เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 27

“ฮ่าๆๆ………”

เซียวซาถูกแกล้งจนเงยหน้าหัวเราะเสียงดัง หอมหนักๆไปที่ริมฝีปากชมพูนิ่มของเด็กน้อยไปหลายครั้ง “รักนายจริงๆ ฉันอยากแต่งงานกับนาย”

เธอทั้งน่ารักและใสซื่อ มือเล็กของเอี๋ยนต้าฟาปัดออก เช็ดปากอย่างรังเกียจ ใบหน้าดูเศร้าและน่ากลัว เหมือนกำลังวางแผนแก้แค้น เพื่อล้างแค้นที่โดนจูบ

“ฮ่าๆๆ……ซาลาเปาน้อยโตขึ้นเขาต้องกลายเป็นปีศาจแน่นอน”

เซียวซาถูกรังเกียจแล้วยังดีใจขนาดนี้ “พ่อ แม่ ฉันเชื่อว่าเด็กคนนี้เป็นลูกแท้ๆของพี่ชายแน่นอน เย็นชาได้เหมือนพี่ชายฉัน”

ยีนที่แกร่งกล้า มักจะถ่ายทอดได้

เอี๋ยนต้าฟาเม้มปากไม่พูดอะไร ขอโทษเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเซียวเวิ่งเป็นเพียงพ่อเลี้ยง อีกอย่างถูกหม่ามี๊ทิ้งไปแล้ว หากเป็นพ่อแท้ๆ เขาไม่รังเกียจที่จะสอนเขาสักหน่อยว่าไม่ควรใกล้ชิดกับพี่สะใภ้มากเกินไป

“หยุดพูดไร้สาระ” คุณนายเซียวที่ดูองอาจนั่งลงบนเก้าอี้เจ้าบ้าน ใช้สายตามองไปที่ลูกสาว “สนุกพอแล้วก็ออกไป ลูกรักและเอียนหยู่โรวอยู่ก่อน”

“ไปล่ะนะ น้าพานายไปเล่น” เซียวซาอุ้มซาลาเปาน้อยขึ้น เดินออกไปอย่างมีความสุข

เธออยากได้ซาลาเปาน้อยมาเล่นด้วยนานแล้ว ตอนนี้มีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นใครที่คลอด ขอแค่งดงามสะอาด นุ่มนิ่มน่ารักก็พอ

แต่คุณนายเซียวไม่ได้คิดแบบนั้น เธอให้ความสำคัญกับสายเลือดมาก ลูกคนอื่นไม่ว่าจะสวยหล่อเพียงใด ก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอ

ดังนั้น เธอไม่แม้แต่จะคุยกับเจ้าก้อนแป้งสักประโยคและก็ไม่มองเขา เพียงแค่หันไปคุยกับสามีผู้สง่างามเพียงครั้งคราว

แม่ของเซียวเวิ่งชื่อเซี่ยจิ่น เป็นสาวใหญ่ที่ยังงดงามและมีเสน่ห์

เธอเกิดในครอบครัวที่มีฐานะ มีธุรกิจเป็นของตัวเอง ไม่ได้พึ่งสามีทั้งหมด ทรงผมยาวที่ดูสวยงาม สวมชุดที่ดูทันสมัยและสง่างาม เดินอยู่ในวงการธุรกิจอย่างคล่องแคล่ว

แถมสามีของเธอเซียวจวินเซิง ยิ่งเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่รู้จักกันดี แม้ว่าเขาจะเข้ากับงานสังคมไม่ค่อยได้ แต่มีใบหน้าที่หล่อเหลา หากอยู่ในสมัยโบราณเขาเปรียบได้กับเจ้าชายแห่งหลานหลิง เขาในความเป็นจริงเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต

เขาทั้งเย็นชาและเลือดเย็น ไม่พูดและไม่ยิ้ม การสั่งสอนลูกเข้มงวดจนถึงขั้นทำให้คนหนาวสั่นอย่างเกรงกลัว

ในตอนที่เซียวเวิ่งสิบห้าขวบ ตอนที่ขับรถชนจนทำให้ลูกของตระกูลเสิ่นเป็นบ้า พ่อแม่ตระกูลเสิ่นมาหาถึงบ้าน แม้เซียวจวินเซิงจะมีฐานะสูงส่ง แต่ก็ไม่แม้แต่จะปกป้องลูกชายตัวเอง

เขาใช้แส้ตีเซียวเวิ่งให้ตายต่อหน้าพ่อแม่ตระกูลเสิ่น ใครขอร้องก็ไม่ยอม จนท้ายที่สุดเสิ่นฉือลงมากอดปกป้องเซียวเวิ่ง เขาถึงได้รอดชีวิตอย่างหวุดหวิด

หลังจากเซียวเวิ่งโตขึ้นมา ถึงแม้เขาจะมีความสามารถและความทะเยอทะยาน แต่ตั้งแต่ต้นจนท้ายที่สุดเขาไม่มีความกตัญญูเลย

ตั้งแต่ถูกเฆี่ยนในวันนั้ พ่อลูกทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันมาเป็นเวลาสิบปีได้แล้ว เขาแต่งงานกับเอียนหยู่โรวผู้หญิงไม่ได้เรื่องแบบนี้ สามารถพูดได้ว่ากำลังแอบต่อต้านพ่ออยู่ แน่นอน เห็นได้ชัดว่าเขายังคงดูกลัวอยู่บ้าง

“คุณดูแล้วคุณต้องสั่งสอนลูกรักบ้างแล้ว” คุณนายเซียวมองไปที่สามีของตัวเอง “นี้มันวุ่นวายเกินไปแล้ว! ดันมีลูกชายที่ไม่มีที่มาที่ไปออกมา แถมยังบอกว่าเป็นลูกแท้ๆ……”

“ฉันไม่สนใจพิษร้ายของบ้านนี้”

เซียวจวินเซิงพูดตัดบทเธออย่างเย็นชา เอียงตาไปมองเจ้าสาวป้ายแดง ดูไม่มีอะไรดี ลุกขึ้นออกไปจากห้องอย่างไม่ชอบใจ

เมื่อเห็นว่าสามีไม่ยอมจัดการ คุณนายเซียวได้แต่เผชิญหน้าเพียงคนเดียว มองลูกชายและถาม “ลูกรัก ลูกคิดว่าแม่เป็นคนโง่หรือไง? ไม่มีใครเห็นเอียนหยู่โรวท้องโตสักคน จะมีลูกได้ยังไง?”

“บนโลกนี้ไม่มีผู้หญิงแล้วหรือไง?”

เมื่อเห็นว่าพ่อเดินจากไป เซียวเวิ่งก็เอนพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน สองเท้าถีบขึ้นมาเปิดเกมในโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น และโยนคำพูดหนึ่งออกมา “ทำไมต้องเป็นเพียงแค่ท้องของเอียนหยู่โรวด้วยล่ะ?”

ใจของเอียนหยู่โรวเหมือนถูกมีดหันแบบนั้น เลือดบนใบหน้าจางลงอย่างมาก