เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 217

เซียวเซิ่งแข็งเหมือนเหล็ก บึกบึนกำยำ ทำให้เธอลอยเหนือเมฆทุกครั้ง มันยอดเยี่ยมมากจริงๆ...

“อ๊ะ...เซียวเซิ่ง...” มาแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นมันมาอีกแล้ว!

กู้ซีหนิงตัวสั่น สองมือขยำผ้าห่มแน่น เธอส่งเสียงแห่งความเจ็บปวดและมีความสุขออกมาจากปากอย่างต่อเนื่อง เธอสวยงามจนทำให้รู้สึกอ่อนปวกเปียก

ผิวสีชมพูของเธอเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ สวยหยาดเยิ้ม เธอเหนื่อยจนหายใจหอบ หัวใจเต้นแรง...การออกกำลังกายยกนี้สุขสบายเหมือนอย่างเช่นเคย

คลื่นแห่งความสุขค่อยๆ จางหายไป กู้ซีหนิงตื่นขึ้นจากความฝัน ในดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ทุกรูขุมขนรู้สึกสบายอย่างหาไม่ได้ รักเซียวเซิ่งจัง

เธอไม่มีทางลืมการสะกดจิตตัวเองครั้งแรก ภาพที่เซียวเซิ่งปรากฏตัวในฝันของเธอ

บนเนินเขาเขียวชอุ่มที่เต็มไปด้วยดอกไม้บาน ผีเสื้อโบยบิน เธอกับเซียวเซิ่งวิ่งไล่จับกัน ทำสิ่งที่กระชับความสัมพันธ์ระหว่างคนรักกัน สุดท้ายก็กอดกันแล้วกลิ้งลงมาจากเนินเขา...

ตลอดทางเขาปกป้องเธอได้ดีมาก ทั้งคู่จ้องตากันเป็นเวลานาน สายตาร้อนแรง เต็มไปด้วยความกระหาย

ซ่วบ! พวกเขาตกลงในทุ่งดอกคาโนล่า เขากดทับเธออย่างแรง ริมฝีปากบางสวยค่อยๆ ขยับเข้าใกล้ ในตอนที่ประกบริมฝีปากของเธอ กระแสไฟฟ้าแห่งความสุขช็อตเธอจนวิงเวียน...

“พี่เซียวเซิ่ง ครั้งแรกของฉันเป็นของพี่” เธอหน้าแดง ค่อยๆ แกะกระดุม ต้อนรับความรักใคร่ของเขา เรือนร่างไร้ที่ติราวกับหยกขาวสั่นคลอนเล็กน้อย เธอหวาดกลัวนิดหน่อย

“ซีซี~” เซียวเซิ่งแนบชิดเธอ เสียงแหบพร่าอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัว พี่จะทำเบาๆ ถ้าหากทนไม่ไหวก็จิกแผ่นหลังของพี่นะ?”

เธอจ้องมองดวงตาของเขา ลูบไล้ร่างกายกำยำของเขาอย่างเชื่อฟัง “ฉันอดใจข่วนพี่ไม่ได้ เพียงแค่พี่เซียวเซิ่งเป็นคนมอบให้ เจ็บแค่ไหนฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บ อ๊ะ—”

ไม่เจ็บเลยสักนิด มันงดงามขนาดนั้น อัดแน่นขนาดนั้น...เหมือนว่าเขาไม่กล้าออกแรง ทะนุถนอมเธอเหมือนกับสิ่งล้ำค่า

“พี่เซียวเซิ่ง พี่จะขอฉันแต่งงานไหม?”

“ขอสิ”

“พี่เซียวเซิ่ง ฉันรักพี่!”

“ซีซี พี่ก็รักเธอ” เสียงคำรามของเขามีอำนาจเหมือนแม่ทัพ ออกแรงโจมตีเธอ รอบๆ เต็มไปด้วยกลิ่นของฮอร์โมน หล่อกระชากใจเธอ

พวกเขาทำกันนานมาก ตั้งแต่แสงแดดเจิดจ้าจนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว แต่ละครั้งถึงจุดสุดยอดอย่างมีความสุข...ความรู้สึกที่สอดใส่ภายในของกันและกัน ช่างหวานชื่นจริงๆ

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูที่น่ารำคาญขัดการหวนคิดของเธอ พี่ชายมาเร่งแล้ว “ซีซี เธอจะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ?”

“ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” กู้ซีหนิงสวมเสื้อผ้าลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะออกไปเธอหันกลับมาอีกครั้ง แล้วมองไปทางชุดเทควันโดอย่างลึกซึ้ง “เซียวเซิ่ง เพียงแค่พี่เป็นคนให้ เจ็บแค่ไหนฉันก็ทน”

เธอจะแต่งงาน

เอ็นซี กรุ๊ปห้องทำงานประธาน บรรยากาศไม่ค่อยดีนัก

โอเล่ย์ในฐานะเลขาและหัวหน้า หลังจากเจรจากับฝ่ายกำกับเห็นพ้องกันว่า ช่วงบ่ายจะให้โอกาสเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสอบซ่อมหนึ่งครั้ง

“ถ้าหากเธอผ่านการทดสอบได้ ก็อยู่ที่ห้องทำงานท่านประธานต่อไป ถ้าไม่ผ่านก็ลดตำแหน่ง ยังไม่ไล่เธอออกชั่วคราว” โอเล่ย์มองดูเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้วพูด

“ฉันจะสอบผ่านได้ยังไง?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสองมือเท้าคาง ขมวดคิ้วแน่น เธอหงอยเหงาเป็นอย่างมาก

เธอไม่เคยสัมผัสกับสาขาอาชีพนี้ด้วยซ้ำ ไม่มีความรู้เกี่ยวกับกฎหมายเศรษฐกิจสักนิด แม้แต่ระบบสำนักงานอัตโนมัติที่ง่ายที่สุด เธอก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง ทำตารางที่ซับซ้อนเพียงเล็กน้อยไม่เป็น เธอจะเอาอะไรไปสอบซ่อม?

เห็นเธอหน้าตาหมดอาลัยตายอยาก เซียวเซิ่งทั้งสงสารทั้งตลก นิ้วมือเรียวยาววางลงบนผมสั้นเหมือนกับขนอีกาของเธอ แล้วปลอบใจเบาๆ “เนี่ยนเอ๋อร์ คุณนายของประธานไม่ทำงานก็ได้ สามีเลี้ยงเธอไหว ถ้าหากเธอไม่อยากแยกกับฉัน ก็มาเที่ยวเล่นที่บริษัทกับฉันได้ทุกวัน เล่นเหนื่อยแล้วก็ไปนอนที่ห้องพัก ดีไหม?”

เขาไม่อยากให้เสี่ยวเนี่ยนเหมือนกับคุณแม่เซี่ยจิ่นที่เป็นผู้หญิงแกร่ง เขาอยากได้เพียงภรรยาตัวน้อยที่น่ารักและอ่อนโยน

“ฉันจะทำงาน ไม่ว่าเงินเดือนมากน้อยก็จะอยู่เฉยไม่ได้” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยืนหยัดความคิดของตัวเอง

เธอรู้ดีว่าในฐานะผู้หญิงจะสูญเสียความเป็นตัวเองไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่สามารถพึ่งพาผู้ชายได้ทั้งหมด จะต้องมีหลักป้องกันสุดท้าย

ยิ่งไปกว่านั้นแม่ของเซียวเซิ่งไม่ยอมรับเธอ ไมแน่วันหนึ่งอาจจะใช้ความตายข่มขู่ บังคับให้ลูกชายยอมอะลุ่มอล่วย หรือจะให้เซียวเซิ่งมองดูแม่ของเขาตายไปต่อหน้า? เรื่องนี้เธอจะไม่มีแผนในใจได้ยังไง?

เซียวเซิ่งหรี่ตา เหมือนกับมองทะลุความคิดของเธอ นิ้วมือเรียวยาวยกคางของเธอขึ้น “เธอไม่เชื่อใจฉัน? ฉันทำให้เธอไม่เชื่อใจตรงไหนกัน?”

“ฉันไม่ได้คิดว่านายไม่น่าเชื่อใจ เพียงแต่...ใครก็มีช่วงเวลาที่ไม่สามารถทำตามใจได้ ใช่ไหมล่ะ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดอย่างมีเหตุผล

“ก็ยังไม่เชื่อมั่นอยู่ดี!” เซียวเซิ่งจ้องมองเธอ ดวงตาเฉียบคม ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ เกร็งขึ้น “เธออยากให้ฉันทำยังไง?”

“ฉันไม่ได้อยากให้นายทำอะไร ปล่อยไปแบบนี้แหละ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอารมณ์ไม่ดี ปัดมือของเซียวเซิ่งออก

แม่เซียวเซิ่งจะจัดการเธอ เซียวเซิ่งจะทำอะไรได้? ถ้าหากปกป้องเธอ เซี่ยจิ่นจะต้องโมโห จะดูพวกเขาแม่ลูกผิดใจกันได้เหรอ?

