เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 25

ใจกลางเมืองที่มีคนพลุกพล่านมีบ้านหลังใหญ่หรูหรา ลึกลับ ล้อมรอบด้วยต้นไม่เขียวชะอุ่มไร้มลพิษ นี่คือบ้านของเซียวเวิ่งหงยวี่

นอกประตู รถหรูสองคันมาถึงในเวลาเดียวกัน

โอเล่ย์พาเอี๋ยนต้าฟาลงจากรถก่อน ก้มหัวลงพูดกับเขา “เดี๋ยวอีกไม่นานก็ต้องไปไหว้คุณปู่คุณย่า พวกเขาต่างมีฐานะสูงส่ง……ง่ายๆคือนายอย่าพูดมาก แน่นอนว่าห้ามทำตัวไร้มารยาท และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนได้ไหม?”

เจ้าก้อนแป้งพยักหน้า ดวงตากลมดำขาวแยกชัดเจนเผยรอยความผิดหวัง

เรื่องระหว่างผู้ใหญ่มันช่างซับซ้อนเสียจริง เขาไม่เข้าใจและไม่อยากเข้าไปยุ่ง เขาแค่อยู่ที่ตระกูลเซียวชั่วคราว ขอเพียงหม่ามี๊กลับมาก็ไปที่อื่น ไปให้ไกลจากบ้านที่ดูวุ่นวายเช่นนี้

พ่อบ้านหวางของตระกูลพาผู้ใหญ่และเด็กในบ้านมารอรับตั้งแต่แรกแล้ว แต่ละคนแต่งกายชุดใหม่ดูมีความสุข รอคอยเจ้าสาวป้ายแดง แต่เอียนหยู่โรวกลับไม่ยอมลงจากรถ พูดง่ายๆคือการทำลายบรรยากาศ

“คุณนายน้อย ลงจากรถเถอะ” พ่อบ้านหวางเดินมาข้างหน้า เปิดประตูรถด้วยรอยยิ้ม ยื่นมือไปหาเธอด้วยความสุภาพ

เอียนหยู่โรวมองด้วยตาไปครั้งหนึ่ง ใบหน้าไม่มีความสุข ไม่แม้แต่จะไว้หน้าพ่อบ้าน

ในเมื่อเซียวเวิ่งรักเธอ งั้นความอยุติธรรมมากมายที่เธอได้รับ โมโหเล็กน้อยก็คงเป็นเรื่องที่สมควร อยากได้เจ้าสาวก็ต้องง้อหน่อยถึงถูก คนอื่นไม่มีประโยชน์

มองดูประธานยิ่งนานเข้าใบหน้ายิ่งมืดมัว โอเล่ย์รู้สึกกลัวเล็กน้อย กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้อห้ามของคุณท่านเซียวและคุณนายคือการก่อเรื่องวุ่นวายในบ้าน และนี้เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เขาไม่ประกาศการมีอยู่ของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ทำไมเอียนหยู่โรวถึงกล้าทำ?

“ลุงหวาง ให้ฉันทำเถอะ”

โอเล่ย์มองให้พ่อบ้านหวางออกมาด้วยความเคารพ ก้มลงเขาไปในรถ เตือนเธอ “ได้โปรดละทิ้งตัวตนของตัวเอง อย่าได้เอาความเห็นอกเห็นใจตอนอยู่กับคุณชายมาใช้”

“ฉันเจ็บเท้า ก่อนหน้านี้ถูกเซียวเวิ่งผลักลงจากรถนายก็เห็น ยังไม่กล้าลง ให้เซียวเวิ่งมาอุ้ม”

“ลงมา!” โอเล่ย์ตะโกนเสียงดัง เซียวเวิ่งใบหน้าเขียวหมอง ร่างสูงใหญ่ภายใต้แสงอาทิตย์แผ่กระจายความหนาวเย็น

เอียนหยู่โรวก้มหน้าลงน้ำตาไหลจากดวงตา พูดอย่างน้อยใจ “เซียวเวิ่ง นายกับลูกไปพบพ่อแม่เถอะ ฉันคงไม่ไปแล้ว”

เธอไม่ชอบเอี๋ยนต้าฟา มีเอี๋ยนต้าฟาต้องไม่มีเธอ

“เฮอะ” เซียวเวิ่งหัวเราะ มองไปที่เธออย่างเย็นชา “ดีมาก จำไว้นี้เป็นสิ่งที่เธอเลือก ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ!”

พูดจบ ก็กระแทกประตูรถแรง

ในโลกใบนี้นอกจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าไร้เหตุผลแบบนี้กับเขา!

“ที่รัก!” ในวินาทีต่อมาเอียนหยู่โรวรีบวิ่งลงจากรถ ต่อหน้ากลุ่มคน กอดเอวเซียวเวิ่งจากทางด้านหลัง “หากนายรักเสี่ยวเนี่ยน ฉันก็จะย้ายออกเดี๋ยวนี้ และไม่มีวันมายุ่งกับนายอีกแน่นอน”

เมื่อได้ยิน พ่อบ้านหวางและคนรับใช้ต่างหนาวสั่น : อะไรกัน เจ้าสาวของคุณชายวันแรกก็สร้างความแปลกใจแล้ว?

โอเล่ย์ทนดูต่อไปไม่ไหวจริงๆ อยากจะถีบเอียนหยู่โรวไปไกลๆเสียจริง ผู้หญิงคนนี้กำลังทำบ้าอะไร? จะจัดการเรื่องทั้งหมดได้ยังไง?

เอียนหยู่โรวเช็ดน้ำตาร้อน พูดอย่างเศร้าโศก “ที่รัก ฉันรู้ว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน เพียงเพราะซาบซึ้งถึงได้ตอบตกลงแต่งงานกับฉัน นายมีคนที่รัก ฉันก็ดีใจแทนนาย ไม่มีทางโทษที่นายทิ้งฉัน……”

เธอต้องการให้ทุกคนรู้สึกว่าเซียวเวิ่งหน้าไม่อาย และให้ทุกคนเห็นว่าเธอนั่นไร้หนทาง

เซียวเวิ่งกำหมัดข้างกายแน่น ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทนไปอีกนานแค่ไหน ถึงจะอดทนไม่ต่อยเอียนหยู่โรว!

“ทำไมยังยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ?” ผู้หญิงวัยกลางคนดูภูมิฐานดีคนหนึ่งเดินมา ด้านหลังยังมีคนรับใช้และบอดี้การ์ดตามมา

“คุณนาย!” แต่ละคนต่างก้มคำนับ เอียนหยู่โรวยิ่งเหมือนหนูที่เจอแมวแบบนั้น ยิ่งกอดเอวเซียวเวิ่งแน่นขึ้น