เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 215

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่รู้สึกถึงอันตรายที่มีอยู่ ยังคงตกอยู่ในจินตนาการอันสวยงาม...

รอให้เจ้าบ้านตระกูลเซียวยอมรับเธอแล้ว ตัวเองก็จะสามารถรับลูกชายกลับมาได้ และค่อยกำเนิดเลือดเนื้อให้กับเซียวเซิ่ง ชีวิตครอบครัวที่มีความสุขสี่คน...

ในตอนที่กำลังคิด จู่ ๆ ข้างหลังก็มีมือยื่นมา เธอสะดุ้งตกใจจนเกือบจะกระโดด อีกนิดเดียวแก้นในมือก็จะโยนทิ้งไปแล้ว

เซียวเซิ่งรับแก้วน้ำด้วยมือข้างเดียวอย่างมั่นคง จ้องมองใบหน้าที่สวยงามของภรรยาอย่างเปิดเผย

หยดน้ำสองสามหยดกระเซ็นใส่ใบหน้าของเธอ ไหลลงมาตามโครงหน้า ไหลมาถึงคอที่ขาวผ่อง หยดลงบนกลีบดอกไม้นั้น ท้ายที่สุดลื่นเข้าไปในร่องไม่เห็นแล้ว

สายตาของเซียวเซิ่งหยุดชะงักไปชั่ววินาที กลืนน้ำลายอึก เกิดเสียงที่แสนวิเศษ นิ้วที่สะอาดแหย่ลึกลงไป...

อ๊ะ ! ลวนลาม ! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจปิดทรวงอกของตัวเอง หลับตาตะโกน “ที่รัก !”

“อื้ม ?”

เสียงที่คุ้นเคยผ่านเข้าหู เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง สิ่งแรกที่สะท้อนนัยน์ตาคือแหวนนั้นที่เปล่งประกายสวยงามเป็นมันวาว

เอ๊ะ ที่รักเป็นคนลวนลาม...

“คุณเดินมาทำไมไม่มีเสียง ? คนทำให้ตกใจคนตกใจตายนะ !” เธอหันมามองเขา ปากอ่อนนุ่มก็มุ่ยขึ้นมา ดวงตาเล็ก ๆ น่ารักสามส่วนแค้นใจ เจ็ดส่วนน่ารัก

ใจของเซียวเซิ่งละลายในชั่วพริบตา รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้ารูปงาม “เธอจดจ่อเกินไปแล้ว เมื่อกี้คิดอะไรอยู่เหรอ ?”

“ฉันกำลังคิด...” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหยุดกะทันหัน สายตาสั่นไหว

เห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของภรรยาเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วด้วยตาเปล่า เซียวเซิ่งอดไม่ได้อยากที่จะลวนลาม เขาก้มลงอย่างสง่างาม ริมฝีปากค่อย ๆ สัมผัสกับใบหูเล็ก ๆ ของภรรยา กระซิบอย่างย่ำแย่ “กำลังคิดเรื่องเมื่อครู่ที่ฉัน ‘อุ้ม’ เธอในลิฟต์เหรอ ?”

เขาจงใจลากเสียงคำว่า “อุ้ม” ให้ยาว

เพราะว่า “อุ้ม” ที่เขาพูด ไม่ใช่ความหมายเดิมของอุ้ม แต่เป็นต้องการเธอ

หนึ่งในท่าที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนชอบมากที่สุดคือถูกสามีที่แข็งแรงอุ้มอยู่ในอ้อมอก อืม...เดินไปอันนั้นไป เพราะงั้นเขาจึงขยายความของคำและใช้มัน

ถูดเดาจิตใจถูก กกหูของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้อนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ร่างกายค่อย ๆ เลื่อนลง เตรียมที่จะซ่อนใต้โต๊ะ

“กลับมา” เซียวเซิ่งคลึงเอวเล็กของเธออย่างรุนแรง มือข้างที่ใส่แหวนหยิบกลีบดอกไม้ที่ถูกเธอหนีบไว้แน่น

มือของเขาเย็นเล็กน้อย สัมผัสผิวหนังที่เรียบเนียนและยืดหยุ่น จู่ ๆ ความร้อนก็ปะทุขึ้น

“อ๊ะ !” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลับตาลง มือเล็ก ๆ ทั้งซ้ายและขวาจับหนังกลับของโซฟา คิ้วขมวดเล็กน้อย อารมณ์บนใบหน้าทั้งเจ็บปวดและมีความสุข

ยิ้มที่มุมปากของเซียวเซิ่งยิ่งเข้มข้นขึ้น ภรรยาตัวน้อยก็เข้ากันได้ดีเกิน จับนิดหน่อยก็เป็นแบบนี้ ผู้ชายรู้สึกถึงความสำเร็จมาก

แต่ เขาไม่ได้เตรียมที่จะเอาอีก กลัวเธอจะเหนื่อย

“เด็กดี...แค่หยิบกลีบดอกไม่ออกมาเฉย ๆ” นิ้วทั้งสองของเขารวมเข้าหากัน คีบกลีบดอกไม้ออกอย่างสง่างาม วางไว้บนจมูกและสูดดม หอมมาก

เพราะผสมกับกลิ่นหมอเย็นบนตัวของเธอ จึงซาบซึมเข้าไปในใจเป็นพิเศษ

ไม่เต็มใจที่จะทิ้ง เซียวเซิ่งเอากลีบดอกไม้ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต เตรียมว่าเดี๋ยวจะเอาไปคั่นในหน้าหนังสือ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเสียใจเล็กน้อย เปลี่ยนหัวข้ออย่างชาญฉลาด “ได้ยินว่าโอเล่ย์ไปประชุมแล้ว ค้นคว้าจัดการโครงการของฉัน”