เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 234

หลังจากที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกมาจากสนามบิน เธอก็นั่งครุ่นคิดอยู่ในรถเป็นเวลานาน

เซียวจวินเซิงรักภรรยาของตัวเองขนาดนั้น แน่นอนว่าไม่ใช่คนไร้ความรู้สึกขนาดนั้น เคยได้ยินมาว่าพ่อตามักจะใจกว้างกับลูกสะใภ้มากกว่าแม่ยาย หรือว่าเธอจะไปเข้าทางพ่อตาก่อนดีนะ?

เพียงแค่พ่อตายอมรับลูกสะใภ้อย่างเธอ ถ้างั้นแม่ยายก็สบายแล้ว......

ใช่แล้ว เอาพ่อตาให้อยู่หมัดก่อน เมื่อตอนกลับประเทศเธอได้หมักสุราลูกหม่อนเอาไว้ มันช่วยบำรุงผิวให้สุขภาพดี สร้างสมดุลให้กับร่างกาย หรือจะเอาให้พ่อตาดื่มดี? ไว้รอตอนที่เซี่ยจิ่นไม่อยู่ ค่อยเอาไปให้เซียวจวินเซิงละกัน

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เธอก็ขับรถออกไป ในระหว่างทางไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น สายเรียกเข้าจากเซียวเซิ่ง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกดรับแล้วยกโทรศัพท์แนบหูทันที คลี่ยิ้มที่อ่อนหวานออกมา “ท่านประธานใหญ่ มีอะไรรับสั่งคะ?”

“ตื่นหรือยัง?” เซียวเซิ่งถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ และมีเสียงพลิกกระดาษออกมาจากลำโพงด้วย เขาน่าจะทำงานอยู่

“ตื่นแล้ว ฉันทานซุปสาคูที่คุณทำไปสองชามเลย ทานง่ายละลายในปาก ทั้งหอมทั้งหนึบ......อร่อยมากเลย” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดเอาใจยกใหญ่ อวยฝีมือการทำอาหารของสามีอย่างที่สุด

แม้จะรู้ว่าเธอกำลังประจบ แต่เซียวเซิ่งก็ยังคงรู้สึกประสบความสำเร็จ “แล้วมื้อเที่ยงทานที่ไหน ฉันทำให้ทานไหม?”

“ไม่ต้องหรอก ฉันทานที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น” เทคนิคการขับรถของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้ดีมากนัก เธอจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวแล้วเกิดรู้สึกกินปูนร้อนท้องขึ้นมา “ช่วงบ่ายฉันอยากไปเอ็นซีเพื่อคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมที่ทำงานใหม่ พรุ่งนี้ต้องเข้างานแล้ว ได้ไหม?”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? อย่าลืมเชียวว่าเธอคิดภรรยาของท่านประธาน” เซียวเซิ่งหัวเราะเบาๆอยู่ในลำคอ “ถ้างั้นก็ทานมื้อเที่ยงที่บริษัทละกัน ฉันจะรอ”

“อืม แล้วเจอกันค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกมีความสุข จะทานข้าวยังมีหนุ่มหล่อคอย อารมณ์ดีมากเลยทีเดียว

บางทีอาจเป็นเพราะมีความสุขมากจนเกินไป เมื่อเธอพบว่าตัวเองได้เข้าใกล้รถคันหน้ามากจนเกินไป ก็สายไปแล้ว ปัง!

ชนท้ายรถคันหน้าแล้ว

ด้านหลังของรถปอร์เช่สีแดงคันด้านหน้า ถูกเธอชนจนท้ายรถบุบเข้าไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนหูอื้อไป ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวไปครู่หนึ่ง เธอไม่เคยเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์มาก่อน นี่เป็นครั้งแรก ควรแก้ปัญหาอย่างไรดี รถของคู่กรณีก็ราคาแพงเอาเรื่องเหมือนกัน คงต้องชดใช้เยอะเลยสินะ.......

ประตูรถปอร์เช่ถูกเปิดออก มีหญิงสาวที่สวยงามออกมา หญิงสาวอายุไม่มาก เพียงยี่สิบต้นๆ ผมยาวสลวย หน้าตาสวยงาม มีรอยยิ้มที่เป็นมิตรปรากฏอยู่บนใบหน้า

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลงจากรถอย่างรีบร้อน รีบขอโทษเธออย่างรีบร้อน “ขอโทษค่ะ ไม่ทันระวังเลยชนรถของคุณเข้า คุณไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม? ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้แน่นอน”

เมื่อหญิงสาวเห็นท่าทีที่ไม่มีประสบการณ์ของเธอ ก็เกิดดีใจอยู่ลึกๆ เธอโน้มตัวไปมองตรงที่ถูกชน แล้วปลอบเธออย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องตกใจไป ไม่เป็นไรหรอก”

“ขอโทษนะ......” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกดีกับเธอขึ้นมาทันที แต่เธอไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับอุบัติเหตุอย่างไร “ถ้างั้น......คุณโทรแจ้งตำรวจก่อนไหม? ฉันจะโทรหาสามี เรียกเขามาจัดการธุระให้......”

“ไม่ต้องแจ้งตำรวจหรอก แล้วก็ไม่ต้องเรียกสามีมาแล้ว” หญิงสาวโบกมืออย่างมีภูมิฐาน เธอยิ้มให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างจริงใจ “รถของคุณหรูกว่าฉัน แค่ทางฝั่งคุณไม่ติดใจอะไรก็พอแล้ว”

“ถ้างั้นขอบคุณมากนะคะ ถ้าหากเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมา คุณโทรหาฉันได้เลย ฉันจะไม่หนีความรับผิดชอบแน่นอน” ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นคนชนท้ายเอง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังคงรู้สึกผิด จึงให้เบอร์โทรศัพท์กับอีกฝ่ายไป

“พี่สาว เกรงใจเกินไปแล้วนะ อายุของเราใกล้ๆกัน ถ้างั้นมาเป็นเพื่อนกันไหม?” หญิงสาวแสนสวยยื่นมือให้เธอ “ฉันชื่อกู้ซีหนิง แล้วพี่ชื่ออะไรคะ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไมได้อยากคบเพื่อนสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากฉีกหน้าของอีกฝ่าย จึงยื่นมือไปจับมือของเธอ “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน”

“พี่สาวไม่เพียงแต่จะสวยแล้ว ชื่อยังอ่อนโยนมากอีกด้วย” กู้ซีหนิงมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหัวจรดเท้า แล้วสุดท้ายก็หยุดสายตาไว้ที่มือที่จับกุมกันอยู่ จู่ๆก็เกิดน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมา