เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 242

เซียวเซิ่งรู้สึกเพียงแค่มีหมอกสีแดงแวบมาตรงหน้า หัวใจชะงักลงจมดิ่งลงสู่จุดต่ำสุด ในวินาทีนั้นแดงอาการที่ดูแข็งค้างไป

เซียวซาเล่นกับชีวิตแล้ว!

ยังไม่ทันได้ด่า เขาก็พุ่งเข้าไปทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วแย่งเอามีดผ่าตัดนั้นมาราวกับสายฟ้า และเหวี่ยงลงพื้นไปอย่างแรง มือหนึ่งจับข้อมือของน้องสาวเอาไว้ เลือดหยุดขึ้นมาในทันที

ส่วนทางด้านหลังของเขา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกระโดดขึ้นมาเหมือนกับกระต่าย วิ่งออกไปตะโกนเรียกหมอ

ตอนที่ออกไปนั้นตรงหน้าเธอมืดมนไปหมด ขาทั้งสองข้างอ่อนยวบเหมือนกับเซ เดินโซเซไปทางด้านหน้า จนเกือบจะล้มไปที่พื้นอยู่แล้ว

เธอประคับประคองร่างเอาไว้กับกำแพง แล้วจู่ๆเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็มีภาพลวงตาขึ้นมาแบบหนึ่ง : เลือดของเซียวซาก็เหมือนกับทางช้างเผือก ที่ดึงระยะห่างของตัวเองกับเซียวเซิ่งเอาไว้เป็นหมื่นเป็นพันไมล์ ไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้วเช่นกัน.....

ถ้าหากไม่ใช่ว่าเซียวซาเสียลูกไปจริงๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะต้องคิดว่าเธอก็คือหมากตัวหนึ่งของเซี่ยจิ่นอย่างแน่นอน ดูแล้วตัวเองจะไม่ได้รับความชื่นชอบจากตระกูลเซียวจริงๆ มากเสียจนเขาไม่เสียดายที่จะใช้ชีวิตมาแลก ต้องการจะต่อสู้จนเธอตกรอบไป.....

ตกตะลึงไปอยู่สองสามวินาที เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ก้าวเท้าออกไปใหม่อีกครั้ง แล้ววิ่งไปตรงที่พยาบาลยืนอยู่ “ช่วยด้วยค่ะ ส่งคนมาหน่อยค่ะ เราต้องการให้มาช่วยชีวิตปฐมพยาบาลให้!”

“ฆ่าคนแล้ว รีบไปเร็ว!” คนนั้นที่อยู่เตียงข้างๆโง่ไปอยู่นานถึงจะเข้าใจว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว ส่งเสียงร้องห่มร้องไห้ขึ้นมาทันที รีบเก็บข้าวของมีค่า ภายในห้องพักผู้ป่วยวุ่นวายขึ้นมา

ผู้ชายคนนั้นที่ถูกเซียวเซิ่งรังแกไปเมื่อครู่นี้ เดิมทีคิดที่จะมาคิดบัญชีกับเซียวเซิ่งด้วยความกล้า แต่กลับไม่กล้าแล้ว อุ้มคนป่วยและลากคนในครอบครัวออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

ภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่สองพี่น้อง

“สมควรตาย!” เซียวเซิ่งถูกลักษณะที่น่าเวทนาของน้องสาวนั้นทิ่มแทงหัวใจ ร้อนรนด้วยความเกลียดชัง ดวงตาแดงก่ำด้วยความร้อนใจ มือหนึ่งกำอยู่ที่บาดแผลของเธอ มือหนึ่งก็ดึงผ้าปูเตียงเอาไว้ ใช้ฟันกัดฉีกออก เตรียมจะพันแผลห้ามเลือดเธอเอาไว้

ใครจะรู้ว่าผ้าปูเตียงยังฉีกออกไม่เสร็จแล้วนั้น เซียวซาก็ไม่รู้ไปหยิบเอามีดผ่าตัดออกมาจากไหนอีกหนึ่งเล่ม เลี่ยงจากมือของพี่ชาย แล้วกรีดลงบนข้อมือตัวเองแรงๆ ฉึก!

เลือดพุ่งออกมาที่ร่างของเซียวเซิ่ง แล้วก็พ่นเข้าใบหน้าของเซียวซา

เพียะ! เซียวเซิ่งโมโหมาก ตวัดฝ่ามือกลับไปบนหน้าของเซียวซา “เธออยากตายเหรอ!”

เซียวซาถูกตบจนหน้าหัน ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกทำให้เธอชาไปหมดแล้ว เธอไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว มองเซียวเซิ่งอย่างดื้อรั้น แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “พี่ สรุปแล้วจะหย่าหรือไม่หย่า?”

“ไม่หย่า!” เซียวเซิ่งจ้องมองเธอ ในดวงตาคู่สวยที่ดูกระหายเลือดคู่นั้นรวบรวมความน่ากลัวที่มีความเยือกเย็นเอาไว้ ถ้าเป็นปกติเซียวซาก็คงจะตัวสั่นด้วยความตกใจไปแล้ว แต่เวลานี้เธอไม่กลัวแล้ว

นับตั้งแต่ที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ยอมรักษาความลับของเธอเอาไว้เวลานั้น เธอก็เตรียมตัวครั้งสุดท้ายเอาไว้แล้ว - - สู้กันจนตายไปทั้งสองฝ่าย!

ผู้หญิงไม่ดีคนนั้น ไม่เพียงแค่ทำร้ายลูกของเธอตายเพียงเท่านั้น ยังคิดจะทำลายชื่อเสียงของเธอด้วย! ดังนั้นจึงอาศัยตอนที่คุณหมอไม่ทันได้สังเกต เอามีดผ่าตัดสองสามเล่มซุกเอาไว้ตรงเอว.....

“ได้” เซียวซาหัวเราะเหมือนกับปิศาจ แล้วเอามีดที่มีเลือดโชว์ออกมาให้พี่ชายดู “ไม่หย่ายังมีมีดอีกเล่มนึง”

“เธออย่ามาทำไปทั่ว!” เซียวเซิ่งโมโหเสียจนเส้นเลือดผุดขึ้นมา

มือทั้งสองข้างของเขากดแผลของเธอเอาไว้ ไม่สามารถปล่อยออกได้ มิเช่นนั้นแล้วเลือดก็จะพุ่งออกมาเหมือนกับกระแสน้ำ เธอก็จะสามารถตายได้เพราะเสียเลือดมากเกินไป

ดังนั้น ตัวเองจึงไม่สามารถห้ามการกระทำของเธอได้เลย เซียวเซิ่งทำได้เพียงเอาความเผด็จการนี้เก็บเอาไว้ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “หนูซา เธอรักษาสุขภาพร่างกายให้ดี ต่อไปก็มีลูกได้อีก ฉันจะชดใช้ให้เธอ เธอเสนอเงื่อนไขอะไรมาก็ได้ทั้งนั้น”

ในเมื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกดึงเข้ามาแล้ว อยากจะล้างความรับผิดชอบนี้ไปก็ยากเหมือนกัน เช่นนั้นเขาก็จะจัดการแทนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนให้เรียบร้อย....

“ทำใจหย่าไม่ได้ใช่ไหม?” เซียวซาจับประเด็นนี้เอาไว้ไม่ปล่อย

เซียวเซิ่งไม่ได้ตอบ เห็นได้ชัดว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย เขาตัดใจทิ้งเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไปไม่ได้

“ดี ดีมาก” เซียวซาพยักหน้าลง น้ำตาไหลออกมา ชะล้างรอยเลือดบนใบหน้าสวยๆนั่น “พี่ยอมให้ฉันตายได้ แต่ทิ้งผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ใช่ไหม?”

“เธอไม่ตายก็ได้นี่” เซียวเซิ่งมองเธอ “ทำไมจะต้องทำให้มันโหดร้ายขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าเสียเซลล์ที่ได้รับการผสมเชื้อพันธุ์ไปหรอกเหรอ? สังคมทุกวันนี้ เด็กผู้หญิงตั้งหลายคนที่ทำแท้งมาหลายครั้ง ถ้าหากเป็นเหมือนเธอแบบนี้ - -”

“พี่ไม่ต้องพูดแล้ว คนเลว!”

เซียวซาตวาดออกมาอย่างร้อนรน เกลียดชังเสียจนน้ำตาไหลออกมา “ตอนแรกแม่คลอดฉันมาก็จะคิดอยากจะให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนพี่ รอให้แม่กับพ่อตายไป ก็ยังมีคนที่อยู่คอยพึ่งพาอาศัยกันกับพี่ แต่ความจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้ว ว่าแม่พลาดไปมากเหลือเกิน เพราะพี่ไม่จำเป็นจะต้องมีฉันอยู่ให้คอยพึ่งพาอาศัยกันเลย! ถ้าหากว่าฉันโชคดีสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้.....”

คลอดลูกออกมาเพียงแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว อย่างน้อยๆก็ไม่ต้องมาทรมานเป็นพี่น้องกันแล้ว!

เซียวเซิ่งถูกพูดแบบนี้เข้าเสียจนในใจรู้สึกเจ็บปวด เสียงพึมพำในลำคอของเขา แววตาอ่อนโยนลงมา “น้อง เธอว่าเอาแบบนี้ได้ไหม? ฉันรับประกันว่าต่อไปเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะไม่ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าเธออีก ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ หรือที่ไหน เพียงแค่เห็นเธอ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ต้องหลบทันที ฉันเองก็สามารถพาหล่อนไปได้ ไปใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองอื่น พวกเธอก็จะได้ไม่ต้องเจอกันอีก.....”

ต่ำต้อยมาจนถึงขั้นนี้แล้ว โอเคหรือยัง?