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน! ท่าทางอึมครึมแบบนี้คืออะไร?” จู่ๆ เซียวเซิ่งรู้สึกโมโหเล็กน้อย เขาเสียงสูงขึ้นมาก

“ฉันอึมครึมอะไร?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกเขาตะคอกจนน้ำตาไหลออกมา เธอหันตัว ไหล่สั่นเล็กน้อย “ฉันบอกว่าจะไปทำเวดดิ้งสตูดิโอ นายก็ไม่อนุญาต ให้ทำงานที่นี่ ฉันไม่มีความสามารถและก็ไม่มีประสบการณ์...”

“ทำไมถึงทะเลาะกันขึ้นมา เรื่องแค่นี้เอง?”

โอเล่ย์เห็นคนหนึ่งสีหน้าเย็นชา อีกคนน้ำตานองหน้า จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ท่านประธานครับ ทานอาหารในห้องพักของคุณ หรือว่าไปทานที่ห้องอาหารพนักงานครับ?”

“ไปทานที่ห้องอาหารพนักงาน สอบได้ศูนย์ก็จะหลบซ่อนไม่เจอหน้าคนไม่ได้”

“ได้ครับ งั้นผมไปห้องอาหารก่อน เสี่ยวเนี่ยนอย่าร้อง อย่างมากก็แค่เป็นพนักงานทำความสะอาด จะต้องชนะเลิศแน่!” โอเล่ย์มองไปทางเสี่ยวเนี่ยน

ดอกสาลี่เปียกฝน ฉันเห็นแล้วยังสงสาร นับประสาอะไรกับเขา?

ท่านประธานสงสารแล้วใช่ไหมล่ะ? โอเล่ย์รีบปลีกตัวออกไป เหลือพื้นที่ว่างให้สองสามีภรรยา

เซียวเซิ่งสองมือกอดอก ถลึงตาใส่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างเข้มงวด “เธอร้องอะไร? ก่อนหน้านี้มองโลกในแง่ดีไม่ใช่เหรอ? เอาเถอะ ในเมื่อเธอฝืนไม่ไหว เดี๋ยวฉันจะไปคุกเข่าหัวชนพื้นกับคุณแม่เอง ขอร้องให้คุณแม่ปล่อยเธอไป”

“พรวด—” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกทำให้หัวเราะ เธอคิดภาพที่เซียวเซิ่งนั่งคุกเข่า ก็รู้สึกแสบจมูกร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วพูดสะอื้น “ที่รัก ฉันแบกรับไหว...ฉันไม่ให้นายคุกเข่า”

เซียวเซิ่งอึ้งอยู่หลายวินาที เสียงหัวเราะต่ำๆ ออกมาจากทรวงอก เขาเบือนหน้า กลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้

เขายอมรับว่าบางครั้งระงับอารมณ์ไม่อยู่ แต่คำพูดและการแสดงออกที่ไม่ได้ใส่ใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน สามารถคลายความโกรธของเขาได้อย่างง่ายดาย ทำให้เขาใจอ่อน

“พอแล้ว อย่าร้องนะ” เขาเดินเข้าไปกอดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไว้ในอ้อมกอด ก้มหน้าหอมเปลือกตาของเธอ “ไปล้างหน้า ร้องไห้จนน้ำตาเลอะเต็มไปหมด คนอื่นจะคิดว่าฉันรังแกเธอ”

หรือว่านี่ไม่ได้รังแกเหรอ? ทำไมเขาต้องตะคอกใส่เธอ เธอไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกแสบจมูกอีกครั้ง เธอกลั้นน้ำตาไม่อยู่

เพิ่งแต่งงานไม่กี่วัน เขาก็เริ่มตะคอก ต่อไปไม่ลงมือชกเหรอ? ไม่ใช่ว่าไม่เคยตีสักหน่อย

เซียวเซิ่งจนปัญญา เธอร้องไห้ เขาดูด “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ฉันดื่มน้ำตาเธอไปเท่าไหร่ เธอนับได้ไหม? น้ำตากับเยี่ยวมีส่วนผสมเดียวกันเธอรู้ไหม?”

ดังนั้นเขากำลังดื่ม...เยี่ยว?

เปรียบดวงตากลมโตสวยงามของเธอเป็นถังเยี่ยว?

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนใจลอยอยู่ครู่หนึ่งถึงจะคิดได้ เธอโมโหเป็นอย่างมาก ผู้ชายใจดำคนนี้ พูดอ้อมว่าเธอกำลังร้องไห้เยี่ยวแมวอยู่เหรอ?