เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 216

“ว้าย!” สมุดโน้ตดนตรีเปียโนกระแทกท้องของพี่สะใภ้ เธอตกใจจนกุมท้องทรุดนั่งลงบนพื้น

“เธอชอบเซียวเซิ่งตรงไหนกันแน่?” กู้จ่านหนิงโกรธมาก เขาประคองภรรยาขึ้นมาบังไว้ด้านหลังตัว แล้วกัดฟันพูด “เขาทั้งสกปรก เดือนหนึ่งแต่งงานสองครั้ง ลับหลังไม่รู้ว่าจัดการผู้หญิงไปกี่คนแล้ว! ชายชั่วชัดๆ!”

“ฉันไม่สน ถึงเขาจะเป็นคนเลี้ยงวัวเลี้ยงควายฉันก็ไม่สน!” กู้ซีหนิงดึงทึ้งผมอย่างบ้าคลั่ง สองเท้ากระทืบเปียโน “ฉันไม่แต่งงานกับคนอื่น ฉันจะรอเซียวเซิ่งตลอดชีวิต!”

“ที่รักคะ ฉันไม่ไหวแล้ว” ติงจวนจวนกุมท้อง สีหน้าซีดเซียวพูดขึ้น “คุณคุยกับซีซีดีๆ อย่าทะเลาะกับเธออย่าด่าเธอ ยังไงฉันก็เลี้ยงเธอโตมา ฉันรักของฉัน!”

“ได้ คุณไปเถอะ” กู้จ่านหนิงเรียกบอดี้การ์ดมา “ขับรถไปส่งคุณนายไปพักที่บ้านแม่สักสองวัน แล้วค่อยรับกลับมาก่อนที่คุณหนูจะแต่งงานหนึ่งวัน”

“ครับ เฮีย” บอดี้การ์ดประคองติงจวนจวนวิ่งหนีออกไป เกรงว่าจะถูกเสียงเปียโนทำร้ายจากด้านหลัง

เมื่อภรรยาออกไป กู้จ่านหนิงก็ไม่เกลี้ยกล่อมอีกแล้ว เขานั่งซึมอยู่ตรงมุมห้อง หัวพิงผนัง สูบบุหรี่หลายมวนติดกัน รอให้น้องสาวระบายอารมณ์เสร็จ

“ฮือฮือ...” เมื่อเห็นว่าไม่มีคนเกลี้ยกล่อมตัวเองอีกต่อไป กู้ซีหนิงโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอกอดเข่าร้องไห้โฮ “พี่รักฉันมากที่สุดไม่ใช่เหรอ? โทษที่พ่อแม่จากไปเร็ว ทิ้งฉันให้เป็นลูกกำพร้าถูกคนรังแก!”

กู้จ่านหนิงมือสั่น เถ้าบุหรี่ร่วงหล่น ดวงตาก็แดงก่ำเล็กน้อย “ซีซี พี่รักเธอมากที่สุด ตอนที่เธอเกิดมา พี่ยังไม่แต่งงานกับพี่สะใภ้ ชายหนุ่มคนหนึ่งเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเลี้ยงเธอโตมา จะไม่รักได้ยังไง?”

“งั้นทำไมพี่ถึงผลักฉันเข้ากองไฟ?”

“ขอโทษนะ ซีซี” กู้จ่านหนิงรู้สึกเสียใจ พ่นควันหนาออกมาแล้วพูดขึ้น “เรื่องบางเรื่องพี่บอกเธอไม่ได้ ถ้าพูดออกมาเธอจะเสียใจมากกว่าเดิม”

“พี่...” กู้ซีหนิงถลึงตาโตถาม “หรือว่าพี่ถูกบังคับ?”

“ประมาณนั้นแหละ” กู้จ่านหนิงหน้าตากลุ้มใจ “บางทีเธอรู้ไว้ก็อาจเป็นเรื่องดี พี่ไม่ปิดบังเธอแล้ว คนที่บังคับพี่ ก็คือคนที่เธอรักมากที่สุด”

เซียวเซิ่ง?

