัพท์ลง ปากไม่หยุดวิงวอน “ที่รัก คุณวางโทรศัพท์ก่อน ฉันกับคุณพูด...ฉันพูดความจริง ฉันร้องไห้จริง แต่ไม่ใช่เพราะแม่...”

เซียวเซิ่งสูงเกินไป แขนก็แข็งแรงกำยำ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโยกเขาไม่ได้แม้แต่น้อย ไม่มีทางเลือกก้มหน้าและกัดแขนของสามีอย่างเต็มแรง อยากที่จะห้ามเขา

แต่เซียวเซิ่งไม่รู้สึกว่าเจ็บเลย หลังจากฟังคำของแม่จบ เขาก็พูดเยียบเย็น “เซี่ยจิ่น ถือโอกาสที่ผมยังเรียกแม่ว่าแม่ อย่ามายุ่งกับที่รักของผมอีก ! ถ้าหากว่าแม่ไม่ชอบเธอจริง เห็นเธอก็หลบไป !”

คำพูดนี้...ช่างดื้อรั้น เป็นเพราะเธอทั้งหมด

“คุณทำอะไร ? ทำอะไร ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน รู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง กังวลจนน้ำตาไหล “คุณทำแบบนี้มีแต่ทำให้ความสัมพันธ์ฉันกับแม่คุณแย่ลง คุณพูดอะไรที่น่าฟังหน่อยได้ไหม ?”

“เธอหุบปากก่อน !” เซียวเซิ่งจ้องมองเธออย่างดุดัน สีหน้าไม่น่าดูอย่างมาก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนน้อยใจจนอยากตาย เอามือปิดปากอย่างสั่นเทา ทันใดนั้นก็มีเสียงสะอื้นของความสิ้นหวัง กลับหันหลังและวิ่ง ยังไม่ได้วิ่งออกจากลิฟต์ จู่ ๆ ที่เอวก็มีแขนที่ทรงพลังมาขวางไว้ โอบรัดเธอไว้อย่างมั่นคง

เซียวเซิ่งไม่มีทางให้ผู้หญิงสุดที่รักร้องไห้และจากตัวเองไป ดึงแขนกลับ เธอก็พิงเข้ากับอกสามศอกของเขาอย่างมั่นคง

รู้สึกว่าหน้าอกของสามีแปรปรวนอย่างรุนแรง ดูเหมือนจะโกรธจริง ๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเศร้าใจและเจ็บปวดใจ ไม่กล้าที่จะต่อต้านเขาอีก ทำได้เพียงเงียบ เอามือข้างหนึ่งของเขาวางไว้บนแก้มตัวเอง ถูอย่างไม่สามารถแยกออกจากกันได้

หลังมือติดกับผิวที่เรียบเนียนของภรรยา ใจของเซียวเซิ่งสั่น ผ่อนคลายน้ำเสียงเพื่อเธอ “แม่ เมื่อกี้ผมพูดไม่ดี แม่อย่าโกรธเลย”

“เธอพูดอะไรกับลูกกันแน่ ?” เซี่ยจิ่นถามด้วยใบหน้าหนักแน่น ในใจเกลียดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นอย่างมาก ผู้หญิงคนนั้นพูดจาไร้สาระอะไร สร้างความบาดหมางความสัมพันธ์แม่ลูกคนอื่นอย่างจริงใจ ?

“เธอไม่ได้พูดอะไร แค่ร้องไห้” เซียวเซิ่งโอบกอดภรรยาแน่น ราวกับกลัวว่าจะสูญเสียเธอ “แม่ อย่าลงมือกับเธออีก ลูกขอร้อง ถึงแม้รับเธอไม่ได้ ก็อย่าทำให้เธอลำบากใจ ผมดูเธอร้องไห้เสียใจไม่ได้...”

น้ำตาทุกหยดของเธอ ทุบอยู่บนใจของเขา ช่างเจ็บปวด !

เซี่ยจิ่นหลับตาอย่างเจ็บปวดทรมาน ใจเยือกเย็น ลูกชายที่เธอเลี้ยงมา 20 กว่าปี ลูกผู้ชายที่ตอนเด็กจะปกป้องเธอ พอโตและตะคอกใส่เธอเพราะผู้หญิงคนเดียว !

ที่ของตัวเองในใจเขาเทียบไม่ได้กับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ?

ปรับจิตใจอยู่ครู่หนึ่ง เธอถามอย่างไม่ยินยอม “นายเซิ่ง เพราะเจ็บปวดกับน้ำตาของเธอ ลูกเลยมาปล่อยความโกรธใส่แม่ ? หรือว่าลูกไม่เจ็บปวดเพราะน้ำตาของแม่เหรอ ?”

เซียวเซิ่งคิ้วขมวดเป็นปม อารมณ์แสดงออกบนใบหน้า แต่ก็ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวในไม่ช้า พูดอย่างเย็นชา “น้ำตาของแม่ มีพ่อของเซียวซามาเจ็บปวดใจ แม่มีแรงจะมาจัดการกับผู้หญิงของผม ทำไมไม่ไปเอาชนะใจสามีก่อน ป้าเอาเนี่ยหยวนมาไว้ที่บ้านพวกเรา ต้องมีเจตนาไม่ดีแอบแฝงอยู่แน่...”