“ไม่ต้องพูดแล้ว” ปากมีดอันแหลมคมที่มีแสงอันเยือกเย็นวาบผ่านมาค่อยๆเข้าไปใกล้หลอดเลือดแดง ในดวงตาของเซียวซาไม่ได้มีความต้องการที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว

เซียวซาร้อนใจ ยกมือขึ้นมาจับมีดเอาไว้ มีดแหลมแทงลงบนฝ่ามือของเขา ส่วนบาดแผลของเซียวซาที่ไม่มีมือของพี่ชายจับเอาเลือดก็พุ่งออกมาอีกครั้ง หน้าซีดขาวดูแย่ยิ่งกว่าคนที่ตายไปแล้วเสียอีก

ถ้าหากเซี่ยจิ่นมาเห็นสภาพที่ดูน่าเวทนาของลูกสาวแล้ว จะต้องทำลายบดกระดูกของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนให้ละเอียดไปเลยอย่างแน่นอน!

“หนูซา พวกเราปรึกษากันนะ” เซียวเซิ่งแย่งมีดมาอีกครั้งจนมีดหล่นลง แล้วจับข้อมือของเธอใหม่ “จะหย่าไหม ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ฉันคนเดียว รอเขากลับมาก่อน”

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น ประตูก็ถูกชนออก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพาหมอและพยาบาลพุ่งเข้ามา กลิ่นคาวเลือดลอยเข้าจมูก

ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด เซียวซากลายเป็นมนุษย์เลือดไปแล้ว ไม่ต้องบอกว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจเสียจนขวัญหนีดีฝ่อไปหมด หนาวเย็นไปทั่วทั้งร่างกาย และแม้แต่หมอเองก็ถูกสถานการณ์นี้ทำให้ตื่นตระหนกตกใจเสียจนอึ้งไปด้วยเช่นกัน- - เด็กผู้หญิงสวยๆขนาดนี้ ทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้กัน!

“อย่าเข้ามานะ” เห็นหมอแล้ว เซียวซาก็ดูไม่สงบขึ้นมาทันที “นอกจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้ว ใครก็ไม่ต้องเข้ามาทั้งนั้น หมอออกไป! ใครแทรกเข้ามา คนนั้นซวย!”

เห็นว่าคนไข้ไม่ได้มีความปรารถนาจะร้องขอชีวิต หมอจึงไม่กล้าผลีผลามเข้าไป เพียงแค่คอยมองอยู่ไกลๆ แล้วสั่งพยาบาล “คนไข้เส้นเลือดแดงที่ข้อมือขาด เตรียมผ่าตัด ถ่ายเลือดฉุกเฉิน”

“ค่ะ” พยาบาลตอบรับแล้ววิ่งไป

เซียวเซิ่งที่กึ่งนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเตียงห้ามเลือดให้น้องสาวอยู่ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นล้วนแต่มีความประนีประนอม “ซาซา เธอปฐมพยาบาลก่อน รอให้รักษาตัวเองหายแล้ว ฉันจะให้คำตอบที่เป็นที่พอใจให้กับเธอ”

“ไม่!” เซียวซาร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ไม่รับปากเงื่อนไข ฉันก็ตาย!”

“ตรงหน้าชีวิต ทุกอย่างล้วนแต่เป็นสิ่งที่เล็กนิดเดียว” หมอมองมายังเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน พลางเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เธอต้องการเงื่อนไขอะไร พวกคุณรีบรับปากเธอเถอะ ไม่มีเธอแล้ว จะมาเสียใจกันทีหลังก็ไม่ทันแล้วนะ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้ว่าตัวเองควรแสดงความเห็นออกมาแล้ว “เซียวซา ฉันกับพี่ชายคุณจะหย่ากัน”

“คุณหุบปากเดี๋ยวนี้เลย ออกไปซะ!” เซียวเซิ่งจ้องมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แววตานั้นมีความเยือกเย็นอย่างไร้ความปราณีอย่างไม่เคยมีมาก่อน “พูดมาอีกแม้แต่คำเดียว วันนี้คุณอย่าคิดที่จะมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้เลย”

ผู้หญิงที่คับอกคับใจ การทดสอบเพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถเผชิญหน้าได้แล้ว! เซียวซาใช้แผนทรมานร่างกายตัวเองดูไม่ออกใช่ไหม? กัดฟันก็ต้องยืนหยัดให้ได้!

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจกับความโหดร้ายของเซียวเซิ่ง เอามือปิดปากเอาไว้ไม่กล้าพูดออกมาอีก น้ำตาไหลออกมาจากขอบตาทีละน้อย.....

เธอควรจะออกไป ให้เซียวเซิ่งหยุดยั้งกับน้องสาวของเขาไป ดูว่าใครจะสามารถหยุดใครได้ก่อน เซียวซารั้งต่อไปไม่ได้ ตายไปก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอ แต่ไม่รู้ทำไม เธอกลับไม่สามารถขยับเท้าไปได้เลย....