เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 225

“พ่อ หนูหกเจ็ดขวบถึงได้ไปบ้านพ่อ ทำไมถึงได้ลืมเร็วขนาดนี้ เลอะเลือน!” อูเจินจูดุพ่อตัวเองด้วยใบหน้าไม่พอใจ

อูต้าจื้อเห็นเธอจำได้แม่นขนาดนี้ ให้ความสำคัญขึ้นมาทันที “เธอยังอยากจะกลับไปหาพ่อแม่แท้ๆ ที่นั่นเหรอ หมาป่าเลี้ยงไม่เชื่อง?”

“ใครคิดแบบนี้กัน?” อูเจินจูโมโหจนแก้มพอง “เสี่ยวเนี่ยน เธอดูพ่อฉันไม่มีเหตุผลที่สุด มักจะใส่ร้ายฉัน! นี่คือคำถามตกทอดจากประวัติศาสตร์ จะต้องเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ”

เห็นพวกเขาถกเถียงกันขึ้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกขำ รอยยิ้มบนใบหน้านั้นอ่อนโยนราวกับดอกไม้ที่กำลังผลิบาน

ผู้ชายที่อยู่ตรงชั้นสองเห็นเธอยิ้ม มุมปากบางยิ้มขึ้น

“เธอรู้ความได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของเสี่ยวเนี่ยนเลย!” อูต้าจื้อที่เคยผ่านเจ็ดย่านน้ำมา เขามนุษยสัมพันธ์ดีมองไปทางภรรยาแล้วพูดขึ้น “ในเมื่อเสี่ยวเนี่ยนเป็นเจ้าสาว งั้นรีบชดเชยอั่งเปาซองใหญ่ให้เธอ แสดงความอวยพร”

“ไม่ต้องสิ้นเปลืองค่ะคุณอา” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรีบโบกมือ “หนูแต่งงานได้เดือนกว่าแล้ว ไม่นับว่าเป็นเจ้าสาวแล้ว น้ำใจของคุณอากับคุณน้าหนูรับไว้แล้ว!”

“นี่เรียกว่าสิ้นเปลืองได้ยังไง? งานแต่งของหนู พวกเราไม่ได้ไปเข้าร่วม ของขวัญจะพลาดได้ยังไง!” คุณน้าอูแน่วแน่

“นี่...” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้ว่าพ่อแม่ของอูเจินจูไม่ปล่อยกูแล้ว และก็ไม่มีรายรับ ดังนั้นไม่ค่อยอยากจะเอา

“เธอรับไว้เถอะ!” อูเจินจูดึงอั่งเปามา ยัดให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “ต่อไปรอให้ฉันแต่งงาน เธอค่อยคืกลับมานิดหน่อยก็ได้แล้ว? ฮ่าฮ่าฮ่า...”

“งั้นเธอจะแต่งงาเมื่อไหร่ล่ะ?” อู๋ต้าจื้อขมวดคิ้วมองไปทางลูกสาว “อายุ 23 ปีแล้ว แม้แต่แฟนก็ยังไม่มีสักคน อยู่ได้ยังไง? แม่ของเธออายุ 16 ก็ติดตามฉันแล้ว! แต่งงานเร็วดีกับเธอ เธอรู้ไหม?”

“มีดีอะไร?” อูเจินจูไม่ใส่ใจ เธอคีบอาหารไปด้วยแขวะไปด้วย “พ่อกับแม่อายุสิบหกสิบเจ็ดก็อยู่ด้วยกันแล้ว ไม่เห็นพ่อกับแม่เกิดลูกออกมาสักคน อย่ามาจองหองกับหนูนะ!”

“เธอ! ลูกอกตัญญู!” อูต้าจื้อถูกเปิดเผย โมโหจนตาข้างหนึ่งโตตาอีกข้างหนึ่งเล็ก “นั่นเป็นเพราะว่าพวกเรามีแก จึงไม่อยากเกิดเด็กคนอื่นอีก!”

“อย่าพูดถึงภาวะมีบุตรยากอย่างชัดเจนแบบนี้ได้ไหม?”

“ใครมีบุตรยาก?”

“แน่จริงพ่อแม่เกิดให้หนูคนหนึ่งเดี๋ยวนี้?” อูเจินจูกลอกตามองอย่างดูถูก “ถ้าเกิดได้ พ่อจะซื้อเด็กอย่างหนูเหรอ”

“แม่ทูนหัว อย่าพูดมั่วๆ” อูต้าจื้อมองซ้ายมองขวาอย่างประหม่า “ซื้อขายเด็กเป็นเรื่องผิดกฏหมาย! อีกอย่างทั้งๆ ที่พ่อแท้ๆ ของเธอนำเธอมาจำนำกับฉัน”

“พอแล้ว พวกคุณพ่อลูกสองคนอยู่ด้วยกัน มักจะเถียงกัน ให้เสี่ยวเนี่ยนดูเรื่องน่าอาย” คุณแม่อูถึงแม้จะเป็นเด็กใจแตก แต่หลังจากมีอายุ ก็เกิดออร่าความขยันเล็กน้อย ดูหน้าตาใจดี

“เสี่ยวเนี่ยน หนูอย่าขำพวกเรานะ” อูต้าจื้อใช้น้ำเสียงเกลี้ยกล่อมเด็กพูดกับเสี่ยวเนี่ยน “ถ้าหากในมือของหนูมีผู้ชายดีๆ แนะนำให้เจินจูของพวกเราหน่อย ไม่อย่างงั้นชาตินี้เธอก็ออกเรือนไม่ได้”

“ทราบแล้วค่ะคุณอา คุณอาไม่ต้องกังวลเรื่องของเธอ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหลือบมองเพื่อนรัก “มีเด็กผู้ชายจีบเธอ แต่เธอไม่ชอบ”

ก่อนที่จะแนะนำแฟนให้อูเจินจู เธอจะต้องมั่นใจกับเย่เฟิงก่อน ว่าทั้งสองคนหมดหวังแล้วจริงๆ ใช่ไหม ไม่อย่างงั้นเธอก็ยังอยากให้อูเจินจูกับเย่เฟิงคบกัน

อูเจินจูก็นึกถึงเย่เฟิง ในใจรู้สึกเสียใจ แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงออกมา “พ่อแม่วางใจเถอะค่ะ! เพื่อนของสามีเสี่ยวเนี่ยนแต่ละคนเป็นรูปหล่อที่มีเงิน แนะนำให้หนูสักคนก็พอ พ่อแม่รออุ้มหลานเถอะ!”

“งั้นก็ดี ฮ่าฮ่า...” อูต้าจื้อและภรรยากำลังรอประโยคนี้อยู่ พวกเขาดีใจจนหัวเราะเสียงดังออกมา ทั้งสี่คนมีความสุข

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพบอุปสรรคมากมายกับเซี่ยจิ่น ภายนอกเหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจมีความขมขื่นมากมาย คุยเฮฮากับครอบครัวอูเจินจู บรรยากาศที่ร่าเริงทำให้อารมณ์ไม่ดีของเธอหายไป

“7 กรกฎาคม แดดจัด จู่ๆ หิมะตกหนัก ไม่กล้าลืมตาหวังว่ามันคือความฝันของฉัน...”

เสียงโทรศัพท์ของเสี่ยวเนี่ยนดังขึ้น ท่วงทำนองเย็นชาแต่งดงาม

อูเจินจูหยอกล้อขึ้นมาทันที “ไม่ดูก็รู้ว่าเป็นสามีของเธอโทรมา ห่างจากเธอไม่ได้ขนาดนี้ รัดเธอไว้กับเข็มขัดบนเอวเลยดีกว่า”