กู้ซีหนิงหัวใจกระตุก หน้าซีด เธอลื่นลงมาจากเปียโน เปลือยเท้านั่งยองตรงหน้าพี่ชาย มือวางบนหัวเข่าของเขา แล้วมองไปทางเขาอย่างร้อนใจ “พี่หมายความว่า...เซียวเซิ่งบังคับพี่?”

“เซียวเซิ่งคือคนที่เธอรักมากที่สุด ไม่ใช่พี่หรอกเหรอ?” กู้จ่านหนิงบี้ก้นบุหรี่ ถามด้วยความอิจฉา

กู้ซีหนิงกัดปาก หันข้างแนบหัวลงบนหัวเข่าของพี่ชาย “ฉันก็รักพี่ แต่ความรักที่มีต่อเซียวเซิ่งมันต่างกัน ฉันอยากให้เขาเป็นสามีของฉัน ก็เหมือนที่พี่สะใภ้รักพี่”

“ซีซี พี่จะพยายาม ต้องมีสักวันที่เธอได้แต่งงานกับเขา” กู้จ่านหนิงยื่นมือออกมาลูบเส้นผมของน้องสาว “เซียวเซิ่งไม่ใช่คนธรรมดา เขาบ้าอำนาจหล่อร้ายแหย่ไม่ได้ พี่ถูกเขากดหัวอยู่...”

“เพราะแบบนี้ฉันถึงได้ชอบเขา” เมื่อพูดถึงเซียวเซิ่ง กู้ซีหนิงเกิดความหวานชื่น ดวงตาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม “ในสายตาของฉัน เขาคือฮีโร่เพียงผู้เดียว พี่ห้ามทำร้ายเขาเด็ดขาด!”

“ต่อให้ครั้งนี้เขาทำให้เธอต้องแต่งงาน เธอก็ไม่เกลียดเขา?”

“ไม่เกลียด ถ้าหากเขาให้ฉันแต่ง ฉันก็แต่ง”

“เธอกับสวี่เจียนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” กู้จ่านหนิงอดพูดความจริงทั้งหมดออกมาไม่ได้ “เช้าวันนั้นที่เธอตื่นมาบนเตียงของสวี่เจียน เป็นแผนของเซียวเซิ่งทั้งหมด ชาติชั่วคนนี้!”

“พี่ห้ามด่าเขานะ!” กู้ซีหนิงปิดปากของพี่ชายไว้ เธอโมโหจนถลึงตาโต “ฉันแต่งงานก็ได้! แต่พี่บอกสวี่เจียนไว้ว่าห้ามแตะต้องฉัน”

“รู้แล้ว” กู้จ่านหนิงบีบแก้มน้องสาวที่พองออกมา “สวี่เจียนไม่มีทางแตะต้องเธอ เขาก็เป็นพวกลุ่มหลงความรัก คนที่เขารักคือ—”

“ฉันไม่สนใจว่าเขาเป็นคนแบบไหน!” กู้หนิงซีลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทางห้องของตัวเองอย่างอารมณ์ดี เมื่อรู้ว่าเวอร์จิ้นของตัวเองไม่ได้ถูกสวี่เจียนพรากไป เธอก็สบายใจแล้ว

ชีวิตนี้ของเธอมอบให้เซียวเซิ่งคนเดียว เซียวเซิ่งไม่เอา เธอก็จะโกนผมบวชชี ไม่มีทางข้องเกี่ยวกับชายอื่นเด็ดขาด

นี่คือห้องนอนวัยรุ่นสาวสีม่วงอ่อน ตกแต่งอย่างหรูหราและอ่อนหวาน ผ้าม่านสีม่วงแขวนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างฝรั่งเศส ดาวสีม่วงระยิบระยับบนเพดาน ในแจกันดอกไม้มีช่อดอกไวโอเล็ต กลิ่นหอมจางๆ แตะจมูก

มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เข้ากันคือ บนหัวเตียงมีชุดเทควันโดสีขาวสายดำชุดหนึ่ง

กู้ซีหนิงหยิบชุดเทควันโดลงมาแนบหน้า เธอค่อยๆ หลับตาลง มุมปากสวยยกขึ้นอย่างอ่อนโยน “เซียวเซิ่ง ฉันรักพี่ ฉันรักพี่มาก...”